19. júní - 19.06.1965, Blaðsíða 23

endurtekur sig. Við kynnumst henni tvitugri á
brúðkaupskvöldinu hennar. Þá er hún feimin, ást-
fangin og óumræðilega hamingiusöm, eins og vera
ber. Næst hittum við þau ári síðar, þá er hún
barnshafandi að fvrsta barninu, sem hún biður
guð að vernda. . . . Síðan sjáum við hana 31 árs,
svo 43, og síðast — í lifanda lífi — 55 ára. Á ýmsu
hefur að vísu gengið þessi ár, en ástin sameinar
þau. — Húsmóðirin og móðirin hefur hún verið
og sannur félagi og vinur mannsins síns í blíðu
og stríðu, kærleiksrík og sönn, umburðarlynd og
sterk í stríði. 55 ára gömul er hún farin að heilsu
og finnur dauðann nálgast. Þrengingarnar hafa
fært þau nær hvort öðru en nokkru sinni. Hún
biður guð að taka á móti þeim báðum: „Því ég
get ekki farið það ein“. Hann: „Amen“. — Þrettán
árum síðar, —- þá er hann 71 árs, hrumur, ein-
mana, einstæðingur, — birtist hún honum og er
þá útlits eins og á brúðkaupskvöldinu. Hún er
glettin, létt og lokkandi. Hún er komin til þess að
sækja hann. — Hann: „Guð. . . .guð er ástin“.
Leiklega séð slær þetta hlutverk á svo marga
strengi, svo hugljúft og fagurt í mannlegri nekt
sinni. Hún er kona hversdagsleikans, konan, sem
allar konur kannast við á einhvern hátt og eiga
eitthvað sameiginlegt með.
Guðbjörg Þorbjarnardóttir.
Fyrstu kynni mín af leiklistinni voru á Siglu-
firði meðan ég var búsett þar. Lék þar nokkur
hlutverk. Eftir að ég fluttist til Reykjavíkur, kom
ég fyrst á „fjalirnar“ í Iðnó 1946 í hlutverki Elín-
ar dóttur Helgu í Bræðratungu, í leikritinu „Skál-
holt“ eftir Guðmund Kamban. Eftir það ferðaðist
ég í þrjú sumur með leikflokknum „Sex í bíl“, sem
fór víðsvegar um landið og sýndi á u. þ. b. 30 stöð-
um, við mjög misjöfn skibyrði. Flestir félaga minna
liöfðu stundað leiknám erlendis og lærði ég mikið
af þeim. En ég hafði ekki og hef aldrei stundað
nám í neinum leikskóla. Við sýndum miklu víðar
en upphaflega var ráðgert. Fólkið bað okkur að
koma, okkur var alls staðar mjög vel tekið og mér
þótti þetta ákaflega skemmtilegt.
Fyrstu árin eftir þetta lék ég aðallega hjá Leik-
félagi Reykjavíkur, en þó jafnframt öðru hvoru
hjá Þjóðleikhúsinu. Fastráðin varð ég hjá Þjóð-
lcikhúsinu árið 1959. Hafði áður verið þar nokk-
ur leikár á B-samningi. Fyrsta stóra hlutverkið
GuSbjörg Þorbjarnardóttir sem móÖirin í „FaSirinn“
eftir Strindberg.
mitt hjá Þjóðleikhúsinu var Snæfriður í Islands-
klukkunni, sem ég lék 17 sinnum i forföllum Her-
dísar Þorvaldsdóttur.
Það er ekki gott að segja, hvaða hlutverk manni
er kærast, né heldur get ég lýst þvi, hvernig ég
vinn að sköpun persónunnar. Hlutverkið vex og
þróast smám saman meðan á æfingum stendur.
Það grær í manni, ef svo má segja. Og flest verða
þau manni kær, þegar þau eru fullunnin. Þetta
er umfram allt vinna og verður fyrst gaman, þegar
sýningar hefjast. Af mjög minnisstæðum hlut-
verkum get ég þó nefnt t. d. hlutverk móðurinnar
í leikritinu „Faðirinn“ eftir Strindberg, „Stromp-
leikurinn" eftir Halldór Kiljan Laxness og „Engill,
horfðu heim“ eftir Thomas Wolfe.
Einnig hef ég leikið nokkur gamanhlutverk og
þykir það ekki síður skemmtilegt. Við það að hlut-
verkin séu sem fjölbreytilegust fæst mikilsverð
þjálfun og leikaranum hættir síður við áð staðna
í ákveðnu formi eða stíl. Því fjölbrevttari sem
hlutverkin eru, þeim mun lífrænna og um leið
skemmtilegra verður starf leikaraná, frá minum
bæjardyrum séð.
1 9. JÚNÍ
21