19. júní - 19.06.1971, Qupperneq 19

og heimilisforsjá. Nú vill konan
út fyrir heimilið til þátttöku í
atvinnulífi og samfélagsstjórn
til jafns við karlmanninn og lái
henni hver sem vill. Takmark
þeirrar baráttu hlýtur að vera
að búa svo um hnútana, að bæði
kyn eigi þess kost að haga lífi
sínu í sem flestum greinum sam-
kvæmt því, sem hugur og hæfi-
leikar standa til. Er hægt ann-
að en styðja slíka baráttu? Ég
held ekki.
Ætla mætti, að það lægi beint
við að kenna karlmanninum um
þann félagslega dilkadrátt kynj-
anna, sem fram fer i uppeldinu.
Mér er þó ekki grunlaust um,
að konur geti að nokkru sjálf-
um sér um kennt, hver staða
þeim er búin í samfélaginu, því
sjálfar hafi þær ekki síður en
karlmenn óskað að viðhalda
starfsskiptingu kynjanna.
Stærsta viðfangsefni baráttu-
fólks um aukin kvenréttindi er
því e. t. v. að ýta við sínum eig-
in umbjóðendum, kvenfólkinu,
og freista þess að vinna skiln-
ing þess og stuðning við barátt-
una. Að þessu leyti er barátta
rauðsokka ennþá „innanríkis-
mál“.
Samfélagið tekur nú örum
breytingum og auðsætt er, að
aukin vinna kvenna utan heim-
ilis breytir eðli heimilanna. En
heimilin eru máski einhver
tryggasta kjölfestan í þjóðfé-
lagslegu umróti nútímans og
ber til þess brýna nauðsyn að
varðveita þau og efla. Ekki
verður þó með neinni sanngirni
til þess ætlazt, að konan vægi
stöðugt og láti lönd og leið
áhuga sinn og hæfileika til úr-
lausnar ýmissa meiri háttar
verkefna samfélagsins til þess
eins að annast einhæf heimilis-
störf, þótt mikilvæg séu. Orlausn
þessa vanda er hinn raunveru-
legi prófsteinn á jafnréttiskennd
karlmannsins. Eru karlar fúsir
til að takast á hendur heimilis-
hald til jafns við konur? Vissu-
lega hljóta að verða ýmis til-
brigði í skipan þessai’a mála í
„sæluríki“ framtíðarinnar, og er
að mínu viti eðlilegast, að þetta
sé alla jafna samningsatriði
hjóna. Hér verður engin algild
regla sett, hlýtur enda áhuga-
svið og stai’fsmöguleikar beggja
hjóna mestu um að í'áða. En
mergurinn málsins er þó aug-
Ijós, sem sé sá, að þjóðfélagið
allt vakni til skilnings um, að
þegar bai’nsburði sleppir, er eng-
um „absolútum“ eðlismun kynj-
anna til að dreifa. Það er mann-
gildið, ekki „kyngildið“, sem úi’-
slitum á að ráða um stöðu okk-
ar í þjóðfélaginu.
Baldur Guðlaugsson,
Það hefur verið dekrað við móðurhlutverkið
Herdís Ölafsdóttir
Konan hefur fengið viðui'-
kenningu þess, að hún sé kai’l-
manninum á engan hátt síðx'i í
námi og starfi, þegar hún getur
beitt sér. Hefur þjóðfélagið,
hefur heimurinn efni á því að
leyfa konunni í ki’afti síns þýð-
ingarmikla móðurhlutvex’ks að
di-aga sig í hlé frá víðtækai’a
námi, meiri þátttöku í atvinnu-
lífinu, stöi’fum til jafns við kai’la,
helzt til helmingaskipta í öllum
þjóðmálum, bæjar- og sveitai’-
stjórnarmálum. Nei, þjóðirnar,
heimurinn hefur ekki efni á því
og verður þess vegna að skapa
konunni þá aðstöðu, að betri
helmingur mannkynsins geti
tekið þátt í því með félögum
sínum karlkyns að móta þjóð-
málastefnuna, í’áða ásamt þeim
fram úr vandamálum heimsins
og þá mundi betur fai’a. Og við
megum ekki leyfa henni að
di’aga sig í hlé, einfaldlega af
því að hún er móðir og ber
ábyrgð á því, hvei’nig búið er
að því lífi, sem hún hefur fætt
þjóðfélaginu. Og henni ber ekki
síður en föðui’num skylda til
þess að mai’ka til jafns við hann
það samfélag, sem tekur við
æskunni, og þess vegna er það,
að konan er ekki móðurhlut-
verki sínu trú, ef hún dregur
sig í hlé og tekur ekki alvai’leg-
an þátt í því að mai'ka leiðina
til hamingjuríks þjóðfélags,
betri heims. Þetta held ég, að
sé það tilkall, sem gei’a verður
til konunnar, til eiginmannsins,
til heimilisins. Að skilningur
vakni fyrir því, að eins og ham-
ingjusamt heimili byggist á
góðu samstai’fi hjónanna, eins er
nauðsynlegt, að samstai'f beggja
19. JÚNÍ
17