19. júní - 19.06.1971, Page 21

að etja en þann félagslega, sem
hreyfingin hefur fengizt við.
En er þá ekki kominn tími
til að fara að hugleiða afleið-
ingarnar af sigrinum? Ef árang-
urinn verður sá einn, að konur
komi inn í atvinnulífið við hlið
karla, skapi heimilunum tvöfalt
meiri tekjur, sem leiða af sér
tvöfalt meiri neyzlukröfur, tvö-
falt harðari samkeppni um
stöðutákn, tvöfalt meiri áníðslu
á umhverfi okkar, þá er vissu-
lega nokkuð unnið, en aftur á
móti mjög miklu til kostað.
Það hlýtur að verða hlutverk
þeirra, sem berjast fyrir jafn-
rétti kynjanna að breyta þróun
þjóðfélagsins í þá stefnu, að
aukinn forði starfskrafta og
gáfna á vinnumarkaði verði því
til góðs, en magni ekki upp
djöfullegustu vandamál þess.
Þegar karlar og konur jafna
byrðar sínar, má það ekki ger-
ast svo, að þær verði tvöfaldað-
ar, heldur skipt á beggja herð-
ar, jafnt utan heimilis sem inn-
an, mönnum beggja kynja til
aukinnar hamingju.
Gunnar Karlsson.
Lengi fannst mér þessar kröfur öfgakenndar
Hélga Þóröardóttir
Við lifum á tímum breyttra
þjóðfélagshátta. Við verðum að
reyna að semja okkur að þeim
og búa börnin okkar undir það,
sem koma skal. Stefnan beinist
meðal annars að auknum lífs-
þægindum og jafnrétti, þannig,
að allir geti verið ánægðir með
hlutskipti sitt og hæfileikai’nir
fái sem bezt notið sín. Nú finnst
mörgum konum mikið á skorta,
að þær hafi fengið fyllstan jafn-
rétt á við karimenn. Lengi
fannst mér flestar þessar kröf-
ur öfgakenndar og fáar réttmæt-
ar. Nú hefur þessi skoðun mín
breytzt. Ég lagði við hlustir, las
mér til og að viðbættri eigin
reynslu hafa augu min opnazt
fyrir ýmsu, sem ég gerði mér
ekki ljóst, að yrði að breyta.
Leikrit Svövu Jakobsdóttur,
„Hvað er í blýhólknum“, bendir
á margt athyglisvert, sem ég
ætla ekki að rekja hér, en oft
hef ég lesið „Gagn og gaman“
með börnum mínum án þess að
velta vöngum yfir, hvers vegna
Vala fékk að vefa, en Villi ekki.
Ég minnist veru minnar sein-
asta árið í barnaskóla, að við
stúlkurnar fengum kennslu í
matreiðslu, en skólastjórinn var
svo framsýnn og frjálslyndur,
að þeir piltar, sem vildu, máttu
vera með, og það voru flestir.
Ég man, hvað þeir voru húsleg-
ir og kátir við störf sín.
Rauðsokkahreyfingin hefur
ekki enn hafið innreið sína í
sveitirnar, svo ég viti til, en ég
tel mig fullgildan liðsmann, þeg-
ar þar að kemur. Ég vinn 4^2
dag í viku utan heimilis, en ég
á líka óvenjulega skilningsrík-
an mann, sem nennir að sjá um
sig og heimilið á meðan. Sum-
um konum fellur það bezt að
sitja heima og gæta bús og
barna, en aðrar verða að vinna
utan heimilis af ýmsum ástæð-
um, t. d. af f járhagsþörf, félags-
þörf, eða af þörf til þess að fá
notið menntunar sinnar og hæfi-
leika sem bezt, svo að eitthvað
sé nefnt.
Fyrir eiginmanninn verður
þetta fjárhagslegur stuðningur,
hann þarf ekki að stofna heils-
unni i voða vegna of mikillar
vinnu og hann getur betur notið
heimilislífsins, þar sem hann áð-
ur var næstum eins og gestur.
1 staðinn verður hann að að-
stoða við heimilisstörfin. Þau
eru ekki leiðinleg, ef þau eru
unnin með réttu hugarfari.
Mikilvægasta hlutverk kon-
unnar er móðurhlutverkið, því
má ekki gleyma. Það er fátt,
sem mér finnst skemmtilegra en
að annast lítil börn og hefði ég
ógjarnan viljað ætla það öðrum
að annast börnin mín lítil. Þó
að feðurnir vilji allt fyrir börn-
in gera, er ekkert sem kemur í
staðinn fyrir umhyggju góðrar
móður.
Helga Þórðardóttir,
Auðsholti.
19. JÚNÍ
19