19. júní - 19.06.1984, Side 35

anna ekki endilega bundin viö aldur og
þess gætt, að enginn verði útundan,
hcldur fái hver og einn eitthvað við að
glíma, sem hann ræður við. Það er ekk-
ert launungarmál, að víða í hefð-
bundnum grunnskólum eru bekkir
alltof stórir til þess að kennarar geti
fengið börnum með mismunandi náms-
getu verkefni við hæfi hvers og eins. Að
því leyti má segja að grunnskólalögin
séu æði oft brotin, því að þar er skýrt
kveðið á um, að fræðslan skuli miðuð
við þarfir hvers einstaklings. En þarna
er yfirleitt ekki við starfsfólk skólanna
að sakast, heldur hefur peningaleysi
háð starfi þeirra verulega, og því miður
árar ekkert sérlega vel um þessar
mundir.
Að mínu mati er fjölbreytni í skóla-
starfi afar æskileg, því að sams konar
nám hentar ekki öllum. Ég held líka að
það sé æskilegt að nýjar hugmyndir og
umbætur þróist innan frá fyrir sam-
vinnu skólastjóra, kennara og
nemenda, en byggist ekki um of á mið-
stýringu og valdboði.
í framhaldsskólakerfinu ríkir enn
meira frjálsræði, enda hefur engin sam-
ræmd löggjöf verið samþykkt þar um.
Sjálf er ég efins um að einhver laga-
bálkur leysi öll vandamál í framhalds-
skólakerfinu eins og talið hefur verið,
en ýmsa hluti mætti að skaðlausu ein-
falda mjög frá því sem nú er. Til dæmis
er mikið ósamræmi í kostnaðarskipt-
ingu milli ríkis og sveitarfélaga eftir því
hverrar tegundar framhaldsskólinn er.
Þá væri æskilegt að koma á nánara sam-
starfi milli grunnskóla og framhaids-
skóla, því að bilið þar á milli er óþarf-
lega breitt.“
Samvinna heimila og skóla
„Skömmu eftir að Ragnhildur Helga-
dóttir tók við embætti menntamálaráð-
herra skipaði hún nefnd til að kanna
samskipti heimila og skóla með það
fyrir augum að koma á samfelldum
skóladegi. Nefndin hefur starfað í rúmt
hálft ár undir formennsku Salórne Þor-
kelsdóttur og ég á þar sæti meðal ann-
arra. Við höfum þurft að taka mið af
erfiðu fjárhagsástandi í landinu um
þessar mundir og reynum að átta okkur
á því, hvað hægt er að gera með litlum
tilkostnaði til þess að sem flest börn fái
að njóta samfellds skóladags.
Sólrún Jensdóttir skrifstofustjóri í mennta-
málaráðuneytinu. (Ljósmynd Anna Gyða
Gunnlaugsdóttir).
Þegar þessi nefnd var skipuð, varð
ýmsum að orði, að það hefði þurft konu
í ráðherrastól til að gefa gaum að sam-
vinnu heimila og skóla, því að konur
þekki best af eigin raun þau vandamál,
sem slitróttur skóladagur barnanna
getur haft í för með sér. Sennilega er
þetta ekki fjarri lagi, þótt ekki vilji ég
lasta karlmenn og þekki marga, sem
láta sér annt urn börnin sín. En sam-
felldur skóladagur er vissulega ekkert
sérhagsmunamál kvenna, heldur
umfranr allt barnanna sjálfra. Fullorðið
fólk myndi ekki láta bjóða sér til
lengdar að hafa jafn breytilegan vinnu-
tíma frá degi til dags eins og börnin hafa
þurft að búa við. Og það er mikið ör-
yggisatriði að þurfa ekki að senda ung
börn langar leiðir í vetrarmyrkri og
kulda oftar en einu sinni á dag.“
Skjölin þurfa að bíða
„Vinnudagurinn hér er yfirleitt fjöl-
breyttur og skemmtilegur, en stundum
langur. Það skiptir miklu, að ég bý við
ágætar aðstæður og veit af börnum mín-
unr í góðum höndum. Þegar ég kom til
starfa hér í ráðuneytið átti ég ekki von
á því að verða hér til langframa, því að
aðstoðarmaður ráðherra víkur venju-
lega úr starfi, þegar nýr ráðherra tekur
við. Nú hef ég hins vegar verið skipuð
skrifstofustjóri og mun því væntanlega
sitja áfram, þótt hér verði húsbónda-
skipti. Fyrir skömmu var ég spurð að
því, hvort þetta þýddi, að ég þyrfti að
leggja sagnfræðina á hilluna. Ég svaraði
því til, ég yrði að geyma mér hana til
betri tíma, en hún væri kannski ekki
alveg úr sögunni. Framhaldsnám mitt í
sagnfræði í London var fólgið í rann-
sóknum á samskiptum Breta og Islend-
inga á þessari öld, einkum í fyrri he*ms-
styrjöldinni og um það skrifaði ég bók-
ina „ísland á bresku valdsvæði 1914-
1918,“ sem Sagnfræðistofnun Háskól-
ans og Menningarsjóður gáfu út. Ég á
ennþá töluvert af skjölunt um samskipti
íslendinga og Breta, sem ég vonast til
að geta unnið úr, þegar börnin eru
orðin eldri. A meðan þau eru ung hlýt
ég að eyða öllum tómstundum mínum
með þeim. Skjölin verða að bíða.“
Guðrún Egilson
35