19. júní - 19.06.2002, Blaðsíða 24

„Það var t.d. dæmigert að i kosn-
ingum, sáu karlarnir um að leggja
línurnar, en konurnar áttu að sjá
um kaffið. Svona var þetta i öll-
um flokkum. Ég missti áhugann
á flokksstarfinu“, segir Sigurveig.
í öllum flokkum. Ég missti áhugann á flokks-
starfinu."
Sigurveig sagði sig þó ekki úr Sjálfstæðis-
flokknum fyrr en hún gekk til liðs við Kvennalist-
ann, er hann var stofnaður árið 1983. „Það
fannst mér skemmtilegur félagsskapur," segir
Sigurveig um starfið í Kvennalistanum. „Þar varð
ég eins konar amma allra hinna kvennanna," bæt-
ir hún við, en Sigurveig var meðal elstu kvenna
sem störfuðu að einhverju ráði í Kvennalistanum
þegar hann var stofnaður.
Húsmóðurhlutverkið þrældómur
Staða kvenna hefur breyst til muna á æviskeiði
Sigurveigar. Þegar hún var að alast upp var
staða konunnar inni á heimilinu. „Húsmóður-
hlutverkið var hreinasti þrældómur," segir hún.
Til dæmis var erfitt að þvo þvotta enda var allt
þvegið í höndunum. „Og ef húsmæður höfðu
vinnukonur lenti þrældómurinn á þeim. Konur
voru þannig aldar upp í þjónustuhlutverkinu.
Það eina sem talið var að þær þyrftu að læra var
að læra að stjórna heimilinu." Sigurveig bætir
því þó við að konur hafi þar með sjaldnast haft
fjárráð því fjármál heimilisins voru í höndum
karlmannsins.Sigurveig giftist Sæmundi Jó-
hannessyni, árið 1939 og eignuðust þau sjö
börn; 4 syni og 3 dætur. Tvö þau elstu létust á
besta aldri. Sigurveig segir að Sæmundur eig-
inmaður sinn hafi verið „nútíma húsbóndi,“ eins
og hún orðar það. „Hann hjálpaði mér svo mik-
ið með heimilið.“ Ólíkt því sem almennt var um
eiginmenn á þeim tíma.
Sigurveig segir að gríðarlega miklar framfarir hafi
átt sér stað í kvenréttindamálum síðustu áratug-
ina. Enn sé þó langt í land. „Nei, það ríkir ekki
jafnrétti," segir hún aðspurð. Hún minnir á að
konur þurfi sífellt að vera vakandi. „Ég les það t.d.
í blöðum að konur eru enn í láglaunastörfum. Það
væri t.d. óhugsandi að reka fyrirtæki eins og þetta,
eins og það er rekið nú, nema vegna lágra launa
kvenna," segir hún og vísar til hjúkrunarheimilisins
á Hrafnistu í Hafnarfirði þar sem hún dvelst nú.
„Það þarf að meta störf þessara kvenna meira en
gert er,“ segir Sigurveig ákveðin.
Sigurveig segir að lokum að það sé mikilvægt
fyrir kvenréttindabaráttuna að konur komist til
áhrifa í þjóðfélaginu, og það meira en orðið er.
„Og til þess að það gangi eftir þurfa konur að
styðja konur," ítrekar Sigurveig að síðustu. □
24