Sólskin - 01.07.1936, Side 96

t
SÓLSKRÍKJAN
Sú rödd var svo fögur svo hugljúf og hrein,
sem hljómaði til mín úr dálitlum runni;
hún sat þar um nætur og söng þar á grein
svo sólfögur ljóð um svo margt sem eg unni,
og kvöld eftir kvöld hóf hún ástarljóð ein —
ó, ef að þú vissir, hvað mikið hún kunni.
Hún kvað um sitt fjölbreytta fjalldala skraut,
hve frítt er og rólegt að eiga þar heima,
hve mjúkt er í Júní í ljósgrænni laut,
hve létt þar er vetrarins hörmum að gleyma,
og hvað þá er inndælt við ættjarðarskaut
um ástir og vonir að syngja og dreyma.
Þorsteinn Erlingsson.
94