Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1915, Side 34

28
Christian Krohg:
I IÐUNN
burt. t’að eina, sem eftir var i einhverri rifunni, var
nafnið Petersen í sambandi við andlitið á honum.
Bara að það væri nú rétt. Það gat verið einhver
vitleysa, þó að ég væri alveg handviss um þetta.
Eg varð gagntekinn af skelfingu. Eg varð að tala
við hann lafariaust, til þess að fá þetta, og ef til vildi
ileira, út úr honum.
Eg gekk þvert yfir slóran sólroðinn völlinn.
En hvað var nú þetta?
Það var eins og hann vildi forðasl mig. Hann fór
inn í stóra skemtigarðinn, sem var svo kynlegur,
sýndist líkastur því, sem hann væri málaður. Hvernig
stóð á því, að blöðin bærðust ekkert? Það var þó
dálítil gola. Það var reyndar enginn hressandi vind-
ur, veðrið fremur mollukent, en samt var gola, og
ekkerl blaðið bærðist. Það hlaut að vera undarlegt
land, sem ég var kominn í, þar sem þarna var sér-
stök trjátegund með óbifanlegum blöðum.
Eg ætlaði nú samt að elta Petersen.
Ég fór þá á eftir honum inn i garðinn; hann var
liorfinn þar, og ég sá hann ekki. Margir voru þar á
gangi, nær því allir í djúpum hugleiðingum. Á einum
stað var það bersýnilegt, að ég liafði farið yfir þveran
garðinn, þvi að ég rak mig á múr. ... Og í sama
bili, sem ég sá hann, kom mér þetta til hugar:
— Þú ert í vitfirringaspítala eða einhverri þess
konar stofnun. Petersen er þá líka brjálaður. Mér
finst líka hálft i hvoru, eins og hann liaíi lent í ein-
hverjum þremlinum. En ég get ekki komið fyrir mig,
hvað það var. Það var þá þelta.
En ef ég er í vitfirringaspítala eða einhverri stofn-
un, þá er það þó merkilegt, að trén og skorkvikindin
skuli vera öðruvísi en annarstaðar. Þau fijúga öðru-
vísi en ég heíi séð áður. Fiðrildin eru frámunalega
falieg, en þau hreyfa vængina alls ekkert til, á flug-