Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1915, Blaðsíða 38

32 Á. H. B.: Líflð og liðandi stund. | IÐUNN
Ég hefi aldrei getað áfelt menn svo mjög fyrir
það, þótt þeir eyddu fé sínu eða annara; því að það
má þó fá það aftur með atorku og fyrirhyggju. En
að eyða límanum vitlaust og botnlaust, það hefi ég
aldrei getað fyrirgefið, hvorki sjálfum mér né öðrum,
því að — tíminn kemur aldrei aftur.
Og það er ekki tíminn einn, sem menn þá missa,
heldur líka andlegur og líkamlegur þroski. Því að
það er nú einusinni eitt af höfuðlögmálum Iífsins,
að hæfilegt starf styrkir og þroskar, en iðjuleysi og
leti veikir manninn og linar. Sá sem fer illa með
tímann, fyrirgerir lika sínum eigin þroska, sinni eigin
fullkoinnun.
Aldrei líða mér úr minni harmatölur eins æsku-
vinar míns, er ég sat yfir aðframkomnum. Hann
harmaði það ekki svo mjög, að hann ætti að deyja;
en að lífið væri þrotið svo, að liann hefði ekki gert
neilt ærlegt liandtak, það kvaldi liann mest og því
gat hann ekki gleymt.
Lifum og slörfum, líðum og njótum hver í sínum
verkahring og liver upp á sinn hátt. En gleymum
ekki því eina, sem vér höfum á voru valdi, hinni
líðandi stund.
I3að þykir nú ef til vill heimska að minna á svona
liversdagslega hluti. En svo er ekki. Og lifsvizkan
lýsir sér einmitt bezt í því, hvernig vér förum með
líðandi stund.
Hina líðandi stund!
Eg vildi að ég gæti brent þetta inn í hugi manna.
Á. H. B.