Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1915, Qupperneq 78

72
Sigurður Guðmundsson:
[ IÐUNN
hennar hrærði, að mér virtist, meira í hugdjúpum
vorum en fyrstu stríðsfregnirnar í fyrra. Þann at-
burð kýs ég mér hér að texta. Ég býst við, að rök-
færum hugsanagörpum þyki lausalopalegt mál mitt,
því að ég veð víssvitandi úr einu og í annað, ein-
skorða mig ekki við textann. Munu sumir kalla, að
ég hafi þá ærið marga í takinu í einu. Ef til vill
skemti ég ykkur, óvart og óviljandi, á þennan hátt.
En annars hirði ég ekki að segja neitt þessu hátta-
lagi mínu til afsökunar og skýringar.
Mér þætti gaman að vita, hvort fleiri en ég kenna
ekki myrkfælni á síðkvehlum þessa vordaga. líg verð
að játa, að það fer um mig ónotageigur, er ég geng
að kveldi til austanvert við dómkirkjuna, og Póst-
hússtræti Iýkur upp og alt í einu sér það voðaskarð,
er bálið mikla hefir brent í bæinn. Þá linn ég líkan
hroll og ég varð var, þá er ég var barn og gekk í
myrkri fyrir framan opnar fjárhúsdyr. Ég hrekk við
i hvert skifti sem ég sé í gegnum þetta skarð lengst
út í vorrökkurgráan himin, draugalegan og þrútinn.
Og það er sem kaldan anda leggi upp úr rústunum,
er að þeim er komið. Þarna risu þau áður, hreykin
og hnarreist húsin, með dauð og lifandi verðmæti
innan veggja sinna og gaíla, sum þeirra prýði þessa
smáþorps, er lifum vér í, þótt ekki myndi bera
mikið á þeim í stórbæjum heims. Og hvað sér nú
eftir? Ömurlegar rústir með öskugrátt grjótið, nokkr-
ar ónýtar járnræmur og fáeina kolsvarta rafta, sviðna
og brunna. Og til þessara miklu breytinga þurfti
ekki svo mikið sem eina nótt, er þykir þó líða lljótt,
heldur að eins örstutta næturstund. Eg veit ekki,
hvað koinið getur róti á höfga hugi, vakið þá al
örlögþrunginni værugirni, ef þessar heljarrústir ö
því ekki áorkað!