Búfræðingurinn - 01.01.1946, Side 107

BÚFRÆÐINGURINN
105
aðeins um næringarfræði mannsins, enda þótt hún korni víðar
við. Og ernm við þá komnir að nýjustu kenningum um bæti-
efni eða fjörefni og hormóna, sem eru vitanlega orðin alþekkt
viðfangsefni í nútíma næringarfræði, en sem er ekki ennþá tek-
ið nóg tillit til, þegar um fóðrun búpenings er að ræða. Og þá
má í því sambandi minna á hin læknandi áhrif sólarljóssins,
þegar fjörefnin vanta, eða eru af skornum skammti. Ég læt hér
staðar numið að skýra frá fóðurtilraunum. En þó get ég ekki
stil.lt mig nm að geta um veikindatilfelli í kú einni, og aðdrag-
andann að því. Kúna átti ég sjálfur. Var hún kálflaus og fóðr-
aði ég hana á mjög einhæfu fóðri, mjög lítilli en góðri, vel verk-
aðri töðu og miklum fóðurbæti, mest síldarmjöli, og að auki
iékk hún eina saltsíld á dag. Allan veturinn var hún hraust,
strokin í liárafari og sérstaklega vel feit, og mjólkaði sæmilega.
Um mánaðamótin maí—júní veiktist hún nokkuð snögglega
en þó með nokkrunr aðdraganda, því að áður voru komin aug-
ijós beinsýkiseinkenni. Hún lá í 3 daga, var dæld með kalklyfi,
og hresstist hún þá brátt og varð, að því er virtist, alheilbrigð,
eftir að hún komst á græn grös. Kýrin var að eðlisfari ln aust, og
þar sem hún var kálflaus, hefur hún þolað betur svona einhæft
fóður, en lét þó bugast að lokum. Hins vegar, þegar hánrjólka
kýr eru fóðraðar nreð einhæfu fóðri, lrljóta þær að þola verr
svona fóðurblöndu. En ég segi ekki að kýr séu almennt fóðr-
aðar svona, enda nrnndi þá í mörgunr tilfellum ekki fara vel.
Handhægan leiðarvísi um fóðrun og hirðingu mjólkurkúa
eftir Pál Zóplióníasson, ráðunaut, er að finna í vasakveri fyrir
bændur. Þyrfti slíkur leiðarvísir að vera sérprentaður og fást
við vægu verði í svipuðu formi eins og leiðarvísar senr Lars
Frederiksen hefur gefið út lranda dönskum bændurn. Þá er líka
'ojög áríðandi að öruggt eftirlit sé haft með fóðri og fóður-
blöndunr, sem selt er á opnunr markaði, að t. d. fóðurblöndur
séu efnagreindar og skýrt sé frá hvaða næringarefni þær inni-
haldi, eins og tíðkast um allan gerfiáburð.
Bændur eiga fyllstu kröfu á þessu, enda ætti þeim að vera
það ljóst, þar senr hinar ströngustu kröfur eru gerðar til þeirra
vara, sem þeir franrleiða sjálfir, og.í .engu slakað til, sem raunar
er þeim sjálfunr fyrir beztu.