Morgunn - 01.06.1971, Qupperneq 45

MERKUR MIÐILL
39
nýju trúnaðartrausti. Hún kvaðst vita, að hann ætti einn son
og mundi eignast annan. Nýrnauppskurðurinn myndi takast
vel, sagði hún. Og hún bætti því við, að móðir hans væri þarna
í herberginu hjá þeim, og hún vildi koma þeim skilaboðum til
sonar síns, að allt myndi fara vel. Síðan tók hún að segja hon-
um sitt af hverju um móður hans, „sem ég einn hefði getað vit-
að,“ skrifaði hann mörgum árum síðar. Og í hjartnæmu bréfi
til miðilsins skrifaði hann: „Ég tók á þeirri stundu þá ákvörðun,
að lifa eins innihaldsríku lifi og mögulegt væri. Og ég hef
aldrei siðan slakað á þeirri ákvörðun. Við hjónin höfum eignazt
tvö börn . . . Ég hef kært mig kollóttan hvort ég hefði eitt nýra
eða tíu . . . Síðast liðið sumar fórst sonur minn, sem var korna-
barn, þegar ég kynntist yður . . . Það var eins og allt lirjmdi í
rúst fyrir mér og við hjónin höfum alls ekki náð okkur síðan
. . . Hann átti að fara í Yale-háskólann næstkomandi september
. . . Upp frá þeim degi hef ég ekki fundið nokkurn frið. Stund-
um finnst mér jafnvel lífið óbærileg byrði . . . Eitt hið fyrsta
sem mér datt í hug var: ég verð að ná sambandi við frú Garrett.
Ef til vill getur hún hjálpað mér .. . Ég vissi, að ég varð að
skrifa yður . . . Mér er vitanlega ljóst, að yður liljóta að berast
hundruð slíkra bréfa, og að þér getið engan veginn svarað þeim
öllum, að það er ósanngjarnt að vænta þess að þér takið á yðar
lierðar þessar mörgu sorgarbyrðar ... Ef ég einungis gæti
fengið fuhvissu þess að sonur minn lifði einhvers staðar áfram.
þá kynni það sem ég á eftir ólifað að geta orðið þolanlegra.“
Fri'i Garrett svaraði honum með mörgum
löngum bréfum, sem færðu þeim hjónum
mikla liuggun. Hún lýsti piltinum nákvæmlega og minntist
jafnvel á ýmsa persónulega muni, sem enn væru i herbergi
hans og lauk máli sínu með því að skrifa: „Þessi framtakssami
ungi drengur ykkar er ykkur nálægari núna en hann hefði
verið, ef það hefði átt fyrir honum að liggja að lifa ennþá. Ég
get aðeins fullvissað ykkur um það, að lífið heldur áfram að
vera honum mikið ævintýri . . .“
Svona er fólkið, sem sneri sér til frú Garrett hvert sem hún
fór. Hún ferðaðist víða, ein síns liðs eða með einum eða tveim
Iiuggarinn.