Morgunn - 01.12.1981, Blaðsíða 33

VANDI MIÐILSSTARFSINS
127
ráðleggja sálrænni manneskju að vera grandvör og góð
í orðum og athöfnum, því neikvæður hugsunarháttur er
sálrænni persónu margfalt hættulegri en öðrum. Eitt það
raunalegasta sem getur hent mann með sálræna hæfileika
er að hann leiðist út í drykkjuskap eða fari að fikta við
eiturlyf. Ástæðan er sú, að slíkur maður dregur að sér
látnar verur sem ef til vill hafa látist undir áhrifum slíkra
nautnalyfja og dragast ósjálfrátt að sálrænu fólki sem
hefur slíka veikleika til þess að geta notið þessara nautna
með því, þótt látnar séu.
Það er því tvíeggjað sverð að vera gæddur sálrænum
hæfileikum. Vandi fylgir vegsemd hverri!
Nú kunna að vera ýmsir meðal lesenda minna sem hvorki
hafa borið gæfu til þess að vera á skyggnilýsingafundi hjá
Hafsteini Björnssyni né á einkafundi hjá honum eða nokkr-
um öðrum miðli og hafa því mjög óljósa hugmynd um
hvernig slíkir fundir fara fram. 1 þessum þætti hyggst ég
reyna að bæta úr þeirri vanþekkingu með því einfaldlega
að lýsa einum slíkum fundi, sem haldinn var með Haf-
steini miðli á Vitastíg 8a þann 12. febrúar 1947.
Fundinn sátu Elínborg Lárusdóttir, rithöfundur, Ingi-
mar Jónsson, skólastjóri og Þuríður Sigurðardóttir, búsett
á Litlu-Giljá í Húnavatnssýslu. En fyrir hana var fundur-
inn haldinn.
Miðillin féll í trans. Eftir að fundarmenn höfðu setið
litla stund og sungið sálm ávarpaði rödd fundarmenn, sem
þau hjónin Elinborg og Ingimar könnuðust við að væri
rödd Finnu þeirrar, sem talaði á hverjum fundi gegnum
miðilinn og gaf mikilsverðar upplýsingar.
Hún sneri sér að frú Þuríði og byrjaði að lýsa firði og
fjöllum og gat þess að inn af þessum firði væri dalur. Frú
Elínborgu datt í hug Vatnsdalurinn. En Finna sagði að
það væri alls ekki Vatnsdalurinn. Það eru mörg hús þarna
og eyri og vatn á eyrinni, sagði hún, og kölluð Vatneyri.
Svo nefndi hún tvö nöfn í sambandi við þessar stöðvar.
Annað nafnið var Ólafur Thorlacius, hitt var Jón Snæ-