Morgunn - 01.12.1989, Blaðsíða 32

DULRÆN REYNSLA
MORGUNN
drengnum því mér fannst ég vera að örmagnast (af súrefnis-
skorti og þyngslum fyrir brjóstinu) og bað hann að fylgja mér
stystu leiðina heim sem hann gerði. Þegar við komum aftur inn
í stóra húsið greip barnið ennþá meiri ótti. Ég tók hann í fangið
og flýtti mér eins og ég gat í gegnum þetta hús en drengurinn
var orðinn viðþolslaus af ótta. Þegar við fórum í gegn um vegg-
inn þá æpti hann af hræðslu á hjálp þá greip mig líka hræðsla ég
tók snögga ákvörðun, fleygði drengnum inn í vegginn af því
veggurinn var alveg að lokast. Ég er ekki alveg viss en mér
fannst drengurinn annað hvort verða á milli eða komast í gegn
og það greip mig hræðsla þar sem ég vissi ekki hvað var að ger-
ast. Ég sneri mér við, horfði á líkama minn liggjandi í rúminu
og dreif mig í hann. Eftir það stóð ég upp úr rúminu og hafði ég
miklar áhyggjur af því hvort ég hefði tekið rétta ákvörðun með
drenginn. Ég var andvaka það sem eftir var nætur. Ennþá ári
síðar þegar ég skrifa þetta hef ég áhyggjur af drengnum og
hugsa oft til hans hvort hann hafi komist í gegn og hvort ég hafi
gert rétt. Þetta er saga mín um þennan atburð í stórum drátt-
um.
30