Morgunn - 01.12.1991, Síða 75

Lolita M. Hughes:
KÆRLEIKURINN
SEM FRELSAR
Mig langar að segja ykkur sögu. Hún er sönn og barst
að móðurhjarta sem svar við bæn.
Ritningin segir okkur: „alið barnið upp samkvæmt
þeirri leið sem það á að fara og það mun ekki víkja af
henni".
Þetta virtist ekki hafa tekist. Öll þjálfunin, góðu
fordæmin og móðurlegu ráðin höfðu virst vera töluð
fyrir daufum eyrum. Móðirin var farin að örvænta. Það
leit út fyrir að áralöng umönnun og leiðsögn hennar
hefði einhvern veginn misst marks og hún þráði að
finna svar við því hvar hana hefði borið af leið.
Er hún sat í garðinum morgun nokkurn, þá leitaði
hún ákaft að leið til þess að hjálpa þessum uppreisnar-
gjarna táningi. Henni varð litið á þrjú birkitré sem hafði
verið plantað í enda garðsins, fyrir einu ári eða svo.
Skyndilega reisti hún sig upp í sætinu vantrúuð á svip.
Trén þrjú voru öll orðin býsna há og eitt þeirra var
áberandi fallegra, hærra og sterklegra en hin. Upp í
hugann skaut minningu uni það hvernig þessum trjám
hafði verið komið vandlega fyrir í frjósömum jarðvegi.
Tvö þeirra' uxu vel í sólskininu en það þriðja bognaði
og virtist ekki geta boriö uppi eigin þyngd sína. Hún
hafði bundið það við prik og hlúð alveg sérstaklega aö
því, vökvað það, boriö á það, talað við það og beðið
það innilega um að rétta úr sér. Eftir marga mánuði
hafði því enn ekkert farið fram og virtist meira að segja
73