Sjómaðurinn - 01.12.1940, Blaðsíða 10

2
SJÓMAÐURINN
Klukkan 5 um morguninn, 23. janúar 1909:
y\ AUÐAKYRÐ RÍKIR um allt skipið. Við hlið
stýrimannsins stendur Sealby skipstjóri.
Árangurslaust reyna þeir báðir að rýna gegnum
hina þéttu þoku. Næstum þvi hættulega kyrr lyk-
ur sjórinn um skipið, næstum óslitið þýtur í eim-
pípu þess.
Foringi „vaktarinnar“ er á leið eftir þilfarinu,
])egar hann nemur skyndilega staðar. Gegnum
þokuna berst að eyrum hans dauft hljóð frá eim-
pípu annars skips — já, jafnvel fleiri skipa.
Nokkrar mínútur hða, og þeir, sem eru uppi,
standa eins og á glóðum. Hver taug er spent til
liins ítrasta, öll atliyglisgáfan er á verði. — Hætt-
an getur verið einliversstaðar bak við þennan
])ykka vegg þokunnar. Og svo . .. . i einni svipan
héfir slysið orðið.
1!) þúsundir smálestir af stáli og járni skekjast
ofsalega undir fótum Sealbys skipstjóra — og
„Republic“ hallast snögglega á stjórnborða undan
liöggi, sem skipið hefur fengið á sig mitt.
Ofsahræddar raddir, neyðaróp og köl] heyrast
samstundis frá ferlikinu, sem allt í einu hefur
komið út úr myrkrinu og ráðist á hið milka haf-
skip. Klukknahljómur hár og skær heyrist yfir
væl eimpípnanna. — Og svo færist kyrrðin aftur
vfir og þögnin, kyi'ðin og þögnin á undan storm-
inum.
Klukkan 5,35 um morguninn.
Farþegarnir á „Repuhlic" ryðjast um allar
tröppur, sem liggja upp á þilfarið. í>eir detta hver
um annan, fötin flækjast um fætur þeirra, sumir
eru að eins i nærfötum, aðrir eru hálfldæddir,
neyðaróp þeirra og hræðsluköll virðast ætla að
gera mann brjálaðan.
Vélarnar eru stöðvaðar. Aðeins örfá litil titr-
andi ljós kasta gulri, draugalegri glætu yfir hluta
af þilfarinu.
Skipshöfnin þýtur fram og aftur um skipið til
hjálpar farþegunum, með Ijósker og björgunar-
helh i höndunum.
Einn sólarhringur.
Nákvœm lýsing á atburðumun eins og
þeir gerðust þennan viðburðaríka dag.
Föstudagskvöldið 22. janúar 1909 sigldi „Re-
public“, eitt af stórskipum White Star-línunnar,
fyrsta sinni öruggt og tignarlegt niður Hudson-
fljótið í New York, — áleiðis til Evrópu með
ameríska ferðamenn. Það var merkisdagur að
öðru leyti, því að þennan dag sigraði loftskeyta-
tæknin fyrsta sinni fullkomlega. Um þetta
leyti voru hin þráðlausu Marconitæki langt
frá að vera fullkomin, en þennan dag björguðu
þau í fyrsta sinni fjölda manna frá drukknun.
Yfirmemiirnir reyna að halda uppi aga. Far-
þegunum er ráðlagt að klæða sig eins vel og fi’ek-
ast er unnt,
Klukkan 5,40.
Niðri í klefa sínum situr Binns loftskeytamað-
ur. Straumurinn er slitinn. Hvað á hann að taka
til bragðs? Skyldu varatækin duga?
Allt í einu birtir yfir honum.
Einmitt í þessu opnaðist þráðlaust samband við
Siasconsett-stöðina á strönd Ameriku.
A næstu sekúndu berst neyðarskevtið yfir hafið:
„Hjálp! Við erum að sökkva! Sjötíu sjómilum
frá vitaskipinu við Nantucket — — “
Og hinir 750 farþegar á „Republic“, sem nú
bíða i dauðans angist, setja allar vonir sinar á
hann, þennan unga loftskeytamann, en ekki á
Scalby skipstjóra, að minnsta kosti ekki nú, fyrst
að svona er komið.
Klukkan 5,45.
Á þilfari „Florida“ rikir algert öngþveiti og
ofsahræðsla gevsar meðal farþeganna. Þarnar eru