Sjómaðurinn - 01.12.1940, Síða 36

28
SJÓM AÐURINN
og gerir svo gvs að okkur. Svo lierli liann sig enn
þá meira við verkið. Einu ekinu af öðru var helll
ofan í holuna.
— Það verður að láta grjót undir, Las-Pieter,
sagði Sören Knop. — Því að ef garðurinn heldur
ekki, þá er úti um allt.
Yeit ég það, sagði Las-Pietér og lagði al' stað
aflur. Steinarnir runnu niður garðinn og skvömp-
uðu niður í ræsið.
Nóvemberdagurinn var að kvöldi kominn, og
rökkrið var að síga vfir. Stormurinn raulaði þung-
lyndislegan siing yfir engjunum. Krákurnar
streittust móti storminum, en þær fóru kollhnís
aftur yfir sig og duttu niður á akrana. Sjórinn
spýttist yfir flóðgarðinn og ýrði úr honum undan
storminum, og saltvatnið draup af erviðismönn-
unum tveimur, sem voru innan við flóðgarðinn.
En þeir gættu verka sinna og sinnlu því engu, og
myrkrið sveipaði þá.
Holan skal verða fyllt, jafnvel þótt við verðum
hér til miðnættis, sagði Sören Knop.
Svo-o, sagði Las-Pieter. Hvers vegna ligg-
ur svona mikið á? Ef flóðgarðurinn rofnar, þá
rofnar hann. En ei að siðúr greip hann rekuna og
liéll áfram.
Hvað ætlar húsbóndinn að gera, ef flóðgarð-
urinn springur, og sjórinn flæðir upp að bústaðn-
uin? spurði Las-Pieter að lokum í syngjandi mál-
rórni.
Sören Knop leit upp.
Springur? Flóðgarðurinn springur ekki,
sagði hann stuttarlega.
La-Pieter þagnaði um stund.
En ef það springur nú samt, og sjórinn flæð-
ir upp að húsinu? spurði hann að lokum aftur.
Haltu þér saman og hugsaðu um það, scm
þú átt að gera, brópaði Sören Iínop reiður.
Það springur ekki, bætti liann svo við rólega.
En það var nú einu sinni svo um Las-Pieter,
að ef honum datt eiltlivað i hug, ])á velli liann þvi
lengi fyrir sér, og ])ess vegna spurði hann í þriðja
sinn, nærri ])ví lán þess bann vissi af því:
En hvað ætlar húsbóndinn að gera, ef það
skyldi nú samt ske?
Hver skollinn sjálfur, hrópaði Sören Knop.
— Ég myndi vera heima og reyna að gæta að
skepnunum.
— Ætlar húsbóndinn að gera það, nöldraði Las-
Pieter — jæja þá, jæja þá.
Sören Knop var orðinn reiður og liélt ófram að
vinna sleinþegjandi. Flóðgarðurinn mátti ekki
springa, og það þurfli að fylla ræsið, enda ])ótt
blóðið springi fram undán nöglum þeirra. Hann
erviðaði svo að svilinn rann af andliti bans, og liann
.ýlti loðhúfunni sinni aftur á hnakka lil þess að
kæla ennið. Hann skyldi áreiðanlega vera maður
lil að verja eign sina, eins og forfeður hans höfðu
gert á undan lionum, Suðurliólmur, hafði verið i
eign ættarinnar síðan á dögum al'a lians. Bærinn
sem afi hans hafði byggt, lá á miðri eynni, og
fleiri bæir voru ekki á eynni. Hér hafði ætl lians
búið um mörg ár, og bann skyldi áreiðanlega
kunna að vernda beimili sitt. Suðurbólmur var,
þegar afi lianskeyj)ti hann af herramanninum,eyði-
ey, vaxið mösagróðri. En með flóðgörðum og ræs-
um hafði verið stífiað fyrir vatnið, og tveir þriðju
lilutar eyjarinnar höfðu nú verið j)lægðii' og rækt-
aðir, en einn þriðji hlutinn var engi og mosi. En
Sören átti enn ])á i stríði við sjóinn, sem faðir
lians og afi höfðu sigrasl á. Enn þá var sjórinn
drynjandi skammt frá liúsinu hans, eins og und-
anfarna þrjá sólarbringa. Og myndi hann ekki
núna brjóta varnargarðinn, sem afi hans hafði
byggt, og eyðileggja verk þriggja ættliða? Nei,
það skvldi aldrei verða, og Sören Knop hleypti í
herðarnar, og liann fann, að enn þá gat hanu
unnið eins og ungur maður, enda þóll hann væri
kominn töluverl lil ára, og hárið væri farið að
grána ofurlítið í vöngunum.
Og þrátt fyrir alla erviðleikana þetta kvöld, fór
liann að hugsa um sumardagana á sjónum, [icgar
hafflöturinn var eins og gullspegill, og vetrardag-
ana, þegar hann renndi sér á skautum á ísnum
með álakistu og járn. Ofurlítill veiðimaður var
liann reyndar líka, ])ótl hann hefði aldrei staðið á
])ilfari. En að sjórinn skyldi núna geta verið
svona harðhrjósla, ])ví að annars gaf liann lionum
of I ríkulega björg i bú, og haim var ekki svo slæm-
ur nágranni, þegar alls var gælt. Konan hans kall-
aði líka sjóinn hláu mjólkurkúna - eins og liann
tilhevrði heimilinu.
Það kvöldaði meir og meir, og slórir skýjabólstr-
ar svifu um himinhvolfið. Stundum rákust þeir
á og tættusl sundur. En undir þessum skýjabólstr-
um strituðu tvær mannverur svo að svitinn
streymdi af þeim þeir Sören Knop og Las-1
Pieter, sem áttu i striði við sjóinn og reyndu að
fylla ræsið.
— Sjórinn hækkar, stöðugt, húsbóndi, sagði
Las-Pieter — liann er slæmur í kvöld.
— Hann hefir aldrei farið yfir l'lóðgarðinn í