Sjómaðurinn - 01.12.1940, Qupperneq 39

SJÓMAÐURINN
31
eftir sá hann kvenmann læðasl úl að stökkunum.
Það var Kristín.
— Kristín, livíslaði hann og gekk á móti henni.
Hún liallaði sér upp að honum. Hann gat með
naumindum grillt andtit hennar, og hann fann,
að liún átti erfitt um andardráttinn.
— En tive ég er ógæfusöm — svo ógæfusöm,
stundi hún.
Hann lyfti höfði hennar og reyndi að horfa i
augu liennar.
— Ég — cr svo fátækur — og þér ekki sam-
hoðinn, sagði liann.
Hún vafði örmunum um háls honum og hallaði
höfði sínu að hrjósti lionum.
— Annað hvort vil ég vera hjá þér, eða fara
burtu, livíslaði hún svo lágt að varla heyrðist.
Hér er eins og að vera í kirkjugarði, sagði
hann.
Svo fór hún frá honum jafnkyrlátlega og liún
hafði komið. Þegar hún var komin fram fyrir
stakkana heyrði hún föður sinn kalla á Las-Pieter.
Hún snaraðist því á bak við einn stakkinn og
læddist svo inn. v
Skörnmu seinna kom Las-Pieter inn í slofuna.
Kristín var þögul og lilúði að systkinum sinum,
sem voru liáttuð. Maren Rnop sal álút og var að
lesa i trúboðsriti.
Þetta er þrumuraust drottins, sem kallar á
syndarana, sagði hún og Kristín hrökk við. —
Þrumuraust drottins, Las-Pieter, endurtók Maren
Knop. Las-Pieter var seztur við ofninn.
— Jörðin ferst í flóði, eins og skrifað stendur,
hélt hún áfram myndug.
Nú var Las-Pieter það ljóst, að liann varð að
svara, og þess vegna sagði hann:
— Satt er orðið, Maren Knop.
— Yötnin munu gleypa þá, sem ekki eru heilag-
ir, liélt hún áfram.
Las-Pieter stundi þungan.
Maren Knop hélt áfram að lesa í hálfum liljóð-
um, lautaði undir ósandi lampanum, sem liékk í
krók i sperrunni, og Kristín gekk að borðinu. Það
var gljái i kinnum hennar og við hvert vindþot
hrökk hún við. Ilún strauk yfir fölt ennið og leil
snöggvast á Las-Pieter, sem starði framundan sér.
Kristin liafði ekki sagt eitt einasta orð allt
kvöldið. Það var eins og óveðrið æddi í sál hennar,
og hún þvrði ekki að segja neitt, til þess að gera
ekki uppskátt um óróleika sinn. Hrædd við myrkr-
ið, einveruna og óveðrið hafði hún, eins og svo
oft áður, kastað sér i faðm T.as-Pieter, og hún
liafði leitað lians í kvöld nærri því óafvitandi. Það
huggaði hana að segja við iiann þó ekki væri nema
eitt orð og halla höfði sínu snöggvast að breiðu
brjósti hans. Hið sífellda lijal móðurinnar, um
synd, hegningu, dauðann og dómsdag hafði rekið
Kristínu út í einveruna.
Maren Knop lcit upp úr trúhoðsritinu og horl'ði
á Kristínu.
Ertu búin að breiða ofan á börnin og lesa kvöld-
bænirnar með þeim, Kristín? spurði hún.
Kristín svaraði svo lágt að varla lieyrðist.
Lastu lika kvöldbænina? spurði hún aftur.
Nei .... því gleymdi ég, svaraði Kristín.
— Þú gleymdir þvi, Ivristin. - Þú gleymdir því
á þessari óveðursnótt, sagði hún og röddin skálf.
Svo slóð liún á fætur og gekk til rúmsins, laul vfir
börnin og bað bænir.
Ivristín sal með höndurnar fyrir andlitinu.
Stundarkorn sátu þau þögul. Þau hevrðu vind-
inn ýlfra á þakbrúninni og í reykliáfnum.
— Hvað er orðið af pabba? spurði húsfreyja,
lil ]>ess að rjúfa þessa hræðilegu þögn.
Las-Pieler hvað er orðið' af Sören? spurði
hún aftur.
Aftur varð slundai'þögn. Svo gekk Sören Knop
inn.
Við Las-Pieter verðum að vera á fótum i
nótt, sagði hann. Vindurinn er orðinn vesllæg-
ur og stendur beint á flóðgarðana. Maður veit
aldrei hvað fyrir kann að koma.
Meðan Knop rétti úr sér og leit iá Kristínu, sem
leit niður til þess að skýla roðanum i kinnunum.
— Börn herrans óttast ekkert, sagði hún. — Þati
þora að mæta honum sjálfum, þótt hann kæmi
með refsivöndinn, en syndararnir verða að skýla
andlitinu.
Kristín leit á móður sína, og það voru tár í aug-
um hennar. Hún vissi, að móður liennar var það
Ijóst, að hún var aldrei jafntrúuð og móðirin, og
henni fannst þessum orðum stefnt að sér. En
móðirin horfði á hana leiftrandi augum, og Krist-
in leit undan.
Konurnar voru gengnar til livílu, en þær liöfðu
lagst út af í öllum fötunum.
Sören Knop og Las-Pieter sátu i sínum stólnum
hvor í baðstofunni og drógu ýsur. Það var dauft
ljós á lampanum og hálfrökkur i slofunni.
Las-Pieter fannsl dvölin eins og þungur niður,
sem skolaði huga lians aftur lil æskuáranna, þegar
hann með gljáandi sjóhatt og borubrattur mjög
lagði af stað út i lönd. Árum saman var liann burtu
. Frh. á bls. 34.