Sjómaðurinn - 01.12.1940, Blaðsíða 42

34
frá heimili sínu, og fór frá landi lil lands. En einn
góðan veðurdag renndi skeið iians inn í höfnina,
þar sem hann var borinn og barnfæddur, litla
fjarðarþorpið, sem hann var enn þá nátengdari
en þilfarinu. Móðir hans gamla beið þar eftir hon-
um. En dauðinn kom og leysti upp heimilið, og
þegar hann hafði flækst um tíma, án þess að hafa
nokkuð sérstakt fyrir slafni, fór hann yfir ísinn.
Þessi afskekkta ey seiddi liann til sín. Hann átli
ekki von á, að gæfan hiði sín neinsstaðar.
Hér hvíldist þreyttur líkami lians, svefninn lolc-
aði augum hans og niður liafsins liarst honum
stöðugt til eyrna.
Stormurinn veinaði úti fyrir og það hrikti i
húsinu. Það var eins og skip í sjó. Hann stundi
þungan. Það var hart að láta storminn svipta ofan
af þeim húsinu, án þess að geta nokkuð að gert.
Hann lieyrði vindinn ýlfra yfir luifði sér. Það
hlaut að vera komin stór rifa á þakið. Las-Pieter
heyrði rólegan andardrátt sofandi fólks í rúmun-
um. Hann stóð á fætur, laut yfir sofandi fólk og
sá, að enginn vakti. Svo gekk hann aftur að stóln-
um og settist. Sören Knop gekk uin gólf hvíldar-
laust. Það var komið fram yfir miðnætli og gamla
Bornhólmsklukkan tifaði án afláts.
Svo settisl hann aftur í stólinn og fór að draga
ýsur.
Úli fyrir þaut stormurinn. Hann var eins og
lifandi vera, sem var að flýla sér, sem þurfti að
komast sem lengst á sem styttztum tíma. Trjám
þrufti hann að velta um koll, Iiús þui-fti hann að
rífa. Og sjórinn var allur í einu löðri. Hann láng-
aði til að komasl inn fyrir flóðgarðinn, inn yfir
engin, sem liann hafði verið flæmdur frá fyrir
löngu síðan, en skoðaði alltaf sem sína eigin eign.
Þar átti að verða haf aftur. Og sjórinn gægðist
froðusindrandi augum yfir klettana og leygði sig
vfir flóðgarðinn.
Sören Knop hrökk skyndilega af blundi.
- Hvað var þetta? hrópaði hann og hlustaði.
Hann liafði heyrt hrikta i húsinu og brimnið.
— Heyrðirðu það Las-Pieter — heyrðirðu nið-
inn? Hann var náfölur í framan, og Las-Pieter
stóð við hlið hans.
— Já, hvað var þetta? Þeir ldustuðu háðir.
Þeir hlupu út úr húsinu og störðu út í myrkrið,
en þeir sáu ekkert, að eins heyrðu þeir brimniiðinn
í fjarska.
— Flóðgarðurinn hefir brotnað, sagði Las-
Pieter, hafið flæðir yfir. Og enda þótt honum hefði
SJÓMAÐURINN
dottið i hug áður, að þetta myndi koma fvrir, þá
fyllist hann nú hrvllingi.
— Hafið kemur. Skelfingin, sem fólst i þessum
orðum slöðvaði allan hugsanaferil hans, og þeir
stóðu eins og þeir væru negldir niður.
— Hafið kemur!
Sören Knop fann, hvernig blóðið hvarf úr kinn-
um hans, og hræðin sauð í lionum. Allt erfiði
lians hafði orðið til ónýtis, jörð hans lögð í eyði,
allar eigur hans ónýtar.
Og hafið kom. Þrumuniður hafsins gnæfði yfir
stormþytinn.
Sören Knop gekk fram á engin lil að sjá, hversu
hratt sjórinn vxi. Allt engið og allar dældir voru
þegar komnar i kaf, og akurlendið var í yfirvof-
andi hættu.
Hann gekk inn. Það galt verið, að liafið myndi
flæða yfir liúsið, sem ekki lá mikið hærra en engj-
arnar.
Hann vakti konu sínu og Kristínu, en lofaði
hörnunum að sofa.
— Það er hezt að þið vakið með okkur, sagði
hann. Hann var fölur í framan.
— Flóðgarðurinn er hrotinn, sjórinn flæðir yfir
engið. Ég á von á hinu versla.
Allir urðu óttaslegnir.
Sören Knop gekk út úr stofunní. Hann hafði
ekki frið i sínum beinum.
Kristín hallaði sér fi’am á horðið og grél svo
að grannur líkami hennar titraði.
— Hræðilegt, hræðilegt, tautaði hún annað slag-
ið. — Hræðilegt að eiga hér heima. Ef til vill för-
umst við hér.
Móðirin stcVð fyrir framaú hana föi og lilrandi.
Hún var ótlaslegin sjálf, en samt sagði hún:
— Kvartar þú á þessari stund, Jiegar dagar okk-
ar eru ef til vill taldir. Sérðu ekki, að það er guð,
sem hefir ráðstafað þessu svona. Hann setti okk-
ur út á þessa ey, fjarri evmd og skarkala heims-
ins. Hvernig getur syndin náð til okkar liér? Við
erum heilög. Guð, ég þakka þér, ég þakka þér.
Hún kraup á kné við hlið Kristínar. Við skul-
um biðja saman, Kristín.
En Kristín vék frá henni.
— Kristín, þorir þú ekki. Ertu ekki hrein og
heilög. Hún þreifaði eflir höndum hennar og
reyndi að draga hana til sín.
En Kristín stóð á fætur og sagði: — Slepptu
mér, ég þori það ekki.
— Kristín, þú þorir ekki? sagði móðirin svo lágt
að naumast heyrðist.