Lindin - 01.01.1946, Blaðsíða 8

6
LIND IN
skornum og meitluðum súlnahöfðum. Þetta gerðu
nú mennirnir — enda er það allt hrunið.
En þótt þeir félagar gætu ekki séð þessar frægu
rústir — fengu þeir huggunarefnið. Smásveinn leiddi
þá inn í fæðingarkirkj u frelsarans. Hún stendur enn.
Smásveinninn leiddi þá alla leið að jötunni — eins
og vitringana fyrir nær 2000 árum. Þetta er í mesta
máta athyglisvert: vitringar austan frá sól og norð-
an úr nótt krjúpa við jötu jólabarnsins og takast
í hendur yfir nær tuttugu aldahvörf — og eignast
þar hina dásamlegustu og ógleymanlegustu jólagleði
lífs síns. Lýsir annar þeirra (Á. G.) áhrifum augna-
bliksins á þessa leið: (bls. 144) „Frá Betlehemsbarn-
inu stafar ljóma yfir hvert harn, sem fæðist“ —
og kristin pólitík lætur æskuna njóta smásveinsins
nú á dögum, og síðar mun hún njóta hans með
Hallgrími — „Eitthvað mikið, undarlegt, óskiljan-
legt, ægivoldugt, óumræðilega fagnaðarríkt færist
nær —- Guð. Hann, sem gaf okkur lífið, gaf okkur
það í æðstum skilningi, er sonur hans fæddist í
Betlehem.“ Og hugur prófessorsins leitar til öldungs-
ins norður í nepjunni, sem einnig var smásveinn,
og jólagleðin hans i æsku var rauður smáklútur og
kertisstúfur, sem hann lét sér nægja — af því að
Guð sjálfur lýsti honum í þessu ljósi. — Og þetta
gamla lárviðarskáld snaraði fagnaðarljóði gamla
Simeons á íslenzku og söng:
„Fyrir hálmstrá, herrans jötu frá,
hendi ég öllu: lofti, jörð og sjá“.
Og nú heldur öll veröld jólahátíð í kirkju krists,
ekki einungis þeirri kirkju, sem de Gaulle og
hebreska skáldið nefna veglegt musteri — og fara
um þessum orðum: