Lindin - 01.01.1946, Síða 21

LINDIN
19
í öðru lagi er þar sagt, og það skiptir oss mestu máli,
að þing hvors landsins fyrir sig geti krafizt endur-
skoðunar samningsins eftir árslok 1940 -— og komi
slík krafa fram frá öðruhvoru þinginu og sé nýr
samningur ekki gerður innan þriggja ára frá því að
krafan kom fram, þá geti hvort þingið sem er sam-
þykkt, að samningurinn skuli úr gildi falla.
Það ríkti mikil gleði á Islandi, þegar þjóðinni varð
þetta kunnugt. — En gleðin er sjaldnast einráð. Höf-
uðhorg landsins var þá hjúpuð sorgarhlæju. Dagana
og vikurnar næstar fyrir 1. des. 1918, hafði „Líka-
höng“ dauðans hljómað yfir Reykjavík oftar og öm-
urlegar en nokkru sinni fyrr eða síðar. En fögnuður
þjóðarinnar var þó heill og sannur þennan dag.
Kannske voru línurnar skarpari fyrir hinn dökka
hakgrunn sorgarinnai-. Hinn þríliti fáni þjóðarinnar,
tákn sjálfstæðis hennar og endurheimts frelsis, er þá
dreginn að hún á stjórnarráðsbyggingu Islands.
Þarna blaktir hann í kyrrð hins norræna dags, hinn
helgi kross, markaður dreyrans lit, ótvírætt merki
þess, að hann hefur kostað hlóð og tár, umlukinn hin-
um livíta krossi á feldinum hláa, sem minnir á blám-
ans dýrð, er hvelfist yfir höfðum þessara mörgu, þög-
ulu þúsunda manna, er hugfangnir horfa á hið lang-
þráða sigurtákn.
Enginn veit um þær hugsanir, er þá bærðust í
hrjóstum lýðsins. En vísast hafa þær verið margar
þakkarbænirnar, sem stigu þá til hæða — fylgdu
fánanum eftir, þegar hann var hafinn til lofts. Hér
var hún að verða að veruleika frumbænin um frjálsa
þjóð og fullvalda ríki — bæn og barátta Jóns Sig-
urðssonar og allra, er fetað hafa í fótspor hans, hér
2*