Lindin - 01.01.1946, Qupperneq 22

20
LINDIN
er hún að fæðast sú tíð, er spámaðurinn og skáldið
sá fyrir, er hann mælti:
„Sé ég í anda knör og vagna knúða
krafti, sem vannst úr fossa þinna skrúða,
stritandi vélar, starfsmenn glaða og prúða,
stjórnfrjálsa þjóð, með verzlun eigin búða“.
Vér 20. aldar menn, sem nú lifum, erum áhorfend-
ur þess, að draumurinn fagri hefur rætzt. Sýn skálds-
ins og spámannsins er orðin að veruleika, sem vér að
vísu vonum og treystum, að eigi eftir að verða enn
glæsilegri og vara um aldir. — Nú er fáni vor orð-
inn votur af seltu margra hafa. I fullan aldarfjórð-
ung hefur hann blaktað í ótal höfum heims — fán-
inn, sem hinn danslci foringi skar forðum niður, er
hann sá liann blakta við hún á skemmtibáti, er ung-
ur Islendingur sigldi um Reykjavíkurhöfn.
Tímarnir líða og ný saga gerist. Borgir eru brennd-
ar, ríki lirynja í rústir og þjóðir eru þjakaðar. Gaml-
ir smádrottnar lenda undir kúgarans hæli og jafnvel
kúgararnir sjálfir falla í sína eigin gröf. Heimsveldi
riða og sjálf jarðkringlan er í voða. Aldrei virðist
hafa meira á því riðið en nú, að mennirnir hugsi og
breyti viturlega og drengilega. Ekki þeir einir, sem
stórveldunum ráða og hafa örlög heimsins að nokkru
í liendi sér, en einnig oss, dvergþjóðinni, sem byggir
Hólmann kalda nyrzt í Atlanzál, er það mikilsvarð-
andi, ef vér eigum að halda áfram að vera sérstök
og sjálfstæð þjóð, að vér finnum til sameiginlegrar
ábyrgðar sem ein þjóð, er talar sömu tungu, lýtur
sömu lögum, byggir sama landið og játar hina sömu
trú, en ekki að vér séum margir sundurgreindir,
fjandsamlegir flokkar ábyrgðarlausir gagnvart hver-
ir öðrum. Vér skulum treysta því og vona, að ís-
J