Lindin - 01.01.1946, Side 36

34
L I N D I N
Hugleiðingar um húslestur.
Það var, svo sem kunnugt er, siður nieð þjóð vorri
um þrjár aldir að hafa, auk safnaðar-guðsþjónustu
í kirkjunum, sérstakar guðsþj ónustundir á heimil-
um þjóðarinnar. Atliöfn þessi nefndist liúslestur.
Hann fór fram á hverjum helgum degi ársins fyrir
það heimilisfólk, sem þá gat eigi sótt kirkju, og
einnig á virkum dögum að vetrinum til, þá fyrir allt
heimilisfólkið. Vanalega var fyrst sunginn sálmur,
svo lesin prentuð ræða (á helgum dögum) eða hug-
vekja (á virkum dögum) og einnig bæn, svo sungið
á eftir og síðast beðið til Guðs í hljóði af hverjum
einstökum með byrgðri ásýnd, signing og ijoðnar
góðar stundir. Venja þessi hélzt nokkuð almennt
fram á síðustu aldamót. Þá tók að draga úr henni.
Nú mun hún víða fágæt.
Skoðanir munu skiptar um það, hvort venja þessi
hafi haft þýðingu fyrir kristindómslif manna i hug-
arfari og hegðun. Sumir gera litið úr því, en slík
eru líka stundum úrræði þeirra, er hirða eigi um
hlutina. Aðrir, sem reyndu, sakna þessa góða heim-
ilissiðar og líta missi hans háðan ýmsu öðru öfug-
streymi nútímans.
Mér þykir vert að athuga þetta. Vil því verja
stund til þess.
Það er manninum eiginlegt að minnast oft þess,
sem hann elskar, lifa í anda með því og tala um
það við samferðamenn sína. Þetta dregur anda
lians og tilhneiging nær því, og sé kæra efnið gott,
þá eru einnig áhrif þessi góð. — Hér ræðir um al-
góðan Guð: kærleika til lians og hugsun helgaða