Lindin - 01.01.1946, Side 43

LINDIN
41
RÆÐ A
flutt við jarðarför önnu Bjarnadóttur
frá Búðardal á Skarðsströnd.
[Minningarorð frú Guðbjargar Jónsdóttur á
Broddanesi yfir líkamsleifum vinkonu hennar,
frú önnu Bjarnadóttur frá Búðardal, fóstru
Stefáns skálds frá Hvítadal, birtist hér sem
sýnishorn þess, hvernig gáfuð sveitakona hugsar
og mælir eftir látna samferðasystur og tryggða-
vin.]
„Barn eitt ég var,
blómann á kinnum rósfagran bar,
vonin þá vaknaði blíða
ég vissi ei af kvíða.“
Fyrir fimmtíu árum sátum við Anna Bjarnadóttir
saman i litlu húsi undir baðstofuloftinu í Stórafjarð-
arhorni. Hún í-aulaði lágt þcssa litlu söngvísu. Þetta
var um haust. Fölnun jarðar og kuldanepja hausts-
ins setti sinn svip á allt, líka á hugi mannanna. Á
þeim stundum er kafað í djúpið og grafið upp það,
sem einu sinni var og gladdi hugann. Anna var þá
á fertugsaldri og þá er venjulega farið að húma litið
eitt við rætur hugans. Hún var engin söngkona, og
þetta var enginn fegurðarsöngur; það líktist fremur
brothljóði. Það hrotna margar vonaperlur á svöðum
mannlífsins, og þá er eins og brothljóðið verði æfi-
löng fylgja þeirra, sem perlurnar áttu og misstu. Mér
skildist, að á bak við þennan lágværa söng lægi hul-
inn heimur, fullur raunalegra atvika og viðburða,
sem aldrei voru nefndir á nafn, aldrei sáu dagsins
ljós. Og nú, við lokin, vitum við, að reynsla þessarar