Lindin - 01.01.1946, Page 52

50
L I N D I N
aldrei hennar heimaland, hún var rótföst annars-
staðar. Hún kveður unga fólkið, sem hlúði að henni
og vann að því af öllum mætti að henni mætti líða
sem hezt. Síðast kveður hún gömlu konuna, sem oft
í seinni tíð hefir komið inn til hennar, stillt og yfir-
lætislaus, en ætíð með fullfermi af hlýleik og dulbú-
inni glaðværð, sem er heimilisvinur í sorgarhúsinu,
og nýtur sín bezt þar, sem þrautirnar eru í meiri-
hluta. Hún þakkar ykkur öllum, vandamönnum og
vinum, sem réttuð henni hjálparhönd, og biður ykk-
ur blessunar drottins í hráð og lengd.
Nú hefir hún leyst landfestar eftir langa hérvistar-
dvöl. Léttar öldur bera bátinn að heimalandsströnd-
inni eins og fyrri, en nú eru engin lík að velkjast í
nánd við litla farið, og nú er ekki landtakan á
strönd sorganna og dauðans, heldur þar, sem hvert
tár er þerrað, sorgir læknaðar, og lífið eilífur friður.
Guðbjörg Jónsdóttir
Broddanesi.
Hjartasorg mannsins niður beygir hann, en vin-
gjarnlegt orð gleður hann.
Réttvís maður vísar veg sínum náunga., en vegur
óguðlegra leiðir þá sjálfa í villu.
Sú lina hönd steikir ekki sína villibráð; mannsins
dýrasti auður er iðni.
Á réttlætisins götu er lífið, og á lögðum vegi er
enginn dauði.