Lindin - 01.01.1946, Side 56

54
L I N D I N
persónulegar hvatir liindra framkvæmd á því, sem
faðirinn hafði hoðað — að hann varð að afsala sér
öllu og láta lífið fyrir synduga menn.
Ljúft væri þó að mega trúa því, sem Jóhannesar-
guðspjall segir, að hún hafi eigi verið fjarri að lok-
um, er hann fullkomnaði þetta verk sitt á Golgata-
hæð. En svo mun bara ekki hafa verið. Hitt, sem
Eysteinn munkur kvað í Lilju sinni: „augun tólcu
að drukkna drjúgum, döpur og móð í táraflóði“,
getum við samt liaft fyrir satt, því að oftar en einu
sinni mun hún bæði „hneigð lút“ ugglaust hafa tár-
ast yfir þessum undarlega syni.
Og liver getur áfellzt hana — matrem dolorosam
— hina sorgbitnu móður, eins og hún títt var kölluð
forðum daga. Slílc er hún enn í dag fyrir miljónum
mæðra i kaþólskum löndum, sem leita á liennar
fund til fyrirbæna fyrir sonum sínum, er synd og
vitfirring timans hefir hrifsað úr faðmi þeirra og
skilar aldrei aftur. Hver ætti líka betur að skilja þær?
II.
Ég ætla mér ekki þá dul að geta útskýrt neitt hið
undursamlega hlutskipti þessarar konu. Óræð eru
þau rök, sem útvöldu hana fyrir móður guðssonar.
En að hún sjálf hefir hlotið sess meðal guðdómsins
í hugum svo margra, sem raun ber vitni, er kannski
ekki eins undarlegt og sýnist í fljótu bragði, ef á
það er lilið nógu hlátt áfram. Hugsum okkur, að
við ættum að nefna eitthvað mannlegt, sem tigna
skyldi sem guðdómlegt. Kemst þá nokkuð nær því
að vera það af þessu, sem við öll þekkjum, en góð