Lindin - 01.01.1946, Síða 66

64
LIND IN
liöfðinginn, og líklega verða hlutverkin metin, ekki
einasta eftir því, hve stór þau eru í okkar augum,
heldur og eftir því, með hvaða hugarfari og með
hvaða árangri þau eru leyst af hendi.
Við þurfum meira en verið hefir að vinna saman,
styðja hvert annað, rétta þeim hönd, sem virðist
skorta mátt eða viljaþrek — vera hvert öðru til
fyrirmyndar. — Þetta þarf að eiga sér stað ekki sízt
á sviði kirkju- og trúmála; þar er grundvöllurinn
— mótun hugarfarsins — og hugarfarið mótar svo
hinar daglegu athafnir, hvort sem þær lúta að þágu
þjóðfélagsins, sveitarinnar, heimilisins eða aðeins
að hag eigin persónu.
Ég held að trúmál og kirkjumál þurfi og eigi að
vera eitt af dagskrármálum manna. — Hversvegna
að sneiða hjá máli málanna. Ég lield, að hann nái
ekki nokkurri átt, sá hugsunarháttur margra, að
leilunenn eigi ekkert að vera að flíka með slíkt, það
sé aðeins prestanna. Með þeim misskilningi og sinnu-
leysi gerum við starf þeirra erfitt, þunglamalegt og
þreytandi. Þar þarf að vera samvinna, þar þurfa að
vera tengdar hendur, þar þarf að vera ríkjandi sam-
úð og skilningur eins og hvarvetna og í hverju einu
á lífsleiðinni.
Fregnir lierma, að landar okkar í Ameríku standi
okkur allmikið framar, að því er trúar- og kirkjulíf
snertir. Umræður um þau efni séu tíðar á mannamót-
um, og þeim virðist það ánægja og metnaðarmál,
að láta kirkjuna og það, sem að málum hennar
lýtur, ekki skorta fjárframlög eða þegnskap. —
Ætli þeir séu ekki nokkuð margir hérna hjá okkur,
sem virðist kirkjan nógu þung á pyngjunni, jafnvel