Lindin - 01.01.1946, Qupperneq 77

LINDIN
75
afsakanlegt. En svo er það bara ekki. Það neita því
fáir, að jörðin og liimininn með öllum sínum órjúf-
anlegu lögmálum hafi átt einhvern uppruna. Flest-
um mun það ljóst, að til hljóti að vera máttur, afl,
orka, sem viðhaldi þessum lögmálum. En þar sem
máttur þessi er ósýnilegur með okkar mannlegu aug-
um, getum við ekki líkt honum við neitt, sem mað-
urinn skynjar, svo að úr þvi verði til fullnustu skor-
ið, hvernig útlit hans sé. En hins vegar verða mönn-
um daglega Ijósar verkanir hans. Þessi máttur er
það, sem við í daglegu tali köllum Guð. Lýsing á
honum orðaði Davið Stefánsson svo fagurlega, er
hann segir:
„Þú mikli, eilífi andi,
sem í öllu og allsstaðar býrð.
Þinn er mátturinn, þitt er valdið,
þín er öll heimsins dýrð“.
En mennirnir vildu ekki viðurkenna þennan sann-
leika og þá sendi „hinn mikli, eilífi andi“ sendihoða
til mannanna, til þess að frelsa þá frá villu sinni. Og
kærleikurinn kom með Kristi. En það er mönnunum
ljóst, að kærleikurinn er grundvöllur friðar, gleði og
hamingju mannkynsins. En hvernig eiga menn að
verða fullkomnir i lcærleikanum? Það er þessi leið til
fullkomnunar í kærleikanum — friði, gleði og ham-
ingju — sem boðuð er og iðkuð við allar guðsþjón-
ustur. Það er stungið á þeim meinum, sem fjarlægja
og veikja manninn á leiðinni að fullkomnunartak-
markinu. En mennirnir verða að iðka hið góða, til
þess að geta náð fullkomnun í því, engu síður en
listamaðurinn, á hvaða sviði sem er, verður að þjálfa
sig i list sinni til þess að ná sem mestum árangri.
Samkvæmt kristinni trú, er maðurinn að stefna