Lindin - 01.01.1946, Page 82

80
L I N D I N
arinnar á þann hátt að greiða fyrir vexti hans eða
draga úr lionum.
Skyldi ekki sama lögmálið ríkja á sviði hins and-
lega gróðurs, þess gróðurs, sem veturinn á að næra
í skjóli sínu? Er það ekki að nokkru leyti undir
okkur sjálfum komið, hve sá gróður verður ávaxta-
ríkur fyrir okkar andlega líf? Ég held að það sé
óhætt að svara þessu játandi. En hvað getum við þá
gert til þess að efla þann gróður, sem ber ávexti til
eilífs lífs?
Guðmundur skólaskáld Guðmundsson kemst þannig
að orði í einum sákni sínum:
„Fyrst er að vilja veginn finna
vaka, biðja í nafni hans,
meistaranna meistarans.
Þreytast eigi, vinna, vinna,
vísdóms æðstu köllun sinna,
leita sífellt sannleikans“.
Skáldið tekur það fram, að til þess að finna þann
veg, sem liggur til lífsins, þurfum við að vaka og
biðja. Er það ekki eitt af því, sem okkur vantar
tilfinnanlegast að vera á verði i þessum efnum?
Allt okkar andlega líf er okkur of óverulegt. Við
fylgjumst miklu betur með því, sem bætir okkar
stundlega hag. Og þó sjáum við dæmi þess daglega,
hve þetta jarðlíf er „stutt og stopult", og við getum
alls ekki sætt okkur við þá hugsun, að með því sé
öllu lokið. Nei, við finnum, að svo er ekki, heil-
brigð skynsemi bendir okkur á þær „æðri leiðir“,
sem þetta jarðlíf stefnir að. Athugum betur hvað
skáldjöfurinn islenzki segir: „Upphiminn, fegri en
augað sér, mót öllum oss faðminn breiðir“. Já, það