Dropar - 01.01.1927, Side 36

oooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo
IOOOOOOOOOOOC
DOOOOOOÖÖOOOOOOOOOOOOOOOÖOOOOO
OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO
EIN í SKUGGA
Það líður að hausti.
Sólin lækkar á loí’ti dag frá degi.
Kvöldin eru að verða dimin og næturnar langar.
Jörðin er hvít af hjelu fram á dag, og lyngbrekk-
urnar roðna.
Lóurnar búa sig til ferðar.
Þær hópa sig og æfa l'lugið. Hóparnir verða alt af
stærri og stærri. Bráðum leggja þær af stað. Þær
kvaka alt af, þegar þær setjast, og mjer finst rödd-
in svo angurvær.
Þær eru að kveðja.
Það er eins og þær segi alt af: „Kvíði, kvíði“.
Þá var munur að heyra sönginn þeirra í vor. —
Eða, máske mjer finnist það af því, að vorið leikur
á aðra strengi í sál minni en haustið.
Stundum hefir mjer dottið í hug, að þær segi:
„Útþrá, útþrá“. Víst er þráin sterk, sem bar þessa
smávöxnu loftfara yfir fjöll og dali, höf og lönd, —
inn i ■fyrirheitna landið.
Hver skilur það, sem bærist í brjóstum þeirra,
yndislegu sumargestanna okkar?
Jeg er ein á ferð. Það er farið að rökkva. Um-
34