Dropar - 01.01.1927, Síða 37

hverfis mig lieyri jeg vængjaþyt. og íóukvak. Þ.að eru
hópar að hefja sig til flugs.
Jeg hefi truflað svefnfrið þeirra. Nú ætla þær að
velja sjer annað næturból. Ef til vill hafa þær ætlað
að leggja af stað í langferðina að morgni.
— Ver'ið þið blessaðar, og þökk fyrir sumarið.
Langt verður nú þangað til jeg heyri ykkur syngja
vorsöngvana. Það koma margir dinnnir hriðardagar
og ömurlegar óveðursnætur áður en loftið kveður
við af dírrindí, þegar börnin koma lilaupandi með
öndina í hálsinum og hrópa hástöfum: „Lóan er
komin, lóan er komin. Nú er vorið komið“. Og all-
ir gleðjast, yngri og eldri.
„Er blessuð lóan komin? Nú fer að vora“.
— Blessuð lóan.
Þá berst að eyrnm mínum skerandi vein, svo níst-
andi sárt. Það er ekki „kvíði“ og ekki „útþrá“. Það
er neyðaróp rjett við fætur mína. Jeg beygi mig nið-
ur og svipast um. Og nú sje jeg lóu, sem kúrir í
götunni fram undan mjer. Hún lemur öðrum vængn-
um og kveinar meðan vængjatak lagssystra hennar
deyr út í fjarska.
Blessuð litla lóa, livað amar að þjer? Því ertu
dæmd til að sitja hjer ein, þegar hinar fljúga burt?
Vildi enginn vaka hjá þjer þessa löngu nótt? Veit
enginn, að þú situr hjer ein i sárum?
Jeg lýt niður til að taka hana upp, en lnin berst
áfram nokkur skref. Hún kemst ekki langt. Nú kúr-
ir hún sig niður eins og áður.
En hvað blessað hjartað hennar berst ákaft, þeg-
ar jeg tek hana upp. Annar vængurinn lafir máttlaus
niður. Hann er brotinn. Vængurinn, sem átti að bera
hana móti sól og sumri. Hún reynir að berja hinum
og slíta sig lausa. Jeg strýk brjóstið og reyni að friða
35