Dropar - 01.01.1927, Side 57

VIÐ DAGSETUR
Sólin er hnigin sæflötinn við.
Síðustu geislarnir vaka.
I’eir ininna á æskunnar unað og frið,
sem aldregi kemur til baka.
Lóan hún syngur með lít’sglöðum róm
um Ijósbjarta ilmandi geima.
En skuggarnir vefjast um visnandi blóm,
sem vorið er búið gleyma.
Vindurinn strýkur um vangana þýtt,
jeg veit ei, hvað hann er að segja.
En öldurnar kveða svo angurblítt
urn ásl, sem verður að deyja.
I’að vermast og daí’na við dagsólareld
draumar og vonir hins káta.
En nótt, þú breiðir þinn bládjúpa I'eld
svo blítt yfir alla, sem gráta.
55