Dropar - 01.01.1927, Qupperneq 71

Á kvöldin ijekk kóngsdóttirin aldrei að koma út.
Kastalanum var lokað, þegar fór að rökkva, og í
kringum hann stóðu vopnaðir varðmenn, sem vöktu
alla • nóttina. Þegar geislar mánans vöfðu hallar-
garðinn silfurlitaðri töfrablæju, stalst kóngsdóttirin
stundum út á svalirnar á svefnherberginu sínu til
þess að horfa á blómin og trjen, í tungsljósinu. —
Eitt kvöld heyrði hún óm af fögrum hljóðfæraslætti
í höllinni. Þá vissi hún, að verið var að halda veislu.
Hún heyrði söng og iilátra og sá bregða fyrir glugg-
ana dansandi fólki. Alt í einu lukust upp svaladyr á
])eirri álmu hallarinnar, sem næst var kastala kóngs-
dóttur. Út á svalirnar kom maður og dró á eftir sjer
unga stúlku. Hann bar fagurlituð klæði, og alstað-
ar skein á gull og demanta. Andlit stúlkunnar var
afskræmt af hræðslu. Maðurinn hjelt báðum hönd-
um utan um hana og þrýsti henni að sjer. Hún reyndi
af alefli að slíta sig lausa, en það þýddi ekki. Hann
sveigði höfuð liennar aftur á bak og kysti hana. —
Kóngsdóttirin tók fyrir augun. Þá heyrði hún lágt
vein og leit upp. Maðurinn skaust inn í danssalinn,
en unga stúlkan hallaðist fram á svalirnar, með and-
liíið í höndmn sjer.
Ivóngsdótturina langaði svo mikið til þess að
hugga stúlkuna, en hún gat ekki komist til hennar.
Hún gekk því aftur inn í herbergið sitt hljóðlega,
s\o að þernurnar skyldu ekki vakna, og lagðist til
svefns. — En hún gat ekki sofnað. Fuglarnir í búr-
inu við gluggann gátu ekki heldur sol’ið. Þeir hopp-
uðu kvakandi frá einni trjeslánni til annarar. Inni
var bjart, og út um gluggann sást tunglið milli
Ijettra hvítra skýjanna. Kóngsdóttirin Inigsaði um
stúlkuna, sem hún gat ekki hjálpað, um hallarmúr-
ana, sem ekki var hægt að komast yfir, og um bláu
69