Dropar - 01.01.1927, Qupperneq 77

hönd þína. Hingað til hefur mjer ekki þótt neinn
biðlanna verðugur þin. En í dag er hjer kominn
kóngssonur. Iiann er sá eini í \ íðri veröld, sem jeg
gæfi dóttur mína. Hann er glæsilegur og ættstór og
erfir víðlent og fagurt ríki. .Jeg hef ákveðið, að þú
skulir taka honum, og að veislan skuli lialdin á
þriðja degi lijer frá.
— ()g ef þú þrjóskast við þessari skipun okkar,
hætti drotningin við, þá verðurðu tafarlaust sett í
dimma kjallarann, sem er undir höllinm, og þjer
verður aldrei lofað að sjá dagsljósið framar.
Kóngsdóttirin litla starði franmndan sjer högg-
dofa. Andlit hennar var fölara en marmaralíknesk-
in í garðinum. Hún riðaði á fótunum. Þá tók drotn-
ingin undir handlegg hennar og leiddi hana inn í
stóran, bjartan sal. Þar stóð ungur kóngssonur. —
Þegai' hann sá kóngsdóttur, hneigði hann sig svo
djúpt, að sverðið, sem hann bar við hlið sjer, snerti
hallargólfið.
— Tigna kóngsdóttir, lók hann til máls. Hvar
sem jeg hef komið, hef jeg lieyrt talað um hina
undursamlegu fegurð þína. Jeg sje, að ekki hefur
verið ofsögum af henni sagt, því að þú hefur þegar
heillað hjarta nútt með þínu töfrandi augnaráði. Ef
þú vilt láta svo lítið að taka bónorði mínu, skal jeg
lofa að verða þjer auðmjúkur og undirgefinn eigin-
maður. Þú skalt eiga fleiri og fágætari gimsteina en
nokkur drotning hefur nokkru sinni átt, og búa i
l’egurri höll en hægt væri að láta sig dreyma um.
Kóngsdótturinni fanst eins og þungur steinn lægi
á hjarta sínu. Hún virti kóngssoninn fvrir sjer.
Hann bar gullofin, skinandi klæði, sem mintu hana
ónotalega á manninn, sem lnin hafði sjeð á svölun-
um um nóttina. Um varir hans Jjek kalt bros, og
75