Ársrit Stjörnufélagsins - 01.01.1929, Qupperneq 18

16
RÆÐA FLUTT í PARÍS
STJAIINAN
Þegar vjer tökum að leita þessarar hamingju, að keppa
eftir þessari lausn, er sjerhver af oss þráir, þá verðum vjer
þegar að hugfesta það, að þessi bústaður, þessi hlómgarður, er
fólginn i sjálfum oss. Enginn ytri guð knýr oss til göfugs eða
ógöfugs lífernis. Það er aðeins innri rödd vor, sem lætur reynslu
vora og störf áminna oss sí og æ um það, að lifa göfugu lifi.
Það er þessi reynsla, sem aflar oss þekkingar, aflar oss dóm-
greindar til að vega hlutina á vogum og sjá hvað rjett er
og rangt.
Ef þjer virðið fyrir yður myndliöggvara sem er að vinna,
þá sjáið þjer hvernig liann mótar smám saman mjúkan leirinn,
fyllir upp holur og sljettar ójöfnur, þangað til komið er and-
lit, fult af lífi og fjöri.
Líkt er mannlífinu varið: 1 þessari sókn vorri, að afla oss
reynslu, livert æfiskeiðið eftir annað, lærist oss smám saman að
nema innri rödd vora, er láta vill leiðsögn sína í tje.
Eðlisþættir allra manna eru þrir: hugurinn, sem líkja má
við hlóm, tilfinningin, sem er eins og vatnið, sem veitir blóm-
inu stj'rk, lífsþrótt og angan, og líkaminn, sem er kerið, sem
blómið stendur í.
Ef þjer gerið yður nú i hugarlund, að þessir þrír eðlis-
þættir sjeu i yður fólgnir, að liver þeirra reyni að fara sinna
ferða og skara eld að sinni köku, þá mun yður auðsætt, að ó-
samræminu linnir ekki fyr en fullkomin eindrægni ríkir á
milli þeirra.
Yður mun því skiljast, að þjer verðið að liafa fyrir aug-
um takmark, sem þessi þrenning getur komið sjer saman um,
ef unt á að verða, að koma á samræmi, skilningi og samvinnu
milli aðiljanna. Fyrst þurfum vjer að ná tökum á jarðneska
líkamanum, sökum þess að liann er undirstaðan, liann vill jafn-
an fara sínu fram og kemur í bága við slörf hinna tveggja. Vjer
verðum þvi að leggja stund á að temja líkamann smátt og smátt,
stjórna honum og knýja hann til hlýðni við liug og tilfinningar.
Öll saman vitið þjer fullvel, að vjer eigum að temja lik-
amann og stjórna honum. En liitt vita ekki allir, að líkaminn
er vera, sem befir sínar eigin girndir og langanir og að vjer
ættum að knýja hann til samræmis við hug og' tilfinningar.
Svipað er að segja um tilfinningarnar: þær verða að vera
ópersónulegar, ef þjer eigið að geta öðlast eilífa hamingju, sem
er ótakmörkuð og óumbreytanleg. En þá þurfið þjer að geta
elskað. Þjer verðið að eiga kærleika sem er ópersónulegur. Því
að ef þjer liafið tilfinningar, sem fjötra, þá skerðið þjer sjálfa
yður, tilfinningar yðar og líf og afleiðingin verður jafnan sú,
að þjer stofnið til nýrrar örlagaskuldar.