Ársrit Stjörnufélagsins - 01.01.1929, Síða 43

STJARNAN
HÆSTI TINDURINN
41
skeiða, þótt svo virðist sem dýrð þeirra opinberist í einni svipan.
Eins og fljótið leitar án afláts að stystu leið til sjávar alla
leið frá uppsprettunni, þannig verðið þjer stöðugt að ryðja yður
braut gegnum allan hávaðann og blekkingarnar, sem toga vður
í allar áttir, þar lil þjer bafið náð úthafi lausnarinnar, þar til
þjer hafið opnað liliðið að riki friðarins. Margir halda að þeir
geti náð lausn og dýrð fullkomnunar og gengið inn í ríki full-
sælunnar á nokkrum dögum, en fullkomnun næst aðeins með
baráttu margra æfiskeiða, með glöggiú skilgreiningu, stöðugu
vali, sífeldri fórn, sifeldum sigrum. Með því að sleppa altaf því,
sem veldur brvgð, en balda því, sem evkur afl og staðfestu.
Líf mitt er fullnaðar árangur margra æfiskeiða og nú befi
jeg opnað bliðið og gengið inn í ríki friðar og fullsælu. Jeg hefi
öðlast það, sem er ávöxtur margs konar sorga, mikillar gleði
og margvíslegra óska; það er ávöxtur ákveðins vilja alt frá
byrjun. Frá þeirri stundu sem þjer evgið takmarkið, verður að
vakna og þróast með vður sá ásetningur að ná þvi að lokum.
Jeg' veit að jeg liefi barist eins og fræið í moldinni fyrir sólar-
íjósinu, en einmitt upp af þeirri baráttu sprettur lausnin, með
því að velja og hafna, skilgreina og safna kröftum hefi jeg öðl-
ast lausn. Þarna og hvergi annarstaðar er sannleikann að finna, i
stöðugri liversdagsbaráttu, sifeldu vali milli liins rjetta og ranga
frá sjónarmiði lausnarinnar. í allri minni baráttu hafði jeg alt-
af augun á fjallstindinum, en sneri baki við láglendinu. Jeg
fjekst aldrei um það, sem að baki var, þvi að fjallstindurinn
með Ijósinu eilífa, dró mig stöðugt til sín, og því stefndi jeg að-
eins í þessa einu átt upp á fjallstindinn, en sneri baki við daln-
um, sem bafði þegar kent mjer lexíur sínar. En nú þegar jeg
hefi komist upp á tindinn, lít jeg yfir heiminn eins og leiðsögu-
maður, sem langar til að hjálpa, af þvi að hann þekkir livar
eru hættulegar leynigrafir, og hindranir helgidóma við veginn.
Vegna þess kærleiks, sem í mjer brennur, vildi jeg biðja vður
að vfirgefa þessa þröngu troðninga um djúpa dali og villigötur,
og koma og ganga með mjer i ljósi lausnarinnar. Þjer hevrið
nú frá fjallstindinum viðvörunarhróp um það að hættur og
hengiflug sje framundan. Enda þótt viðvörunin sje skýr, ])á er
alt til einskis, ef þjer berjist ekki sjálfir af alefli við að komast
upp úr dalnum, út úr skuggunum, út í sólskinið, þar sem hægt
er að sjá fótum sínum forráð. Til þess að ná þessari orku, þreki
og ákveðna tilgangi, sem gefur vður óbifanlegan ásetning, verð-
ið þjer að drekka af lind lausnarinnar, sem guðirnir sjálfir
teyga af.
Þjer segið oft: „mig langar til að fvlgja þjer að forsal frið-
ar og lausnar, en jeg vil bafa vini mina með mjer og óskir