Ársrit Stjörnufélagsins - 01.01.1929, Qupperneq 46

44
HÆSTI TINDURINN
STJARNAN
Nú er })að sittlivað að sjá takmarkið, eða að ná því. Margir
yðar liyggja að ef þeir eygja takmarkið, þá liafi þeir náð því.
Satt er það, að livar sem þjer standið í þróuninni, getið þjer
sjeð að endalok alls er lausn, en sýnin og veruleikinn er sitt-
livað, að hafa komið auga á og að Iiafa öðlast er tvent ólíkt.
Þótt þjer liafið sjeð, þá hyggið ekki eitt augnablik að þjer hafið
öðlast. Þjer getið til dæmis að taka altaf sjeð hæsta tindinn
neðan úr dalnum, þjer sjáið liann greinilega neðan af láglend-
inu, ])ar sem liann gnæfir í fullkomnum hreinleik.. En á milli
tindsins og yðar niðri á láglendinu, er löng leið ófarin, margar
hindranir, sem þarf að yfirstíga, frumskógar og fljót. Sá einn,
sem er hugrakkur og reyndur, sem hefir ákafa þrá brennandi
hið innra eftir að komast upp á hæsta tindinn, sá einn mun
leggja í áhættuna og berjast, — hvar svo sem hann er, — þar lil
hann hefir náð hæsta tindinum. Það er því tilgangur minn að
rótfesta í hjörtum yðar og hugum, þrá eftir að ná takmarkinu,
að öðlasl frelsi og fullsælu. Þjer þurfið ekki annað en að opna
augun til þess að sjá dýrð frelsisins og fullsælunnar. Hún cr
þarna alveg eins og fjallstindurinn, sem altaf er sýnilegur neð-
an af láglendinu. Hann er altaf þarna, hæði í skini og skúrum,
stundum hulinn, dularfullur og fjarlægur, en stunduin rjett hjá
oss, táhreinn og tignarlegur. Þessi hátindur lausnarinnar er
hjer altaf, hvort sem mennirnir í dalnum og á láglendinu sofa
eða vaka, hvort sem þeir gleðjast eða gráta, livorl sem með
þeim er friður eða ófriður. Hann er ætið þarna. Altaf laðandi,
seiðandi, sífelt að henda þeim, sem cru viltir í dimmunni niðri
i dalnum, og þcim, sem eru lengst hurtu út á láglendinu. Hann
er altaf að hjóða mönnunum, sem niðri eru að klífa upp og
sigra sig. Þjer munuð því skilja, ef þjer notið ímyndunaraflið,
að ríki frelsis og fullsælu er innra með yður sjálfum, eins og
fjallstindurinn er ætið ofar stormum, regni og þokuskýjum.
En lil þess að sigra og ná þangað upp og lifa þar um eilifð,
verðið þjer að hafa gengið i gegnum þjáningar niðri á hrenn-
heitum sljettunum, þar sem hvergi er forsælu að finna, huggun,
sæluhús nje svalalind.
Lausnin er eins og fjallstindur í fjarlægð, sem allir þeir
geta þó klifað, sem hafa þrek til að halda áfram hvildarlaust
vfir hásljettur og fram hjá skýldum dölum, þar sem finna má
forsælu i sólarhitanum og skjól fyrir vindi og regni. En þjer,
sem þekkið hæði hásljetturnar og dalina, og herið enga aðra ósk
i brjósti en þá, að komast upp á fjallstindinn, verðið þó að
að ganga í gegnum öll þessi stig; — þjer verðið að fara yfir
sljetturnar, þar sem sólarhitinn er sterkur og engin forsæla, og
yfir dalina, þar sem skjól er og friður, en líka oft kyrstaða. Á