Ársrit Stjörnufélagsins - 01.01.1929, Side 71

STJARNAN
NAUÐSYNIN A BREYTINGUM
69
lögum þessa lands eru barna-giftingarnar. Skoðið þær ekki frá
sjónarmiði foreldranna, heldur frá sjónarmiði barnsins, sem
fvrir þeim verður. Ef það á að neyða yður til að gera eitthvað,
sem þjer hafið viðbjóð á, hvað gerið þjer þá? Þjer setjið yður
upp á móti því, berjist, strjúkið burtu frá því. Jeg minnist lítils
drengs, vinar míns vestan frá Kaliforniu. Hann var fimm ára
gamall og ljek sjer oft við mig. Einhverju sinni sagði móðir lians
honum, að hún ætlaði að gefa Iionum laxerolíu, en drengurinn
hafði á móti því, eins og allir drengir gera. Móðirin sat við sinn
keip og' drengurinn samþykti það þá á endanum. En þegar móð-
ir hans ætlaði að fara að gefa honum inn olíuna, þá fanst hann
livergi. Drengurinn fanst 3% milu frá heimilinu og maðurinn
sem fann hann, spurði hvað hann væri að fara. Drengurinn
sagði þá, að móðir sín hefði ætlað að nevða sig' til að taka inn
laxeroliu, og nú væri hann að leggja af stað út í heiminn, til þess
að vinna fvrir sjer, — liann var fimm ára að aldri! Eftir miklar
fortölur, fjekst hann til að fara heim aftur af frjálsum vilja;
en olíuna tók hann aldrei.
Sjáið þjer ekki, að yður vantar anda sjálfstæðisins. Athugið
þetta nú eitt augnablik: Er það rjett að gifta 11 ára telpu, eða
jafnvel yngri? (enda þótt gömul fyrirmæli lielgi þá venju). Þjer
hafið sennilega allar giftst á þeim aldri; þjer ættuð að þekkja
sorgirnar, þjáningarnar, ógæfuna, sem þessu er samfara, og þó
látið þjer þetla viðgangast enn þá. Gleymið trúarbrögðum vðar
og helgiritum, öllu; minnist að eins þjáninga vðar sjálfra, því
upp af sorginni vex hlóm reynslunnar. .Teg talaði einu sinni við
unga stúlku, sejdján ára. Hún hafði giftst 11 ára. Jeg veit að
þetta er að eins eitt dæmi af þúsundum. Hún ól harn 14 ára.
Afleiðingin af barnsburðinum var uppskurður og tveggja ára
spítalalega. Þetta er eins og maður tæki hlómknapp, sem ætlar
að fara að springa út, og revtti af honum blöðin. .Teg spurði
liana, því hún hefði látið fara svona með sig. Hún sagði: „Faðir
minn og móðir ráku mig að heiman“. Þjer munuð segja, að þetta
sjeu örlög. Jeg spurði hana aftur, því liún hefði ekki reynt að
hafa sig undan þessu. Hún svaraði: „Þetta eru örlög mín; jeg
hefi grátið svo mikið og hugsað fram og aftur um þetta skelfi-
lega lilutskifti; nú er táralind mín þornuð, þó jeg sje ekki nema
seytján ára, jeg óska þess eins að mega deyja!“ Eiginmaður
liennar var sjálfsagt vondur við hana, og þó er jeg viss um, að
allir aðstandendur stúlkunnar liafa kallað sig trúað fólk. Hvaða
gagn er að trúarbrögðunum, eða hverju sem er, ef það hefir ekki
þau áhrif á yður, að þjer komið í veg fyrir þjáningar annara?
Sennilega eru foreldrar stúlkunnar, sem jeg talaði um, heittrú-
uð, og sækja að jafnaði lielgar tíðir; þó leggja þau þjáningar og