Ársrit Stjörnufélagsins - 01.01.1929, Qupperneq 72

NAUÐSYNIN A BREYTINGUM
STJARNAN
70
harmkvæli á dóttur sína, aðeins til þess að framfylgja fornum
siðvenjum. Jeg get naumast tára bundist. Hugsið um þann skelfi-
lega ruddaskap, grimdina, ofljeldið, sem þetta vesalings barn
befir orðið fyrir. Hvers vegna lejdið þjer konur, ])essu að við-
gangast? Af þvi að lielgirit yðar mæla svo fyrir, eða gamlar arf-
gengar venjur? Ef að belgirit yðar og' erfðavenjur geta ekki gefið
hverjum einasla manni hamingjuna, þá er það alt saman einsk-
is virði! Takið nú þá ákvörðun, að hjer eftir skuluð þjer ekki
leyfa, að svona ómannúðlega sje farið með dætur yðar. í þessu
hjeraði, Madras og í Bengal, er meira um barnagiftingar en
nokkurstaðar annarstaðar. Jeg veit, að nú eruð þjer allar sam-
þykkar, þvi sem jeg segi, margar yðar bafa sjálfsagt sára til-
finningu af ástandinu; en þegar þessi fundur er á enda, þá farið
þjer heim og beygið yður þegar i stað aftur fyrir sömu fúlu
hJeypidómunum og áður. Ef til vill liafið þjer lokað svo hjört-
um vðar og hugum, að þjer sjáið ekki þjáninguna með sömu
augum og jeg. Ef þjer getið ekki liaklið hjörtum. j'ðar og hug-
um opnum, og kunnið ekki að finna nægilega mikið af skyn-
samlegum rökum, þá eruð þjer vissulega glataðar. Ly^kill lífsins
er ekki geymdur í helgiritum eða erfðavenjum, Iieldum i sorg-
um og þjáningum náunga yðár.
Jeg vil minnast á annað málefni, meðferðina á ekkjum*)-
Fj-rir nokkru síðan var jeg staddur í Meenakski musterinu i
Madura; jeg stóð inni í hinu allra helgasta, þá kom þar inn ung
ekkja. Alt í einu fór hún að syngja með yndislega bliðri röddu,
jeg skildi ekki orðin, en jeg fann að hún með söngnum var að
lýsa þjáningum sínum. Aldrei framar mátti liún ala Ivarn;
henni var neitað um alt það yndi og þá fyllingu lifsins, sem
lvarnið veitir móðurinni. Öll elska og umhj'ggja eiginmannsins
—• liafi maður lvennar látið henni slíkt í tje, það er sjaldgæft —
var liorfin úr lifi liennar fyrir fult og alt. Tómleiki heimilisins
var hið eina sem eftir var. Hún átti að lifa ein, það sem eftir
var æfinnar, eða verða þerna einhvers eins og flestar ekkjur eru.
Að öllum líkindum sneri hún lieim aftur, óróleg í huga og með
grátþungt lijarta. Hverjum öðrum en yður er þetta að kenna?
Þjer konur berið ábyrgð á sorg hennar, af því að þjer leyfið
þessu að viðgangast. Hvers vegna látið þjer ekki lögleiða, að
ekkjumenn megi heldur ekki giftast aftur? Karlmennirnir geta
gert það, sem þeim sýnist, en konurnar geta það ekki. Hvers
vegna? Þeir stjórna heimilunum og öllu öðru. Sjáið þjer ekki,
*) Ekkjur á Indlandi roega ekki giftast aftur, og það þó að maðurinn deyi
á meðan þœr eru börn, þvi eins og tekið er fram hjer að framan eru flestar
telpur giftar 11 ára eða yngri. — ÞýS.