Ársrit Stjörnufélagsins - 01.01.1929, Blaðsíða 80

78
NEISTINN OG BÁLIÐ
ST.IARNAX
])egar guðirnir gengu um á meðal mannanna, þá bar ein af hin-
um ungu mannssálum nafnið Krislmamnrti. Á meðan hann var
að þroska liið aðskilda einstaklingseðli, hafði vaxið upp með
honum óskin um að sameinast bálinu, — það er ósk allra neisl-
anna, allra einstaklinganna, sem til eru í heiminum.
Á vaxtarskeiðin.u frá neistanum til bálsins þroskaðist ein-
staklingurinn Krishnamurti, fvrir margvíslegar tilfinningar,
skaðvænlegar, ruddalegar, skapandi og göfugar. Hvert æfiskeið-
ið af öðru gekk bann stig af stigi, öðlaðist og hafnaði, saman-
safnaði og sundurdreifði, þar til hann að síðustu í fvllingu
tímans uppgötvaði, að hann varð að fá fullkomið vald yfir
lijarta sínu og geyma þar frið og jafnvægi, ef liann átti að geta
öðlast fullkomna elsku og hollustu. Þá bygði Iiann musteri í
hjarta sjer, þar reisti hann Ástvininum altari og tilbað liann í
kyrþey, liann lielgaði honum alla liollustu sína, fullvís þess að
hann að lokum mundi sameinast Iionum. Til þess að ná því
takmarki, varð elska lians að verða ópersónuleg, hrein og sterk;
liann varð að afsala sjer öllu til þess að komast upp á tind
lausnarinnar, frelsisins og fullsælunnar. Nú skildi liann, að
hann varð að draga saman í citt afl allra sinna tilfinninga,
hvort sem þær höfðu verið eyðandi eða skapandi, svo liann
gæti lagt bálinu til því meiri orku þegar hann sameinaðist því.
Smáni saman varð ósk einstaklingsins eftir að sameinast hinum
Eina sterkari og' sterkari, og eftir því sem tíminn leið, þroskaðist
hann fyrir það sem liann öðlaðist og misti, það sem hann skap-
aði og evddi; þar til hann að siðustu fjekk að fullu týnt sjálfum
sjer, rann saman við hálið og varð eitl með Ástvininum. Nú
elskar hann alla ópersónulega, af því að liann er runninn sam-
an við hið eilífa, hefir gengið inn í ríki hamingju og lausnar
og er orðinn eitt með Ástvininum. Þessi einstaklingur, sem hóf
göngu sína fyrir aldaröðum síðan er nú orðinn eitt með Ást-
vininum og elskar þess vegna allan heiminn, af því að Ástvin-
urinn býr í öllu, þó á mismunandi þroskastigum sje.
Þessi elska, sem jeg liefi verið að segja yður frá er óper-
sónuleg, hrein, öflug og traust, máttur hennar hreinsar, endur-
skapar og glæðir alt. Eins og jeg hefi áður sagt, býr í sjerhverj-
um af oss magn tilfinninga, sem ekkert á skylt við skynsemina
cða jarðneska líkamann, sem skapa og eyðileggja eftir eigin
geðþótta. Tilfinningalíkami þessi þroskast eftir eigin leiðum,
hugsana og athuganalaust þar lil maðurinn lærir að temja
liann og samræma við huglíkamann og jarðneska líkamann.
Maðurinn hlýtur að þjást þangað til hann hefir beygt tilfinn-
ingarnar til fullkominnar hlýðni, en i þjáningunni húa ekki ein-
ungis eyðandi, heldur líka skapandi öll.