Ársrit Stjörnufélagsins - 01.01.1929, Qupperneq 81

STJARNAN
NEISTINN OG BÁLIÐ
79
Ef þjer viljið þroska neistann innra niefi yður og' gera hann
að björtuni loga, sem siðan sámeinast bálinu eilifa, sem er hjarta
Ástvinarins, þá verðið þjer að læra að gera greinarmun á skap-
andi og eyðandi orku og tilfinningum. Þá munuð þjer ganga
inn i riki fullsælunnar, leysast frá öllu jarðnesku striti, sorgum
og skemtunum, losna a*f lijóli lífs og dauða og taka yður ból-
festu á fjallstindinum, þar sem ríkir eilífur friður og samræmi.
Þjer verðið að gera yður skuggsjá, svo að hún geti speglað allar
tilfinningar, sem vakna með yður og sýnt yður hvort þær eru
eigingjarnar, eða sprottnar af hreinni og lieitri tilheiðslu; á
þennan liátt laerið þjer að greina á milii sannleikans og þess
liverfula, liins eilifa og hins fallvalla. Eftir spegilmyndunum á
hugur vðar að læra að velja og liafna rjettilega. Þjer verðið
óaflátanlega að halda þessari sjálfsprófun áfram, en þó getur
liún orðið hættuleg, ef hún verður til þess að þjer beinið allri
athyglinni að yðar eigin tilfinningum og óskum, í stað þess að
taka tillil til annara; slík sjálfsumhyggja skapar veiklun,
áhyggjur og sorgir. Þeir sem leila að vegi friðarins verða að gæta
sín við þessari hættu. Til þess að finna sannleikann verðið þjer
að vísu að rannsaka sjálfa yður og prófa tilfinningar yðar, en
þjer verðið að gæta yðar við allri veiklun, ekki aðeins Iiorfa
inn á við, heldur einnig vera ötulir og glaðir við dagleg störf
vðar.
Hver eru þá hin eyðandi öfl, sem binda og gera mennina
þröngsýna og takmarkaða? Reiðigirni, önuglyndi, afbrýðisemi
og hatur hinda mennina, sömuleiðis áhyggjur, öfund og eigin-
girni, allar þessar tilfinningar eru eyðandi öfl.
Á hinn bóginn er hið skapandi afl i raun og veru aðeins
eilt, þó það birtist í margvíslegum myndum, og það er elskan.
Lægsta stig elskunnar birtist hæði hjá mönnum og dýrum, upp
af þeirri elsku vex liinn óeigingjarni, lireini og sterki kærleikur.
Með því að ummynda elskuna í þennan liáleila kærleika gangið
þjer frá piyrkrinu til Ijóssins, frá táli til veruleika.
Hversu lítil sem kærleikskend yðar er, þó hún sje óþroskuð
eins og óútsprunginn blómknappur, þá reynið umfram alt að
efla liana, fegra og lireinsa; því elskan er altaf skapandi afl í
hvaða mynd sem liún birtist.
Elska einstaklinganna hvers til annars er að vísu tak-
mörkuð, en hún þroskast þó smám saman fvrir afl framþróun-
arinnar, svo hún nær til allrar þjóðarinnar og siðar meir til
alls mannkvnsins. Þjer getið fvlgst með þessum vexti elskunnar
i lífi sjálfra yðar. Ef því elskan er rjett skilin og ræktuð sam-
kvæmt því, þá mun hún skapa menningu og siðfágun, vegna