Ársrit Stjörnufélagsins - 01.01.1929, Blaðsíða 82

80
NEISTINN OG UÁLIÐ
STJARNAN
þess að þetta hvorttveggja vex upp af kærleikstilfinningum til
annara.
Sje lijarta þitt ekki viðkvæmt og rólegt, munt þú aldrei
skilja hálið eilífa, nje liina dansandi loga þess. Ef ])ú þvi átt að
geta framleitt hina sífeldu, skapandi lireifing elskunnar, þá
máttu aldrei gleyma þvi að þú ert hluti af hálinu, hluti af því
eilifa ríki þar seni frelsi og fullsæla hýr.
A meðan Krishnamurti leitaði frelsisins og fullsælunnar,
sem allir liljóta að lokum, hjó hann lengi vel niðri í dalnum;
þá var liann þræll tilfinninga sinna, óska og líkamsþarfa. A
leiðinni upp á fjallstindinn varð liann að revna allar tilfinn-
ingar mannlegs hjarta, og safna ávöxtunum af sjerhverri sorg
og sjerhverri gleði; með því eina móti er unt að ná takmarkinu.
En eftir því sem tímar liðu urðu þjáningar hans og æst tilfinn-
ingalíf þess valdandi, að liann varð algerlega þræll tilfinning-
anna, liann lenti í hringiðu girnda og æstra eftirlangana og
þannig liðu mörg æfiskeið. En eins og vorið kemur jafnan að
liðnum velri skildist honum smám saman að frelsi og fullsæla
fæst aðeins með því að ná fullum yfirráðum jrfir líkama sínum
og tilfinningum og þess vegna yrði hann að þroska hugsanalíf
sitt, því skynsemin verður að vera leiðtogi mannsins. Líf eftir
líf safnaði hann nú reynslu á sviði vitsmunanna, eins og korni
er safnað í hlöðu. Stórhýsi er hygt með því að hlaða liverjum
steininum ofan á annan, það tekur langan tima, kostar erfiði,
haráttu, fyrirhöfn, sívakandi hugsun og skapandi ímyndunarafl;
þannig bygði Krishnamurti úr steinum reynslunnar það stór-
liýsi i huga sjer, sen) átti að lyfta honum til hústaða Ástvinar-
ins. Með þvi að reisa þctta stórhýsi: með því að fullkomna
jarðneska likamann, geð og huglikamann, samstilla þá og fá
fult vald á þeim, gat hann að síðustu greint rödd reynslunnar,
rödd innsæisins, sem er rödd alls mannkynsins, því árangur
reynslunnar er liinn sami hjá öllum, er þeir hafa lært leksíuna.
Eins og fjallalækurinn cr vatnslítill við upptökin, en fer sífelt
vaxandi og sameinast öðrum smálækjum, þar til hann er orð-
inn að ólgandi fljóti, sem að lokum fellur út í hafið, þannig
safnaði Krishnamurti smátt og smátt reynslu líf eftir líf. Þó
hann í fyrstu væri smár og atkvæðalaus, þá óx liann smátt og
smátt fyrir baráttu sína, þrár, stundarnautnir, tilheiðslu og
viljakraft, svo að liann að síðustu náði sameining við Ástvin-
inn. Þá sameinaðist upphaf og endir, nótt og dagur. Þó hann
væri smávaxinn í byrjun, þá tókst lionum að lokum að sjá Ást-
vininn, og að týna sjálfum sjer í meðvitund lians, í því báli,
sem geymir frelsið og fullsæluna.
Frelsi og fullsæla er takmarkið, sem allir ná að lokum, en