Ársrit Stjörnufélagsins - 01.01.1929, Qupperneq 83

STJARNAN
NEISTINN OG BÁLIÐ
81
lil l)ess að ná því seni fyrst, verða þeir sem lcita þess, að þroska
skilning sinn, þeir verða að fá vald yfir luiga sínum og temja
hann. Flestir leggja mikið á sig til þess að viðhalda líkams-
fegurð sinni, æsku, fjöri og kröftum svo lengi sem mögulegt
er; en af því að menn gera sjer ekki grein fyrir verulcik hug-
likamans, þá hirða þeir ekki um hann. En hver sá sem vill öðl-
ast frelsi og fullsælu og sameinast Ástvininum, liver sá sem vill
l)enda öðrum á þessi hnoss, liann verður að eyða talsverðum
tíma og kröftum í það að þroska huglíkamann og fá fullkomið
vald vfir honum. Hugur lians verður að vera taminn og þenj-
anlegur, ekki þröngur og takmarkaður, viljugur að skilja, fín-
gerður og næmur; til þess að hugurinn verði þannig úr garði
gerður, er reynsla margra jarðlífa nauðsynleg. Upp af sorgum
og sársauka, þrám og heitum óskum vex hið djúpa mannvit
vit, sem kann að skilgreina, velja og Iiafna.
Hugurinn á að vera stjórnandinn og má ekki lúta kröfum
tilfinninganna eða líkamans, ef frelsi á að nást. Hugurinn gerir
ýmist að skapa eða eyðileggja, venjulega gerir hann þetta án
þess að taka tillit til tilfinninganna og jarðneska líkamans, en
innsæisgáfan vaknar ekki, fyr en samræmi er fengið á milli
líkamanna þriggja. Æðsti tilgangur hugsanalífsins er að þroska
innsæið, sem síðan á að taka við allri stjórn jarðlif eftir jarðlíf.
Eins og áður er sagt búa tvö öfl i huganum, evðandi og
skapandi, og skulum vjer nú fvrst atliuga hið skapandi afl.
Takmark allra er frelsi og fullsæla, liver svo sem skapgerð
þeirra er og liverrar þjóðar sem J)eir eru, og' með því að þroska
hið skapandi afl hugans læra þeir að skilja, hvert takmarkið
er. Þeir sem því vilja öðlast frelsið og fullsæluna, verða að
rannsaka og læra að skilja lífið. Ef hjálpa á öðrum til að öðlast
frelsi og fullsælu, þarf að athuga allar hliðar lífsins — trúar-
l)rögð, stjórnmál, vísindi og listir. Hver einasti maður, hvar sem
hann býr á jörðinni, þráir frelsi og fullsælu og hann nálgast
takmarkið eftir einhverri af þessum leiðum. Þeir sem vilja
hjálpa öðrum, svo gagn sje að, verða að átta sig á því, á liverju
þessu sviði hið skapandi afl liuga þeirra á hægast með að starfa.
Hið evðandi afl hugans — sem lika hirtist hjá hverjum
manni, alt þar til hann hefir öðlast lausn — hirtist í umburðar-
lyndisleysi. Þjer eruð þröngsýnir og óumhurðarlyndir alt þar til
þjer skiljið, að frelsið og fullsælan er takmark allra, en um-
burðarlyndislevsið skapar útásetningarsemi og hroka. En þegar
þjer skiljið, að takmark allra er lausn, eins áreiðanlega eins og
fljótið fellur í hafið, þá hverfur þröngsýni, útásetningasemi,
hatur og hroki.
Önnur hlið á hinu eyðandi afli hugans er eigingirni, um-
6