Ársrit Stjörnufélagsins - 01.01.1929, Side 97

STJARNAN
UPPSKERUTÍMI LÍFSINS
95
Uppskerutími lífsins.
Erindi
flutt að Eerde-kastala fyrir nokkrum nemendum sumarið 1927.
Mörg blóm eru inni í herberginu mínu. Sólin skín, en allir
gluggar eru lokaðir. Fiðrildi er að fljúga lil og frá innan rúð-
anna. Það sjer bláan himin úli og reynir að komast út í sól-
skinið. Það þráir frelsi. Jeg athuga fiðrildið stundarkorn. Það
flögraði hæst upp til þess að leita að smugu, og síðan rendi það
sjer neðst niður. Það flögraði um allan gluggann, en hvergi gat
það komist út. Loksins opnaði jeg gluggann og slepti því út í
góðviðrið. Mennirnir eru eins og fiðrildið. Þeir eru hneptir inni í
kristallsbúri og eru sífelt að reyna að komast út undir bert loft.
En áður en þeir fá ákveðna löngun lil að komast út og sjá blóm-
in, finna ilm þeirra, sjúga bunangið og bitta fjelaga sína, atliuga
þeir búrið sjálft. Þeir fara að rannsaka efni þess og live gamall
kristallinn sje, liver smíðaði það, live nær það var gert, hvort
það eigi eftirlikingu á öðrum sviðum, hvort Logos bjó það til,
livort maðurinn væri ábyrgur og Iivort annað væri til en þetta
efniskenda búr, þar sem maðurinn þjáist. Þeir eru ólíkir fiðx--
ildinu að því leyti, að þá langar ekkert út úr búrinu. Þeir vilja
ekki komast út í heiðríkjuna. Þeir þrá ekki frelsið og fullsæl-
una. Þeir vita, að til er lausn, frelsi og fullsæla, en þeir verða að
gera sjer að góðu að lxugsa um búrið sitt, rannsaka það og lifa
i þvi, þangað til þeir fá löngun til að komast út og þrá til að
njóta fx-elsis. Þeir eru liáðir hjegómanum og geta ekki frjtilsir
orðið, þvi að sál þeirra elskar fánýtið. Andinn þráir fullsælu, en
öðlast hana ekki, fyr en þetta breytist. Ræður mínar miða að því
að benda yður á, hve þjer eruð innilokuð í búrinu. Þótt þjer
sjáið sólskinið og víðáttuna úti fvrir, eruð þjer þrátt fj’rir það
innilokuð. Og á meðan engin löngun vaknar t il að komast
lit úr fangelsinu, og meðan þjer leitið ekki frelsis og full-
sælu, vex-ðið þjer i kristallsbúrinu. Lausnina fáið þjer ekki, fyrri
en búrið er opnað. Fangavist sjálfsins leiðir til glötununar.
Vegna yðar eigin hroka eruð þjer fangar. Þjer unið yðar sorg-
um, gleymið yður við fánýt málefni og liugsið um hjegóma. En
þegar þjer farið að þrá að sjá himininn, þegar þjer viljið kom-
ast út í sólskinið, þegar þjer viljið klífa fjöllin og kornast upp á
tindana og draga þar andann, þegar þjer liættið að hugsa ein-