Morgunblaðið - 03.01.2009, Qupperneq 36

36 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 3. JANÚAR 2009
✝ Sjöfn Magn-úsdóttir fæddist í
Ási í Vestmanna-
eyjum 3. desember
1929. Hún andaðist á
Sjúkrahúsinu á Ísa-
firði þriðjudaginn 23.
desember síðastlið-
inn. Hún var dóttir
hjónanna Hannesínu
Þorgerðar Bjarna-
dóttur, f. á Stokks-
eyri 1.12. 1907, d.
21.2. 1982 og Magn-
úsar Jónssonar, f. á
Ísafirði 5.1. 1909, d.
29.8. 1979 og var elst fimm barna
þeirra. Systkinin eru Jón, f. 5.9.
1931, d. 13.2. 1968, Margrét, f. 17.9.
1933, Bragi, f. 6.8. 1936 og Sig-
urlaug, f. 11.6. 1938. Auk þess átti
Sjöfn þrjú hálfsystkini samfeðra,
þau Ingibjörgu, Guðmund og Haf-
dísi.
Sjöfn giftist 7.6. 1951 Jóhannesi
Þorsteinssyni, f. á Stað í Stein-
grímsfirði 25.9. 1926. Hann er son-
ur hjónanna Laufeyjar Tryggva-
dóttur, f. á Seyðisfirði 16.12. 1900,
d. 30.12. 1990 og Þorsteins Jóhann-
essonar, f. í Ytri-Tungu á Tjörnesi
24.3. 1898, d. 17.4. 2001. Sjöfn og
Jóhannes eignuðust fimm börn og
þau eru: 1) Magnús, f. 23.3. 1949,
maki Ragnheiður Hermannsdóttir,
f. 15.5. 1949. Börn þeirra eru: a)
gagnfræðaprófi 1946. Einnig
stundaði hún nám í hannyrðum við
Húsmæðraskólann Ósk á Ísafirði.
Að loknu gagnfræðaprófi hóf hún
störf á Skattstofu Ísafjarðar þar
sem hún vann í rúm tvö ár eða þar
til hún eignaðist sitt fyrsta barn.
Sjöfn og Jóhannes hófu búskap í
Aðalstræti 13 á Ísafirði, en árið
1953 flutti fjölskyldan á Hlíðarveg
4, þar sem þau hafa búið síðan.
Auk heimilisstarfanna sinnti Sjöfn
ýmsum störfum utan heimilis á
meðan að börnin voru að vaxa úr
grasi, svo sem við matvælafram-
leiðslu (rækjuvinnslu) og garð-
yrkju í skrúðgörðum Ísafjarðar og
var leiðbeinandi í vinnuskóla bæj-
arins við gróðursetningar í
Tunguskógi nokkur sumur. Um
1970 hóf hún á ný störf við skatta-
endurskoðun á skattstofunni á Ísa-
firði sem þá þjónaði orðið öllum
Vestfjörðum. Hún starfaði þar
fyrst sem fulltrúi en síðar sem
deildarstjóri og staðgengill skatt-
stjóra. Hún starfaði á Skattstofu
Vestfjarðaumdæmis til ársins
2002. Sjöfn hafði ætíð brennandi
áhuga á málefnum bæjarfélagsins
og bar hag þess mjög fyrir brjósti
og sat m.a. í heilbrigðisnefnd Ísa-
fjarðar í 12 ár frá 1974 til 1986.
Eftir að hún hætti störfum á skatt-
stofunni starfaði hún með félagi
eldri borgara á Ísafirði og sat um
tíma í stjórn félagsins.
Útför Sjafnar fer fram frá Ísa-
fjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Bergþóra Svava, f.
1977, óskírð dóttir
hennar og Þórarins
Þórarinssonar, f.
2008 og b) Jóhannes
Páll, f. 1978, unnusta
Berglind Ósk Páls-
dóttir, f. 1981. 2) Þor-
steinn, f. 11.5. 1951,
maki Margrét Kristín
Hreinsdóttir, f. 1.9.
1958. Börn: a) Jó-
hannes, f. 1978 af
fyrra hjónabandi,
móðir Friðný Jóhann-
esdóttir, maki Ágústa
Vigfúsdóttir, f. 1977. Dóttir þeirra
er Sólveig Júlía, f. 2005. b) Magnús
Þórir, f. 2000 og c) Þuríður Krist-
ín, f. 2002. 3) Þórir, f. 18.1. 1956,
maki Helga Gunnarsdóttir, f. 5.9.
1957. Börn þeirra eru Sjöfn, f.
1982, Gunnar Freyr, f. 1985 og Jó-
hannes Már, f. 1990. 4) Hanna, f.
31.5. 1959, maki Andrés Krist-
jánsson, f. 22.2. 1957. Börn þeirra
eru Sjöfn Eva, f. 1982, Kristján, f.
1987, Jóhanna, f. 1991, og Jóhann-
es Aron, f. 1996. 5) Laufey, f. 1.1.
1966. Börn hennar eru Elías, f.
1988, Þorsteinn, f. 2001, og Úlf-
hildur, f. 2007.
Sjöfn ólst upp hjá foreldrum sín-
um á Ísafirði og gekk í Barnaskóla
Ísafjarðar og síðan í Gagnfræða-
skóla Ísafjarðar þar sem hún lauk
Þegar Ísfirðingar voru að hefja
lokaundirbúning að komu jólanna
með sinni þekktu skötuveislu á Þor-
láksmessu þá kvaddi elskuleg móðir
mín. Hún var mikið jólabarn, hún var
fædd á aðventunni og jólin voru henni
alltaf einstök hátíð. Þá naut dugnaður
hennar, gestrisni og umhyggja fyrir
fjölskyldunni sín vel. Á jólunum vildi
hún helst hafa alla stórfjölskylduna
hjá sér svo hún gæti útdeilt elsku
sinni til okkar allra. Hún var frábær
móðir, amma og langamma. Það
reyndi á okkur öll að fylgjast með
henni berjast við illvígan sjúkdóm, en
mamma tókst á við veikindin eins og
hennar var von og vísa, hetjulega og
af miklu æðruleysi.
Að mömmu stóðu sterkir stofnar
frá Vestfjörðum og Suðurlandi, en
hún var alla tíð mikill Ísfirðingur.
Henni var mjög umhugað um sam-
félagið á Ísafirði, vildi veg þess sem
mestan og hvergi annars staðar gat
hún hugsað sér að búa, þó að hún
saknaði þess oft að hafa ekki alla fjöl-
skylduna nærri sér. Mamma var af
þeirri vinnandi kynslóð sem lagði
grunn að velferð íslensku þjóðarinn-
ar. Einkunnarorð hennar voru dugn-
aður, samviskusemi og ósérhlífni.
Auk þess hafði mamma til að bera
ríka réttlætiskennd og taldi heiðar-
leika meðal helstu dyggða. Myndar-
skapur og gestrisni foreldra minna á
Hlíðarvegi 4 voru rómuð og það var
einstök tilfinning að heimsækja þau
og dvelja á heimili þeirra. Stundum
fannst mér með ólíkindum hvernig
mamma komst yfir allt það sem hún
gerði, en hún var einstaklega vel
skipulögð í öllu því sem hún tók sér
fyrir hendur og kom því mörgu í verk.
Mér er sérstaklega minnisstæð berja-
vinnsla á haustin þegar við feðgarnir
tíndum kynstrin öll af berjum,
mamma hreinsaði berin, sultaði og
saftaði af ótrúlegum dugnaði og sendi
hluta af afurðunum til ættingja og
vina.
Á meðan við krakkarnir vorum
ungir greip mamma oft í vinnu sam-
hliða heimilisstörfum, m.a. í fram-
leiðslufyrirtækjum á Ísafirði til að
létta undir með heimilinu. En síðar
eða um það leyti sem við eldri bræð-
urnir fórum að heiman til náms hóf
hún störf á Skattstofu Ísafjarðar en
þar hafði hún unnið stuttan tíma áður
en hún stofnaði heimili. Hún vann á
skattstofunni í rúm þrjátíu ár og vann
þar störf sín af mikilli kostgæfni og
samviskusemi, þótt slík störf hafi ekki
alltaf verið til vinsælda fallin. En þar
eins og í öllu því sem hún tók sér fyrir
hendur lagði hún sig fram og kunni
vel hinar flóknu reglur skattalaganna.
Mamma var mjög félagslynd og
naut mannamóta í ríkum mæli. Hún
hafði áhuga á þjóðmálum og hafði
ákveðnar skoðanir á þeim. Þegar hún
hætti störfum gekk hún til liðs við Fé-
lag eldri borgara á Ísafirði og sat þar í
stjórn í nokkur ár. Kom þar í ljós
frumkvæði hennar og vilji til að láta
gott af sér leiða. Hún beitti sér þar
m.a. fyrir því að komið yrði upp golf-
holuvelli fyrir aldraða á Ísafirði og var
völlurinn formlega tekinn í notkun sl.
haust.
Mesta gæfa mömmu var að kynn-
ast pabba fyrir rúmum 62 árum. Þau
voru miklir vinir og félagar og studdu
hvort annað í blíðu og stríðu og sam-
búð þeirra var afar farsæl. Einstök
umhyggjusemi pabba í veikindum
hennar, þegar hann var vakinn og sof-
inn yfir velferð hennar, fyrst á heimili
þeirra og síðan nú síðustu vikurnar á
Sjúkrahúsinu á Ísafirði bar vott um
þá miklu vináttu og ást sem með þeim
var alla tíð.
Guð blessi minningu móður minnar
og gefi pabba og fjölskyldunni styrk
til að takast á við lífið án hennar.
Magnús Jóhannesson.
Elskuleg móðir mín er látin. Það er
erfitt hlutskipti að greinast með eitt
krabbamein, en að greinast með tvö á
sama ári verður að teljast kaldhæðni
örlaganna og vera teikn þess sem ör-
lagadísirnar hafa ætlað manni. Þrátt
fyrir þessa vísbendingu tók móðir
mín skapadægri sínu með jafnaðar-
geði, aldrei kvartaði hún, aldrei fann
maður til beiskju né sárinda. Kannski
bar hún harma sína í hljóði?
Á kveðjustund fljúga ótal minning-
ar í gegnum hugann, mamma í eld-
húsinu, við gamla fótstigna saumavél
að sauma á okkur börnin upp úr not-
uðum flíkum. Í þvottahúsinu að þvo,
fyrstu árin í höndum, á þvottabretti
og síðan soðið í eldkynta þvottapott-
inum. Mamma með prjóna í hönd eða
úti í garði á hnjánum að reyta arfa úr
matjurtagörðunum, í sláturgerð með
ömmu og Láru, að sauma rúllupylsur
og lundabagga, búa til kæfu, berja-
saft, aðalbláberjasultu, eða taka upp
kartöflur þvo þær og flokka. Að pilla
rækjur hjá Böðvari. Að skrafa við
Sissu, Millu, Úffu eða Láru í eldhús-
inu heima. Mamma að smyrja ofan í
okkur þegar við komum glorsoltin
heim eftir erfiði leikja og útiveru. Að
bjóða okkur góða nótt á kvöldin og
vekja okkur að morgni til morgun-
verðar. Líta eftir því að námi og
heimavinnu væri sinnt, árétta við
okkur vinnusemi, mikilvægi náms.
Innræta okkur kurteisi en umfram
allt jöfnuð og heiðarleika. Mamma að
gildna, kona kemur utan úr bæ og
brátt heyrist barnsgrátur ofan af lofti,
bróðir fæddur. Mamma komin á stjá
næsta dag og sinnir heimilinu sem
fyrr. Mamma gildnar aftur, sama
konan kemur í heimsókn, ég orðin
eldri og vissi að þetta væri Stína ljósa.
Eldri bróðir og ég í landaparís úti í
garði, barnsgrátur heyrist, pabbi
stoltur tjáir okkur að systir sé fædd.
Þegar við bræðurnir komum heim
eftir ball og foreldrar okkar enn á fót-
um, var oft sest við eldhúsborðið yfir
heitri jólaköku og mjólkurglasi. Lífið
og tilveran rædd í þaula og mamma
ekki lengur bara sú sem fæddi okkur
og klæddi, huggaði þegar þurfti,
skammaði okkur vegna óknytta og
strákapara, heldur orðin félagi og vin-
ur sem leitað var til þegar vandamál
daglegs lífs gerðust flókin. Mamma
orðin amma, sama umhyggjan, sama
væntumþykjan, bernskudagar upp-
lifðir á ný, prjónarnir á fullt, hjálpa til
við allt, börnin síspyrjandi „megum
við heilsa upp á ömmu og afa?“. Ný
umferð hafin! Er ekki lífið undursam-
legt?
Móðir mín var frumburður og bar
því nokkra ábyrgð á yngri systkinum,
afi skipstjóri oft fjarri í langan tíma,
en amma útivinnandi. Mamma fann
snemma til ábyrgðarkenndar, sem
einkenndi fas hennar alla tíð. Hún var
vel gefin og hefði viljað menntast
meira en tíðarandinn og kringum-
stæður leyfðu það ekki. Hún gat ekki
hugsað sér að við færum á mis við
menntun og var því vakin og sofin yfir
að við sinntum námi.
Mesta gæfa hennar í lífinu var þeg-
ar pabbi bauð henni í bíltúr að Skrúði
í Dýrafirði á 5. tug síðustu aldar en
það var upphafið að gleðiríku og far-
sælu sambandi, sem sjaldnast bar
skugga á. Þau voru samhent hjón í
einu og öllu sem báru ómælda virð-
ingu hvort fyrir öðru og áttu sér að-
eins það markmið eitt að gera börnin
sín að gegnum samfélagsþegnum. Ég
á móður minni mikið að þakka!
Þorsteinn Jóhannesson.
Elsku mamma mín.
Það er erfitt að hugsa sér tilveruna
án þín. Að koma heim á Hlíðarveg, og
engin mamma sem bíður með út-
breiddan faðminn og svo mikið af ást,
gæsku, gestrisni og gleði.
Mamma mín þú varst mér allt
sem mæður geta orðið
þú fæddir mig og klæddir mig
og fannst mér stað við borðið.
Með örfáum orðum langar mig að
þakka þér allt sem þú gerðir fyrir mig
og fjölskyldu mína.
Allar höfðinglegu móttökurnar
heima á Hlíðarvegi, öll ferðalögin
saman, þegar þið heimsóttuð okkur til
Svíþjóðar og þegar við fjórar mæðg-
urnar fórum til Kaupmannahafnar
fyrir rúmum þremur árum. Þú þá 75
ára en slóst ungu konunum í hópnum
við með röskum göngum á milli helstu
ferðamannastaðanna og lést engan
bilbug á þér finna þrátt fyrir fleiri
kílómetra göngutúra, og þú slóst okk-
ur öllum við með dönskukunnáttunni.
Þú leiddir mig um lífsins veg
og laumaðir að mér brotum
um dyggðir, dugnað, lífsgildin
sem daglega við notum.
Þið pabbi hafið líka alltaf verið svo
dugleg að láta sjá ykkur í höfuðborg-
inni til að samgleðjast okkur á hinum
ýmsu tímamótum í lífi okkar og barna
okkar . Þá hefur þú oftar en ekki haft í
farteskinu kræsingar af Hlíðarvegin-
um, og ekki hefur þú vílað fyrir þér að
baka heilu kransakökurnar og taka
með í önnur byggðarlög.
Takk fyrir öll skiptin sem krakk-
arnir fengu að vera hjá ykkur og hvað
þið hafið gefið börnunum okkar mik-
inn tíma og haft áhuga á öllu því sem
þau hafa tekið sér fyrir hendur.
Og amma varst þú allra best
sem alltaf hafðir tíma
og hrósa, hossa, lesa bók
eða hlusta bara í síma.
Það er svo margt að minnast, en
alltaf stendur upp úr hvað þú varst
dugleg og óeigingjörn, hafðir mikla
réttlætiskennd og varst áhugasöm
um málefni líðandi stundar. Gestrisn-
in var einstök og þá var sama hvort
mig heimsóttu unglingar eða hvort
fullorðnir gestir ættu í hlut, öllum var
boðið til stofu og síðan bornar fram
veitingar og alltaf var „nóg til
frammi“.
Eftir að þú hættir að vinna þá var
nú ekki slegið slöku við heldur
dreifstu þig á útsaumsnámskeið og
saumaðir eftir það út heilu listaverkin
í harðangurssaumi og helltir þér líka í
félagsmálin, þannig varst þú bara,
hafðir alltaf eitthvað fyrir stafni.
Nú sorgin hefur snert mitt líf
með söknuði þetta skrifa,
ég kveð þig elsku mamma mín
en minningarnar lifa.
Takk fyrir allt, elsku mamma.
Hanna.
Í dag er til moldar borin tengda-
móðir mín, Sjöfn Magnúsdóttir. Það
var mikið gæfuspor sem ég tók sum-
arið ’76 þegar ég ákvað að fara í
Menntaskólann á Ísafirði. Þar kynnt-
ist ég ást lífs míns, dóttur Sjafnar og
Jóhannesar.
Þegar ég fór að venja komur mínar
á Hlíðarveginn mætti mér frá fyrstu
stundu mikil gestrisni, hlýja og vin-
semd þeirra Sjafnar og Jóa. Þannig
hefur það verið allar götur síðan og
ávallt tilhlökkunarefni og gleðistund
að hitta þau, hvort sem það var við að
heimsækja þau vestur eða fá þau í
heimsókn suður.
Að Hlíðarvegi 4 var rekið stórt og
myndarlegt heimili. Húsbóndinn
vann mikið og lengi, og því kom það í
hlut Sjafnar að sinna heimilisstörfun-
um að mestu og sjá um börnin fimm.
Sjöfn lét ekki þar við sitja heldur vann
alla tíð utan heimilis, fyrst í hluta-
starfi, en um fertugt var hún komin í
fullt starf á Skattstofu Vestfjarða.
Skemmtileg saga er af því hvernig
það kom til að hún var ráðin þangað
til starfa. Þannig var að ömmubróðir
minn, Jón Á. Jóhannsson skattstjóri á
Ísafirði, var staddur í Kaupfélagi Ís-
firðinga þegar hann varð vitni að því
að afgreiðslustúlka ætlaði að gefa vit-
laust til baka til viðskiptavinar sem
var ung kona. Hann heillaðist af valdi
ungu konunnar á hugarreikningi og
rökfestu hennar við að leiðrétta af-
greiðslustúlkuna. Í kjölfar þessa var
ungu konunni boðið starf á Skattstof-
unni, en þessi unga kona var Sjöfn
Magnúsdóttir, þá nýútskrifaður
gagnfræðingur, 16 ára að aldri. Sjöfn
var síðar á starfsævinni staðgengill
skattstjóra og sinnti því með miklum
sóma, eins og öllu sem hún tók sér
fyrir hendur. Til marks um hversu
dugleg hún var að fylgjast með nýj-
ungum í skattamálum, sótti hún oft
námskeið til Reykjavíkur, allt þar til
hún hætti störfum 73 ára að aldri.
Sjöfn var notaleg í viðmóti og gef-
andi kona í alla staði. Manni leið vel í
návist hennar og það var hægt að
spjalla við hana um allt milli himins og
jarðar. Hún var rökföst en réttsýn og
hlustaði og virti skoðanir annarra
óháð stétt, stöðu, aldri eða kyni. Það
var það sem hver og einn gat og gerði
sem hún mat mest.
Sjöfn var einstaklega vel gerð
kona, bæði glæsileg og vel gefin. Hún
hafði í fari sínu eiginleika sem hvað
eftirsóknarverðastir eru. Hún hafði
mikinn styrk sem lýsti sér m.a. í
dugnaði hennar og samviskusemi.
Visku átti hún nóg af og átti auðvelt
með að tileinka sér nýja hluti og miðla
af þekkingu sinni. Kærleikurinn var
henni eðlislægur og umvafði hún alla
sem voru henni nálægir ást og hlýju.
Nú þegar ég kveð tengdamóður
mína er mér efst í huga þakklæti.
Þakklæti fyrir vinsemd, hlýhug og
stuðning sem hún sýndi okkur Hönnu
og börnunum alla tíð.
Mikill er missir Jóhannesar
tengdaföður míns og fjölskyldunnar
allrar.
Megi algóður guð styrkja okkur öll.
Blessuð sé minning Sjafnar Magn-
úsdóttur.
Andrés.
Elsku amma mín.
Mig dreymdi þig nóttina áður en þú
kvaddir þennan heim, þú sast hjá mér
á rúmstokknum í rauðu peysunni
þinni með ljósa hárið þitt og brostir til
mín, síðan vaknaði ég. Þegar mamma
sagði mér að þú hefðir kvatt þennan
heim nokkrum klukkustundum síðar
streymdu minningarnar um þig fram.
Ein fyrsta minningin mín um þig er
þegar við fórum í kartöflugarðinn
ykkar afa að taka upp kartöflur, fyrir
litla borgarstelpu var þetta mikil upp-
lifun og hef ég eflaust gortað mig af
því að amma mín og afi ættu kart-
öflugarð.
Það var alltaf jafn notalegt að fara
til ykkar afa. Þú varst sko algjör
kraftakona, alltaf svo góð við mann og
snillingur þegar kom að mat og
bakstri og einkenndi það heimsókn-
irnar á Hlíðarveg 4. Ég man ekki eftir
mér öðruvísi hjá þér og afa en borð-
andi. Fyrst var það morgunmatur,
stundum morgunkaffi, hádegismatur,
miðdegiskaffi, kvöldmatur og aldrei
mátti maður fara að sofa öðruvísi en
að fá sér kvöldkaffi.
Það er mér sérstaklega minnis-
stætt þegar þið afi ákváðuð að bjóða
mér 8 ára gamalli út að borða á ítalsk-
an pitsustað í Svíþjóð þegar ég bjó
þar ásamt fjölskyldunni. Við þrjú rölt-
um saman á litla staðinn og settumst
niður, ég hafði oft borðað þar áður og
vissi að ein pitsa væri alveg nóg fyrir
okkur en það var ekki mikið hlustað á
mig og tókuð þið ekki annað í mál en
að fá eina pitsu á mann. Ég gleymi
ekki svipnum á þér þegar pitsurnar
komu og þú áttaðir þig á hversu stór-
ar þær voru, við gátum ekki torgað
þeim og varla staðið upp vegna ofáts.
Þetta er eflaust í eina skiptið sem ég
leifði matnum mínum í þinni návist. Í
þessari sömu heimsókn ykkar fórum
við fjölskyldan til Kaupmannahafnar
og var mjög heitt í veðri. Við vorum á
röltinu á Strikinu og þér var svo heitt
að þegar þú sást gosbrunn á torginu,
skelltir þú þér úr sandölunum og sett-
ir fæturna í gosbrunninn. Það var
ógleymanleg sjón að sjá ömmu sína
standandi í gosbrunni eins og ekkert
væri eðlilegra.
Þegar ég varð eldri kynntist ég
nýrri hlið á þér þar sem ég áttaði mig
á að þú hafðir mikinn áhuga á við-
skiptalífinu. Einnig sá ég að þú varst
eldklár og mikill dugnaðarforkur á
Skattinum á Ísafirði. Símtölin okkar
voru ófá og alltaf jafn skemmtileg og
fræðandi, það var eins og að spjalla
við vinkonu sína og skipti engu hvort
við ræddum um viðskiptalífið, stráka-
mál eða gamla tíma.
Mér finnst svo sárt að þurfa að
kveðja þig núna því ég hélt að við
hefðum meiri tíma. Ég ætlaði að
heimsækja ykkur afa miklu oftar en
lífið er óútreiknanlegt. Þú sem varst
alltaf svo hraust og hress, veiktist og
náðir ekki að yfirstíga þau veikindi.
Það verður skrítið að koma á Hlíð-
arveginn án þess að þú sért þar en ég
vil trúa því að þú verðir með okkur í
anda.
Elsku amma, þín er virkilega sárt
saknað. Blessuð sé minning þín.
Þín ömmustelpa,
Sjöfn Eva.
Elsku amma.
Það voru sorgarfréttir sem bárust
okkur á Þorláksmessumorgun, þegar
við fréttum af andláti þínu. Ég trúi því
varla að þú sért farin. Það verður
Sjöfn Magnúsdóttir