Morgunblaðið - 03.01.2009, Side 37

Minningar 37
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 3. JANÚAR 2009
skrítið að koma á Hlíðarveginn án
þess að þú sért þar til að taka á móti
manni, alltaf jafn elskuleg og frábær í
alla staði.
Svo góðhjörtuð og sanngjörn
alltaf sást svo vel um mig,
ég hugsað ekki get mér
nokkra ömmu betri en þig.
Ég er þakklát fyrir að eiga margar
minningar um ykkur afa og segir það
heilmargt að hver og ein einasta
þeirra er af hinu góða. Heimsóknirn-
ar til ykkar á Ísafjörð voru alltaf jafn
skemmtilegar, hvort sem ástæða
þeirra var einfaldlega sú að heim-
sækja ykkur, koma í pössun eða
mæta á einhverja viðburði sem áttu
sér stað fyrir vestan. Skiptin sem við
Jóhannes Aron komum til ykkar í
pössun á sumrin eru ógleymanleg.
Þar eyddum við dögunum með ykkur
í ró og næði og gátum dundað okkur
við ýmsa hluti, við spiluðum, fórum í
gönguferðir inni í skógi, tíndum reyr
eða bláber, púttuðum á púttvellinum
sem þú áttir svo mikinn þátt í að koma
á laggirnar og svo mætti lengi telja.
Það brást ekki að í hvert sinn sem ég
kom til Ísafjarðar beið mín djöflakaka
á Hlíðarveginum – uppáhaldið mitt.
Þú varst alltaf svo dugleg að baka.
Þegar ég hugsa um það, þá varstu
dugleg í öllu sem þú tókst þér fyrir
hendur.
Með söknuði í hjarta
við minnumst þín, nær og fjær,
og góðra stunda með þér,
þú, sem varst okkur svo kær.
Amma var góðhjörtuð og réttlát
kona sem kenndi mér margt. Hún var
alltaf svo hraust og einnig mjög virk í
félagslífinu. Það var mikill kraftur í
henni og fátt sem hún gat ekki gert.
Þig gráta og þín sakna
margar konur, menn og börn,
en minningin mun lifa
um elsku ömmu Sjöfn.
Þín er og verður sárt saknað, en ég
trúi því að þú sért enn með okkur,
gætir okkar og vakir yfir okkur. Takk
fyrir allt, elsku amma.
Þín,
Jóhanna.
Elsku amma mín hefur nú kvatt
þennan heim.
Ég á ógrynni góðra minninga um
ömmu. Þau voru ófá skiptin sem ég
fékk að búa hjá ömmu og afa á mínum
uppvaxtarárum og náði ég því að
kynnast mörgum skemmtilegum hlið-
um hennar. Varla var hægt að hugsa
sér betra heimili, umhyggjusemi
ömmu leyndi sér aldrei. Hún vildi allt
fyrir gesti sína gera og dekraði við þá,
og alltaf var það gleðistund þegar hún
bar heimabakaðar kræsingar á borð.
Hér náðum við amma einstaklega vel
saman, því henni fannst gaman að
prófa sig áfram og alltaf var ég tilbú-
inn að bragða afraksturinn. Kvöld-
stundirnar þegar við sátum saman í
eldhúsinu á Hlíðarveginum og rædd-
um um heima og geima eru mér dýr-
mætar. Amma hafði brennandi áhuga
á því sem var að gerast hjá okkur
unga fólkinu, og gott var að leita ráða
hjá henni. Hún var einstaklega lagin
við að tileinka sér nýja hluti, man ég
þá sérstaklega hversu ákveðin hún
var að ná góðum tökum á tölvum og
þær fjöldamörgu stundir sem við
grúskuðum saman í þeim málum.
Amma átti mörg barnabörn og eign-
aðist fyrir skömmu sitt annað barna-
barnabarn. Leyndi sér ekki stolt og
hamingja hennar yfir þessum stóra
hópi.
Amma Sjöfn var einstök og hennar
verður sárt saknað, en fallegar minn-
ingar um hana munu lifa áfram með
okkur öllum og hugurinn verður hjá
afa Jóa.
Jóhannes Þorsteinsson
og fjölskylda.
Nú hefur hún Sjöfn kvatt, dýrmæt
fjölskylduvinkona fallin frá. Það hafði
myndast falleg vinátta milli foreldra
minna og Sjafnar og Jóa á frumbýl-
ingsárunum á Hlíðarveginum og það
myndaðist vinátta á milli móður okk-
ar Sissu, Sjafnar og Millu en þær
fluttu um svipað leyti á Hlíðarveginn
fyrir meira en 50 árum og daglegt
samband var milli þeirra og okkar
púkanna. Eftir þessa dýrmætu vin-
áttu lágu þær svo saman á sjúkrahús-
inu Sjöfn og Milla, sem ég veit að
syrgir vinkonu sína.
Það var sterkt, skemmtilegt og
hressilegt samfélagið sem myndaðist
á þessum tíma í götunni og fullt af
börnum. Pabbarnir að vinna og
mömmurnar heimavinnandi, mikill
samgangur og þær voru skemmtileg-
ir karakterar sem settu svip á lífið og
við púkarnir úti allan daginn þangað
til að kallað var „matur“, og tengslin
úr uppvextinum hafa haldist sterk.
Sjöfn og Jói eiga 5 börn, allt hörku-
duglegir myndarlegir krakkar og
Sjöfn ásamt Jóa sínum hafa verið
klettar sterkir og stöðugir og sett
mikinn svip á Hlíðarveginn og bæj-
arlífið, og þau voru einstaklega sam-
heldin hjón sem leiddust hönd í hönd í
gegnum lífið, sérlega falleg og náin.
Sjöfn var myndarleg og vönduð
kona og var lífshlaupið hennar far-
sælt, því kostirnir hennar, dugnaður-
inn, trúmennskan, tryggðin, sam-
viskusemin fylgdu. Hún var
myndarleg húsmóðir og í öllu því sem
fylgdi og snyrtimennskan allsráðandi
hjá þeim hjónum og er maður sat yfir
hlaðborði hjá þeim ómaði undirspilið
af gömlu Gufunni. Hún var mikil fjöl-
skyldumanneskja og fylgdist með
börnum og afkomendum þeirra með
kærleik og alúð og veitti það mikla
ánægju að tvö ung barnabörn hennar
voru hérna á staðnum. Sjöfn var höfð-
ingi heim að sækja og var oft gesta-
gangur á Hlíðarvegi af frændfólki og
vinum, en hún duglegri að veita en
þiggja, það hefur verið óendanlega
gott að eiga hana að, þessa yndislegu
tryggð og vináttu. Þau hjón voru allt-
af til staðar og erfðum við systkinin
þessa dýrmætu vináttu.
Nú hefur Ísafjörður misst mæta
dóttur en við Hlíðarvegspúkarnir
meira.
Sjöfn var heilsuhraust alla tíð. Jói
stóð eins og kletturinn með henni í
þessari baráttu og það var mikill
styrkur að Þorsteinn og fjölskylda og
Þórir voru fallegir bakhjarlar í veik-
indum hennar og stóðu eins og hetjur
þétt með mömmu og pabba ásamt
hinum systkinunum. Er hún hætti að
vinna úti var hún mikið í forsvari við
að drífa starf eldri borgara, og gerði
með sóma.
Í meira en áratug höfum við gamlir
Hlíðarvegspúkar haldið árlega
skemmtun og heiðrað foreldra við
götuna og kallað þau „Orginala“ og
voru þau hjón með þeim fyrstu sem
voru heiðruð og alltaf mætt daginn
eftir til að ganga frá, alveg einstök.
Oft við þurftum áföllum að mæta þá okkar
vildu Sjöfn og Jói gæta
Við systkinin kveðjum og þökkum
Sjöfn fyrir fallega samfylgd og Guð
gefi henni frið.
Elsku Jói, börn og ástvinir Sjafnar,
við vottum ykkur okkar einlægustu
samúð með hjartans kveðjum.
Bjarndís.
Með örfáum orðum er við hæfi að
minnast látins samstarfsmanns á
Skattstofu Vestfjarða.
Kynni okkar Sjafnar hófust 1984 er
undirritaður varð skattstjóri Vest-
fjarðaumdæmis án þess að hafa unnið
í skattkerfinu fyrr. Sjöfn bjó yfir mik-
illi reynslu og miklum metnaði fyrir
hönd embættisins og reyndist forkur
dugleg til allra verka, enda hafði hún
unnið lengi á skattstofunni og bjó yfir
ómetanlegri þekkingu á skattkerfinu
og ekki síður íbúum, fyrirtækjum og
stofnunum á Vestfjörðum. Hún hafði
lengsta reynslu þeirra sem þar unnu
og eðli málsins samkvæmt leitaði hinn
nýi skattstjóri mjög til hennar um
fróðleik og ráð. Það var gott að starfa
með Sjöfn og þótt ungur lögfræðing-
ur hefði aðra sýn en hinn reyndi
starfsmaður kom það aldrei að sök.
Þolinmæði hennar var slík. Aldrei
taldi hún eftir sér stundir eða verk
þegar ljúka þurfti störfum að álagn-
ingu, en oft var mikið um að vera þeg-
ar ljúka þurfti álagningu. Eitt atvik er
ofarlega í minni er mikið lá við að fá
uppgefna útsvarsprósentu í Múla-
hreppi og tókst ekki að ná í ráðamenn
til að gefa hana upp. Tveir kostir voru
til ráða og við komin á fremsta hlunn
að leggja ekki á útsvar. Þá datt skatt-
stjóranum unga í hug að auglýsa í út-
varpi eftir oddvita hreppsins sem í
hlut átti. Hugmyndin vakti blendnar
undirtektir en aðrir kostir ekki í boði.
Þegar útvarpsauglýsingin virkaði
varð okkur á að skella upp úr og ekki
stóð á hrósi Sjafnar. Á þeim rúmu sjö
árum sem samstarf okkar stóð var
komið á bæði staðgreiðslukerfi skatta
og virðisaukaskatti, en hvort tveggja
var nokkuð umhendis. Ekki stóð á því
að leggja mikið á sig og fór Sjöfn þar
fyrir hópi starfsmanna. Skattstofan
flutti úr Skólagötu 10 í nýbyggt
Sjórnsýsluhús á Ísafirði með tilheyr-
andi umstangi, en aðstaðan til allra
verka batnaði. Í því sem öðru lagði
Sjöfn sig fram af ósérhlífni.
Undirritaður átti því láni að fagna
þegar hann varð sýslumaður að stutt
var á milli hins nýja vinnustaðar og
skattstofunnar og áttum við mörg
samtöl þann áratug sem við tók. Sjöfn
hafði ákveðnar skoðanir og amaðist
aldrei við stjórnmálabrölti skattstjór-
ans, sem sjálfsagt fór fyrir brjóstið á
ýmsum. Hennar hugur var hjá fjöl-
skyldu, eiginmanni, börnum, tengda-
börnum og barnabörnum. Það duldist
engum sem til þekkti hversu mikils
virði fjölskyldan var henni. Með sama
hætti duldist undirrituðum ekki hve
heil hún var vinnustað sínum og
skattkerfinu.
Að leiðarlokum færi ég Sjöfn
Magnúsdóttur þakkir fyrir kynnin,
sem þroskuðu og efldu trú og traust á
skattkerfið en ekki sízt á fjölskyldu-
gildi. Eiginmanni, Jóhannesi Þor-
steinssyni, sem nú sér á eftir lífsföru-
naut til margra áratuga, börnum og
fjölskyldum þeirra og öðrum sem
sakna góðrar konu eru færðar sam-
úðarkveðjur frá okkur Þórdísi og
börnum okkar. Haf hugheila þökk
fyrir vináttu og samstarf.
Ólafur Helgi Kjartansson.
✝ Helgi Sigurðssonfæddist í Torf-
garði á Langholti í
Skagafirði 19. sept-
ember árið 1913.
Hann lést á Heilbrigð-
isstofnuninni á Sauð-
árkróki 19. desember
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Sigurður
Helgason bóndi í
Torfgarði á Lang-
holti, f. 22.7. 1872, d.
23.8. 1931, og Helga
Magnúsdóttir hús-
freyja, f. 1.5. 1881, d. 10.9. 1950.
Sigurður og Helga áttu fjögur börn
og komust þrjú þeirra upp. Systkini
Helga voru: Margrét húsfreyja á
Akureyri, f. 9.11. 1905, d. 22.04.
1991, og Magnús smiður í Reykja-
vík, f. 17.9. 1908, d. 10.9. 1985.
Helgi kvæntist árið 1939 Þóru Jó-
hannsdóttur húsfreyju í Stóru-Gröf
syðri, f. 5.11. 1903, d. 29.1. 1967.
Foreldrar hennar voru Jóhann Sig-
fússon, bóndi á Syðri-Húsabakka og
víðar, f. 21.4. 1866, d. 29.8. 1935, og
Soffía Ólafsdóttir húsfreyja, f.
25.12. 1865, d. 10.10. 1924. Helgi og
Þóra eignuðust tvö börn. Þau eru:
1) Sigurbjörg Margrét starfsmaður
á Landakoti í Reykjavík, f. 18.3.
1941, gift Sigursveini Haukssyni, f.
24.12. 1940, þau eiga tvö börn,
Helga og Steinunni. Fyrir átti Sig-
urbjörg soninn Ævar Þór en faðir
hans er Jón Kristinn Ríkharðsson.
2) Sigfús bóndi í Stóru-Gröf syðri í
Skagafirði, f. 11.9. 1939, kvæntur
Guðrúnu Gunnsteinsdóttur, f. 26.4.
1949. Þau eiga níu börn: a) Guð-
björgu Steinunni, gift Ómari
Bragasyni, þau eiga fimm börn, b)
Jóhann Þór, sambýliskona Erna
Kristín Sigurjónsdóttir, þau eiga
tvö börn, c) Þóru
Björk, unnusti Val-
garður Einarsson,
hún á einn son, d)
Lindu Margréti, gift
Jóni Tryggva Jóns-
syni, þau eiga þrjár
dætur, e) Sigfús Inga,
kvæntur Laufeyju
Leifsdóttur, þau eiga
tvo syni, f) Gunnstein
Rúnar, sambýliskona
Birna Sólveig Björns-
dóttir, þau eiga einn
son, g) Elsu Auði,
sambýlismaður Sig-
þór Viðar Ragnarsson, hann á einn
son, h) Helgu Rós, sambýlismaður
Sigurður Óli Ólafsson, i) Sigrúnu
Öldu.
Þóra var tvígift en fyrri maður
hennar var Ólafur Skúlason bóndi á
Ytra-Vatni á Efribyggð. Þau áttu
þrjú börn. Þau eru: 1) Eggert, f. 4.6.
1928, d. 8.2. 1996. 2) Soffía Val-
gerður, f. 2.11.1929. 3) Ólafur Jó-
hann, f. 22.6. 1932.
Helgi ólst upp í foreldrahúsum í
Torfgarði en fór snemma að vinna
utan heimilis sem kaupamaður á
ýmsum bæjum og verkamaður víða,
m.a. við lagningu þjóðvegarins um
Blönduhlíð í Skagafirði. Helgi var
bóndi á Víðimýri 1939-1941, á
Reykjarhóli 1941-1943, á Kárastöð-
um í Hegranesi 1943-1944 og í
Geitagerði 1944-1957 en það ár
keypti hann jörðina Stóru-Gröf
syðri á Langholti þar sem hann bjó
um margra ára skeið þar til hann
flutti til Sauðárkróks árið 1969.
Starfaði hann þar um árabil í fóður-
vörudeild Kaupfélags Skagfirð-
inga.
Útför Helga fer fram frá Reyni-
staðarkirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Elsku afi minn.
Það er margar góðar minningar
sem koma upp í hugann á þessari
stundu og hefur þú alltaf verið stór
partur af mínu lífi. Ég minnist þess
þegar ég var byrjuð í skóla, þá vild-
irðu alltaf að ég kæmi með einkunna-
spjöldin til að sýna þér og eins vild-
irðu gjarnan fá bréf og teikningar til
þess að sjá hvernig rithöndin væri og
til að fylgjast með framförum. Þú
hafðir afskaplega gaman af því að fá
gesti og ég veit að þér þótti vænt um
hvað við systkinin vorum dugleg að
koma til þín. Þú vildir gjarnan gefa
okkur kaffi og „í nefið“. Reyndar var
það þannig að við systurnar vorum
ægilega lítið fyrir kaffið og tóbakið
en bræðurnir og jafnvel tengdasyn-
irnir björguðu heiðri okkar þar.
Það var alltaf gott að koma til þín á
Skagfirðingabrautina hvort sem
maður kom einn eða með vinkonum
eða kærasta. Þú tókst afskaplega vel
á móti Jóni Tryggva mínum og stelp-
unum okkar og fylgdist vel með hvað
var að gerast í okkar lífi, hvernig
vinnan og reksturinn gengi og hvort
allt væri ekki í lagi. Stelpurnar höfðu
gaman af því hvernig þú tókst alltaf
á móti þeim með handabandi og fóru
alltaf með til þín þegar við komum
norður í heimsókn hvort sem það var
á Skagfirðingabrautina eða upp á
sjúkrahús.
Ég kveð þig eins og þú kvaddir
alltaf: „Vertu ævinlega margblessað-
ur.“
Hvíl í friði, afi minn.
Þín
Linda Margrét.
Elsku afi, í dag þegar við kveðjum
þig í hinsta sinn getum við huggað
okkur við margar og góðar minning-
ar sem við áttum saman. Frá því að
við munum eftir varst þú svo stór
partur af lífi okkar. Við munum aldr-
ei gleyma þeim stundum sem við átt-
um saman á Skagfirðingabrautinni
þar sem þú gafst okkur suðusúkku-
laði og kóngamola eða gafst okkur
eyri til að skreppa út í sjoppu. Þegar
við komum inn um dyrnar var við-
kvæðið alltaf „nei, eruð þið komnar
stelpur litlu“ og svo tókstu alltaf í
höndina á okkur. Þú fylgdist alltaf
svo vel með okkur og hvort okkur
gengi ekki vel í lífinu. Þú hafðir mik-
inn metnað fyrir okkar hönd í skól-
anum og fylgdist með árangri okkar
þar. Þegar við komumst á fullorðins-
árin fylgdistu ekki síður með og
hafðir sérstakan áhuga á hvort við
ættum kærasta eða hvort eitthvert
okkar væri nú ekki að koma með erf-
ingja. Ef ekkert svoleiðis var að
frétta bjuggum við bara til sögur frá
grunni sem voru stórlega ýktar og
hafði þú ekki síður gaman af þeim.
Neftóbaksdósirnar voru aldrei langt
frá og varstu duglegur að bjóða okk-
ur með þér, og alltaf hafðirðu jafn-
gaman af þegar við sögðumst vera
nýhættar að taka í nefið.
Elsku afi, við munum aldrei
gleyma þér og sjáum við þig fyrir
okkur sitjandi á beddanum á Skag-
firðingabrautinni með neftóbaksdós-
irnar í annarri og klútinn í hinni,
brosandi út að eyrum yfir bullinu í
okkur – og mun sú minning ylja okk-
ur áfram um ókomna tíð.
Þínar
Helga Rós og Sigrún Alda
Sigfúsdætur.
Helgi afi minn upplifði langa og
viðburðaríka ævi. Hann var fæddur
árið 1913 á bænum Torfgarði á
Langholti og bjó ævina alla á svip-
uðum slóðum í Skagafirði. Hann
unni Skagafirðinum mikið og var
stoltur af uppruna sínum.
Afi taldi sig sjaldan þurfa að sækja
eitthvað út fyrir Skagafjörðinn og
það var fátt af lífsins gæðum sem
ekki mátti fá í blessuðu kaupfélag-
inu. Hann var samvinnumaður fram í
fingurgóma. Kaupfélagið hafði veitt
honum liðsinni þegar þurfti við og afi
lagði kaupfélaginu svo sannarlega
sitt á móti, bæði sem félagsmaður og
innleggjandi afurða og síðar sem
dyggur starfsmaður til margra ára
að búskap loknum.
Eitt þurfti afi þó að sækja út fyrir
bæði sýslu og kaupfélag og það var
hún amma. Þóra amma ólst upp í
Húnaþingi og bjó með fyrri manni
sínum í Svartárdal. Eftir fráfall hans
fór hún m.a. í vinnumennsku í Húsey
í Vallhólma þar sem þau afi kynnt-
ust. Amma lést fyrir rúmum fjörutíu
árum og henni kynntist ég því aldrei
en um hana hef ég ekki heyrt nema
gott eitt og afi talaði ætíð um hana af
mikilli virðingu og væntumþykju.
Fyrstu minningar mínar um afa
eru frá íbúð sem hann leigði á Aðal-
götunni eftir að hann var fluttur á
Krókinn. Afi tók ætíð vel á móti okk-
ur systkinunum og fleiri gestum
enda var hann gestrisinn með ein-
dæmum og vissi að maður er manns
gaman. Ósjaldan laumaði hann að
okkur systkinunum súkku-
laðistykkjum og rauðum kónga-
brjóstsykri, sem nærri má geta að
var vel þegið. Seinna meir keypti afi
sér rúmgóða íbúð á Skagfirðinga-
brautinni og ekki minnkaði gesta-
gangurinn þegar þangað var komið.
Lagði hann enda ríka áherslu á að
búa vel og halda gott heimili.
Afi fylgdist afar vel með og leitaði
ætíð frétta hjá þeim sem heimsóttu
hann eða hittu á förnum vegi. Hann
las einnig mikið, jafnt fræðibækur úr
héraði sem innlendar og erlendar
skáldsögur. Fátt fór fram hjá hon-
um. Hann var minnisgóður með af-
brigðum og nánast allt sem hann
heyrði eða las greyptist í hug hans.
Sérviska var afa einnig í blóð borin
og birtist hún í ýmsum myndum,
t.a.m. þeim að strika á degi hverjum
samviskusamlega yfir hvern mánað-
ardag á litla borðdagatalinu sínu.
Verður mér iðulega hugsað til þeirr-
ar áráttu á kvöldin um leið og ég sný
dagatalskubbunum mínum við. Sumt
erfist greinilega frá einni kynslóð til
annarar.
Afi var mjög metnaðargjarn, ekki
síst fyrir hönd okkar barna-
barnanna. Hann fylgdist vel með öllu
því sem við tókum okkur fyrir hend-
ur og það voru fastir liðir hjá okkur
systkinunum að skrifa afa bréf, lesa
inn á segulbandsspólur fyrir hann,
sýna honum einkunnir og upplýsa
hann í tíðum heimsóknum um annað
það sem á daga okkar dreif. Stoltið
leyndi sér ekki hjá gamla manninum
og ekki minnkaði það eftir að makar
og barnabarnabörn komu til sögunn-
ar.
Afi var útsjónarsamur, nægju-
samur með afbrigðum, duglegur,
fróður og glöggur maður, glettinn og
spaugsamur. Hans verður sárt sakn-
að.
Sigfús Ingi.
Helgi Sigurðsson