Morgunblaðið - 10.03.2009, Blaðsíða 28

28 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 10. MARS 2009
✝ Borghildur G.Guðmundsdóttir
fæddist á Oddstöðum
á Melrakkasléttu 22.
september 1915. Hún
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi 1.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Margrét Sig-
geirsdóttir, f. 12.
ágúst 1890, d. 20. nóv-
ember 1978 og Guð-
mundur Stefánsson, f.
13. júlí 1885, d. 31.
maí 1971. Systur
Borghildar eru 5: Ása, f. 25. júní
1918, Aðalbjörg, f. 15. mars 1920,
Kristín, f. 18. júlí 1923, Jakobína, f.
11. maí 1925 og Þorbjörg, f. 16.
ágúst 1929. Einnig á hún fóst-
urbróður, Kára Friðriksson, f. 29.
hildur Yrsa Georgsdóttir, þau eiga
2 börn, Rakel Evu og Ísak Nóa. 3)
Árni Stefán, f. 19.desember 1951,
maki Helga Ingibergsdóttir, f. 4.
september 1953, dætur þeirra eru
Sunna og Sandra. 4) Jakobína, f.
11. ágúst 1960. 5) Jón Þór, f. 11.
ágúst 1960, d. 7. september 2000,
maki Maria Hedin, f. 24. janúar
1961, synir þeirra eru David Alex-
ander og Jakob Árni.
Borghildur ólst upp í föður-
húsum á Harðbak á Melrakka-
sléttu. Eftir hefðbundna skóla-
göngu fór hún í Húsmæðraskólan á
Hallormsstað og stundaði þar nám
í 2 ár. Eftir að skóla lauk réðst hún
sem talsímakona á símstöðina á
Raufarhöfn og starfaði þar frá
1937 til 1951. Borghildur var
heimavinnandi húsmóðir á Rauf-
arhöfn fram til ársins 1963 er fjöl-
skyldan flutti til Reykjavíkur og
bjó á Rauðalæk 73. Árið 2003 flutti
Borghildur á Dalbraut 20 þar sem
hún bjó til æviloka.
Borghildur verður jarðsungin
frá Fossvogskirju í dag og hefst at-
höfnin kl. 13.
desember 1934.
Hinn 24. maí 1942
giftist Borghildur
Jóni Þ. Árnasyni, f.
22. október 1915, d. 3.
apríl 1981. Borghild-
ur og Jón eignuðust 5
börn: 1) Hildur, f. 4.
desember 1947. 2)
Margrét, f. 7. október
1949, börn hennar
eru: a) Borghildur
Sigurðardóttir, maki
Halldór Arnarsson,
þau eiga 3 börn, Eddu
Margréti, Thelmu
Karitas og Kristófer Breka.
b) Eðvarð Arnór Sigurðsson,
sambýliskona Jóna Þrastardóttir,
þau eiga 3 börn, Hugin Orra, Daní-
el Örn og Kötlu Rún. c) Davíð Jón
Sigurðsson, sambýliskona Hrafn-
Elskuleg tengdamóðir mín, Borg-
hildur Guðmundsdóttir, er látin, á
nítugasta og fjórða aldursári.
Mín fyrstu kynni af Borghildi
voru þegar ég og Árni sonur hennar
fórum að rugla saman reitum fyrir
24 árum. Hann bauð mér á Rauða-
lækinn án þess að gera viðvart og
frá fyrstu stundu var mér tekið opn-
um örmum.
Borghildur var stórglæsileg, alltaf
vel til höfð hvert sem hún fór, litir og
skart þurftu alltaf að passa saman.
Hún var jákvæð og það geislaði af
henni hjartahlýjan. Borghildur hélt
ætíð vel utan um fjölskyldu sína.
Matarboðin á Rauðalæk voru engu
lík, og aldrei fór neinn svangur frá
borði. Oft var margt um manninn
hjá henni, því allir voru velkomnir,
gestrisni var henni í blóð borin.
Þegar við Árni eignuðumst dætur
okkar var ekkert sjálfsagðara en að
rétta hjálparhönd. Hún hafðir gam-
an að því hvað systurnar voru ólíkar
og sagði oft skemmtilegar sögur af
þeim.
Ekkert sumar var án þess að fara
norður á Harðbak, því þar var hún
drottning í ríki sínu, vissi hvernig
kynda átti húsið svo öllum liði vel,
hvar best væri að leggja netin þann-
ig að aflinn yrði góður, dúninn þurfti
að tína, hreinsa malir og ganga út að
dys.
Ég man þegar Borghildur stóð á
tröppunum þegar sonur hennar og
dóttir voru lengst úti á vatni að
leggja netin, þá heyrðist í henni:
„Nú verður enginn silungur á morg-
un því þau leggja ekki á rétta staðn-
um.“ Þetta skapaði skemmtilegt
þref þegar veiðimennirnir komu
heim um hvort staðurinn hafi verið
réttur eða ekki.
Borghildur var mikil blómakona
og sótti ég oft í viskubrunn hennar
þegar ég var að berjast við að halda
lífi í mínum eigin blómum. Það var
alveg sérstakt hvað henni tókst að
láta blómin sín blómstra fallega og
öfundaði ég hana af þeim hæfileika.
Ein var sú heilög stund hjá henni, en
það var þegar hún lagði sig eftir há-
degi. Þennan sið hafði hún tekið upp
eftir foreldrum sínum og er ég viss
um að hennar geðprýði og langlífi
tengist þessum sið.
Borghildur var elst sex systra
sem ganga undir nafninu Harðbaks-
systur. Þær systur hafa ætíð haldið
hópinn og eru jólaveislur þeirra fyr-
ir fjölskylduna sérlega glæsilegar og
skemmtilegar. Í þeim veislum eru
viðhafðir ákveðnir siðir sem þær
fluttu með sér að norðan, má þar
nefna mikinn söng og hinn þjóðlegi
dans, vefarinn, stiginn.
Um síðustu jól kom það í minn
hlut að sækja Borghildi og fara með
hana í veisluna. Ég kom tímanlega
og bjóst við að þurfa að aðstoða
hana, en þarna sat hún þá í sínum
fínasta kjól, búin að snyrta sig betur
en nokkur ung stúlka hefði getað
gert en átti bara eftir að setja á sig
hvítu perlurnar og eyrnalokkana.
Hún ætlaði ekki að koma of seint í
jólaveisluna.
Síðastliðið ár var Borghildi erfitt,
hún fór að nefna það æ oftar að það
væri kominn tími á sig og hún skildi
ekki hvað Guð væri að bedrífa. Fæt-
urnir voru farnir að gefa sig og
þrekið farið að minnka.
Elsku Borghildur, ég kveð þig
með söknuði og þakka þér fyrir allar
yndislegu samverustundirnar.
Ég veit að ættingjar og vinir sem
farnir eru taka vel á móti þér.
Guð geymi þig.
Þín tengdadóttir,
Helga.
Mig langar að minnast hennar
ömmu minnar í nokkrum orðum. Við
náðum að eiga hátt í fjörutíu ár sam-
an þó að hún hefði verið sannfærð
um að hún myndi ekki lifa til að sjá
mig fermast. Núna um aldarfjórð-
ungi síðar er hún búin að upplifa
með mér brúðkaup mitt, fæðingu
þriggja barna minna og fermingu
þess elsta. Já, ég er sannarlega
heppin að hafa fengið að hafa hana
hjá mér á þessum tímum.
Við amma tengdumst strax sterk-
um böndum. Ég náði að vera eina
barnabarnið í 5 ár og nafna hennar
að auki, og kunni svo sannarlega að
notfæra mér það. Á hverju ári buðu
amma og afi mér suður í
„menningarreisu“ og var þá aldeilis
stjanað við prinsessuna. Allt var
gert til að dvölin yrði sem eftir-
minnilegust. Og aldrei komust
amma og afi í gegnum Akureyri án
þess að taka mig með á ættaróðalið
Harðbak á Melrakkasléttu. Ég veit
ekki hvort þau reyndu það en alltaf
lét amma eins og það væri best af
öllu að ég kæmi með. Á þessum ár-
um var ekki rafmagn eða annar
munaður á Harðbak. Mjólkin var
geymd úti til að kæla hana, þegar
hún á annað borð var til því þá voru
ekki tíðar ferðir til Raufarhafnar.
Í eitt skipti man ég eftir því að
ekki var til nein mjólk þannig að
amma gaf mér kók út á kókópufsið.
Þetta var að sjálfsögðu allt matur
sem prinsessan hafði valið. Þau voru
óþrjótandi uppspretta fróðleiks um
hvernig lífið var hér áður fyrr og
hverjir góðir mannkostir væru.
Þessi tími með ömmu og afa á hjara
veraldar var mér sannarlega dýr-
mætur og hefur átt stóran þátt í því
að móta minn persónuleika. Að ráfa
um æðarvarpið til að tína dún,
leggja net til að veiða silung, reka
rollurnar úr varpinu, þetta er hverju
barni ómetanleg reynsla og allt
þetta fékk ég að upplifa með ömmu
mér við hlið.
Hún amma var húsmóðir fram í
fingurgóma og hafði mikið dálæti á
að gefa fólki að borða. Hún varð al-
veg ómöguleg ef maður vildi ekki
þiggja eitthvað hjá henni sem var
líka erfitt, sama hversu „megrunin“
var ströng, því hún amma var snill-
ingur í að gera kleinur, pönnsur og
ömmufiskibollur svo fátt eitt sé
nefnt. Það var alltaf gott að koma til
ömmu. Hún amma mín var glaðlynd
manneskja og lét sér annt um aðra í
kringum sig. Alltaf fann maður að
hjá henni voru allir velkomnir enda
mikið um gestkomur á Rauðalækinn
þar sem hún bjó lengst af hér í
Reykjavík. Amma hafði gaman af
lífinu og tók þátt í öllu sem hún gat.
Hún spilað í bridsklúbbnum sínum
nánast til síðustu stundar. Hún
mætti í allar samkomur og fékk sér
jafnvel Volka ef vel stóð á og alltaf
hafði hún jafngaman af. Síðasta
samkoma ömmu var tíu ára afmæli
dóttur minnar í febrúar. Hún var
orðin minni en venjulega en tók ekki
minni þátt en áður.
Elsku amma. Það voru forréttindi
að fá að kynnast lífinu með þér og fá
að kynnast manngæsku þinni. Ekki
minni forréttindi voru það fyrir
börnin mín að fá að hafa þig í lífi
sínu. Það ætla ég að vona að okkur
öllum hlotnist þó að ekki sé nema
brot af þínum mannkostum því þá
verðum við heppin. Bið að heilsa afa.
Þín nafna,
Borghildur.
Það er sárt að þurfa að kveðja
ömmu Borghildi. Hún var ávallt svo
ljúf og góð og vildi alltaf gera eitt-
hvað gott fyrir mann. Ég minnist
þess þegar ég var lítil og fór í pössun
til ömmu, þegar ég var veik og við
gerðum alltaf eitthvað skemmtilegt
saman. Ömmubollur voru í uppá-
haldi hjá mér og hjálpaði ég henni
við að baka þegar ég kom. Þegar við
lögðum okkur eftir hádegið raulaði
amma alltaf svo fallegar vísur og
mér leið svo vel á meðan ég sveif inn
í svefninn. Vísan sem var í uppáhaldi
hjá mér var Sofðu unga ástin mín.
Amma var alltaf rosa fín og glæsi-
leg. Hún var orðin 93 ára gömul, en
hún hætti sko ekkert að hugsa um
útlitið og fór ávallt uppdressuð og
máluð hvert sem hún fór. Amma var
alltaf svo góð við alla og ef mig lang-
aði mikið í eitthvað þá fór ég til
hennar. Þegar ég var yngri þá lang-
aði mig mikið í hund, en foreldrar
mínir þverneituðu að fá hund á
heimilið. Amma reyndi eins og hún
gat að hjálpa til og sagðist geta gefið
mér hund, en það mátti ekki, svo
hún gaf mér tuskuhund til að hressa
mig við.
Minningarnar frá Harðbak með
ömmu eru ótal margar og fórum við
þangað hvert sumar og voru það
yndislegir tímar. Amma var þar
hefðarfrúin á heimilinu og eldaði of-
an í fólkið og sá til þess að öllum liði
vel. Það verður erfitt að sætta sig
við að geta ekki komið í heimsókn á
Dalbrautina og fá sér göngutúr með
henni og spjalla.
Ég á eftir að sakna þín sárt,
amma mín, og veit ég að afi tekur á
móti þér opnum örmum og við þá til-
hugsun líður mér betur.
Ég kveð þig með ljóðinu sem við
fórum með saman þegar ég var lítil.
Sofðu unga ástin mín,
– úti regnið grætur.
Mamma geymir gullin þín,
gamla leggi og völuskrín.
Við skulum ekki vaka um dimmar nætur.
( Jóhann Sigurjónsson.)
Hvíl í friði, elsku amma.
Þín,
Sandra.
Elsku besta amma mín.
Það hefði ekki átt að koma mér á
óvart að þú kveddir þennan heim.
Þó var ég ekki búinn undir það að þú
færir svona snögglega. Það tekur
mig mjög sárt og á ég erfitt með að
einbeita mér að öðru en þeim sökn-
uði sem ég finn fyrir. Ég er strax
farinn að sakna þess að geta aldrei
komið í heimsókn og tekið einn
hring með þér milli bekkja og spjall-
að um lífið og tilveruna. En þegar ég
hugsa til allra góðu stundanna sem
við áttum saman er ég mjög þakklát
fyrir að hafa átt svona góða ömmu.
Þegar ég var lítil kom ég oft í
pössun til þín og þú dekraðir við mig
og mér leið alltaf vel í návist þinni.
Við byrjuðum daginn á morgunleik-
fimi útvarpsins, spiluðum Olsen Ol-
sen og Svarta-Pétur, sem mér
fannst skemmtilegastur því þá lét-
um við sót á nefið. Við bökuðum
saman kleinur og ömmubollur og þó
svo að þú værir orðin lúinn í fót-
unum léstu þig ekki muna um að
fara með mig á leikvöllinn og kaupa
ís í sjoppunni.
Hjá þér lærði ég bænirnar, því
þegar ég svaf hjá þér, þá fórstu með
bænirnar með mér og raulaðir síðan
yfir mér fallegt lag þar til ég sofnaði.
Mér eru minnisstæðar ferðirnar
sem við náðum að fara í saman, eins
og ferðin til Frakklands þegar ég
var tveggja ára. Þú hefur sagt mér
síðar sögur frá þeirri ferð og gátum
við hlegið okkur máttlausar að þeim
atburðum sem við upplifðum saman
þar.
Og allar ferðirnar á Harðbak sem
við fórum á hverju sumri. Þar fékk
ég að vera frjáls eins ég vildi og það
skipti engu þó ég kæmi inn rennandi
blaut og drullug, þú sagðir alltaf að
þá væri ekkert annað að gera en
skipta um föt og fara út aftur. Mér
fannst þér líða best á Harðbak, á
þínum gömlu heimaslóðum. Þar
varstu aftur húsfreyjan sem allir
báru virðingu fyrir og fékkst auðvit-
að besta herbergið í húsinu. Ég var
svo heppin að fá að sofa hjá þér þar
og man ég hvað mér fannst það mik-
ill lúxus.
Amma mín var rosa góð kona og
vildi alltaf að öllum liði vel í kringum
sig. Ég hef oft verið spurð að því
hverjum ég líktist og þú sagðir alltaf
að ég væri eins og hann pabbi. Því til
staðfestingar sagðir þú mér sögurn-
ar af honum þegar hann var lítill
prakkari og eins sagðir þú mér sög-
ur af afa sem ég fékk því miður aldr-
ei að kynnast. Þegar ég hef skoðað
myndir af þér þegar þú varst yngri,
get ég ekki betur séð en að í útliti
líkist ég þér alltaf meir og meir.
Elsku amma, ég mun geyma
minningu um þig í hjarta mínu að ei-
lífu.
Þín ömmustelpa,
Sunna Árnadóttir.
Jæja amma mín, þá er tími okkar
saman í þessu lífi búinn.
Þegar við hugsum til baka og rifj-
um upp allar þær minningar sem við
eigum um þig og okkar samveru þá
er af mörgu að taka. Hér langar
okkur að minnast örfárra þeirra sem
gera þig að merkilegri konu í okkar
augum.
Elsta minningin er af gulum Paló
hálsbrjóstsykrum sem maður mátti
fá sér sjálfur úr veskinu þínu í
skápnum undir stiganum á Rauða-
læknum. Eða hversu þægilega mað-
ur gat komið sér fyrir upp á lofti í
appelsínugula stólnum hans afa með
góða bók og nesti frá þér. Það fór
aldrei neinn svangur heim frá ömmu
því að þar var hugsunin sú að ef
menn væru duglegir að borða þá
stæðust þeir allt sem lífið gæti lagt á
þá. Amma okkar gat farið inní eld-
hús þar sem ekkert var undirbúið og
komið fram með lambalæri með öllu
á innan við 15 mínútum. Alveg satt.
Þegar foreldrar okkar og við
systkinin bjuggum á Akureyri fékk
maður oft að fara til Reykjavíkur í
helgarferðir. Þá hugsaði maður sér
alltaf gott til glóðarinnar því að
dekrið og umhyggjan var alltaf í
réttu magni. Í þessum ferðum var
alltaf eldað kjötfars því að það var
það sem Davíð þótti best og yfirleitt
komið við í dótabúðinni Liverpool á
Laugaveginum. Eins þegar mamma
og pabbi fóru til útlanda og við vor-
um í skólanum, þá komst þú norður
og passaðir okkur systkinin á með-
an. Það sem var samt gegnumgang-
andi í öllum heimsóknunum og líka í
þá mánuði sem Davíð og mamma
bjuggu hjá þér árið 1997, var örygg-
ið og umhyggjan sem alltaf var til
staðar og maður vissi að á Rauða-
læknum yrði hugsað vel um mann.
Annað sem er svo skemmtilegt er
að þegar við minnumst þín þá ertu
alltaf eins, þú varst kominn vel yfir
sextugt þegar við munum eftir okk-
ur og í öll þessi ár breyttist þú ekk-
ert. Þú varst alltaf „Amma á Rauða-
læk“, til staðar að eilífu, þegar
maður þurfti á þér að halda, svo glöð
að sjá mann og stolt af manni, sama
hvað það var sem maður var að
gera. Það að vita af því að maður
væri velkominn til þín í kaffi og
kleinur, sama hvað bjátaði á hjá
manni, var mjög dýrmætt veganesti.
Þegar við hugsum um sorgina og
söknuðinn sem fylgir því að kveðja
þig amma, þá hugsum við líka til
Borghildur G.
Guðmundsdóttir
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir og
amma,
ERNA JÓNSDÓTTIR,
Pósthússtræti 3,
Keflavík,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja mánudaginn
2. mars.
Útför hennar fer fram frá Keflavíkurkirkju föstu-
daginn 13. mars kl. 14.00.
Kristján Valtýsson,
Valtýr Kristjánsson, Helga Lúthersdóttir,
Árnína Steinunn Kristjánsdóttir, Kristján Árni Jakobsson,
Ólafur Már Kristjánsson, Berglind Helga Matthíasdóttir
og barnabörn.
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir, tengdamóðir og
amma,
LILJA MARGRÉT KARLESDÓTTIR,
Fjallalind 10,
Kópavogi,
andaðist á Landspítalanum við Hringbraut sunnu-
daginn 8. mars.
Útförin verður auglýst síðar.
Aðalgeir G. Finnsson,
Erla Hrönn Aðalgeirsdóttir, Stefán Héðinn Stefánsson,
Arnar Aðalgeirsson, Sigríður Gísladóttir,
Freyr Aðalgeirsson, Pálína S. Sigurðardóttir
og barnabörn.