Morgunblaðið - 28.03.2009, Blaðsíða 42

42 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 28. MARS 2009
✝ Kristinn Guð-mundsson fæddist
á Starmýri 24. janúar
1920. Hann lést á
sjúkrahúsi Seyðis-
fjarðar 17. mars 2009.
Foreldrar hans voru
Guðmundur Eyjólfs-
son, f. 20.9. 1889, d.
2.9. 1975 og Þórunn
Jónsdóttir, f. 5.9. 1888,
d. 26.11. 1956. Krist-
inn átti 8 systkini, þau
eru Eggert, f. 30.5.
1921, Stefán, f. 16.6.
1922, d. 16.6. 2007.
Jana Valborg, f. 16.6. 1922, Egill, f.
25.9. 1924, Sigurbjörg, f. 4.4. 1925,
Leifur, f. 4.4. 1925, Ingibjörg, f.
30.11. 1926, og Þorgeir, f. 30.11.
1926, d. 23.2. 2003.
Kristinn var kvæntur Dagbjörtu
Unni Guttormsdóttur, f. 12.3. 1925.
Foreldrar hennar voru Guttormur
Sigri Jónasson, f. 12.10. 1896, d. 12.
3. 1962 og Jóhanna Magnúsdóttir, f.
29.8. 1893, d. 12.4. 1949.
Börn Kristins og Unnar eru: 1)
Smári, f. 24.3. 1952, maki Kolbrún
Kjartansdóttir, f. 24.7. 1953. Börn a)
Unnar Logi, f. 26.5. 1979. b) Lóa
Björk, f. 17.7. 1983. 2) Hanna, f. 31.3.
1955, maki Björn Jóns-
son, f. 27.12. 1946.
Börn: a) Guðjón
Hrannar, f. 21.9. 1975,
b) Harpa, f. 22.12.
1977, maki Sigurður
Gíslason, f. 26.3. 1969.
Synir Hörpu: Benedikt
Björn, f. 19.7. 2001, og
Kristinn Freyr, f. 3.9.
2004. c) Sigurborg
Unnur, f. 6.11. 1978,
dóttir Aníta Sif, f. 9.7.
1997. d) Hafrún, f.
22.1. 1994. 3) Þóra, f.
7.4. 1956, d. 19.1. 2007,
maki Kári Alfreðsson, f. 12.10. 1956.
Börn a) Hlynur, f. 17.12. 1977, b)
Bjarki, f. 28.12. 1981, maki Helga
Sveinsdóttir, f. 22.7. 1977, börn
þeirra eru Sveinn Tristan, f. 12.12.
2004 og Kristel Björk, f. 11.4. 2005.
4) Guðmundur, f. 12.12. 1957, maki
Hafdís Gunnarsdóttir, f. 17.12. 1958.
Börn a) Berglind, f. 6.8. 1977, maki
Örvar Geir Friðriksson, f. 18.7. 1976.
b) Vordís, f. 4.5. 1990. c) Dagbjört, f.
12.7. 1993. d)Vigdís Heiðbrá, f. 20.6.
1996.
Kristinn verður jarðsunginn frá
Djúpavogskirkju í dag, 28. mars, kl.
14.
Kristinn Guðmundsson var fyrsta
barn hjónanna Guðmundar Eyjólfs-
sonar og Þórunnar Jónsdóttur. Pabbi
var því alinn upp í stórum systkina-
hópi, þar hefur ekki verið lognmollan.
Allir gengu til verka frá unga aldri.
Þetta voru mikil umbrotaár í heim-
inum. Þegar hann fæddist var fyrra
stríðinu nýlokið, þegar hann var 10
ára var heimskreppa og þegar hann
var tvítugur hefst seinni heimsstyrj-
öldin. Á hans lífsskeiði risu og hnigu
stórveldi og einnig áhrifamiklar
heimspekikenningar og stjórnmála-
hreyfingar. Pabbi átti gott með að
læra, var bæði minnisgóður og fljótur
að hugsa. Þegar pabbi var 18 ára fór
hann í Héraðsskólann á Laugarvatni,
var þar í tvo vetur og vann sumarið á
milli á skólabúinu. Eftir dvölina á
Laugarvatni var hann um tíma
barnakennari í sinni heimabyggð. Ár-
ið 1942 flutti Starmýrarfjölskyldan
að Þvottá og þar tóku pabbi og
mamma við búi 1954. Á búskapartíma
þeirra á Þvottá verður bylting frá
hægfara landbúnaðarsamfélagi, til
núverandi iðnaðar- og þekkingar-
samfélags. Þessi breyting gekk í
þrepum og framan af þurfti mikla út-
sjónarsemi til að ná afköstum, t.d. í
heyskap, með fá tæki og lítinn mann-
skap. Þó gekk oft undraskjótt að
hirða hey með gráa Ferguson. Mikil
áhersla var á að ofgera ekki börnum
með vinnu. Það þýddi meiri vinnu
fullorðinna. Þegar horft er til baka
rifjast upp skemmtilegur heimilis-
bragur á Þvottá í okkar uppvexti, hjá
mömmu, pabba og föðurafa, Guð-
mundi Eyjólfssyni, sem var mikill
sagnaþulur og ættfræðingur. Veru-
leikinn snerist um búskap, en heim-
ilisfólkið velti líka stöðugt fyrir sér
þjóðmálaumræðu, dægurmálum og
ráðgátum lífsins. Hver og einn lagði
sitt af mörkum eftir getu og fékk
umbun í samræmi við þarfir. Mikill
styrkur er að hafa átt slíkt bakland.
Við systkinin nutum góðs af mennt-
unaráhuga beggja foreldra, sem
sköpuðu okkur gott heimili með skýr-
um gildum, með áherslu á sjálfsaga
og gott málfar. Pabbi lét sér mjög
annt um barnabörnin og vildi fylgjast
með hvað þau væru að gera, hvernig
gengi t.d. í skóla og vinnu. Mörg
þeirra eiga skemmtilegar minningar
frá því þegar hann var að kenna þeim
að þekkja litina og spilin. Hann var
mörg ár í sveitarstjórn, fjögur ár
oddviti og beitti sér þá fyrir byggingu
barnaskóla í hreppnum. Þrátt fyrir
mikinn áhuga á ferðalögum ferðaðist
pabbi ekki víða miðað við það sem nú
tíðkast. Eina ferð fóru þau hjón til
Danmerkur, Svíþjóðar og Noregs ár-
ið 1977. Hápunktur þeirrar ferðar
var að hans mati heimsókn á safnið á
Byggðarey við Ósló. Íslendingasög-
urnar voru honum hugleiknar og hjá
honum var það helgur atburður að
komast í návígi við vel varðveitt skip
frá víkingatímanum eins og Gauk-
staðaskipið. Síðustu æviárin voru
pabba erfið. Bæði sjón og heyrn voru
mikið skert. Honum var erfiðast að
sjá ekki til að lesa og skrifa. Með að-
stoð sonardóttur tókst þó að skrá
nokkra atburði frá liðnum tíma.
Á kveðjustund er okkur ljúft að
þakka þá gæfu að hafa átt góða for-
eldra sem veittu gott veganesti og
stuðning af ýmsu tagi í baráttu lífs-
ins.
Smári, Hanna og Guðmundur.
Nú þegar við kveðjum afa, langar
mig að minnast hans í nokkrum orð-
um. Minningarnar eru margar og erf-
itt að velja úr til að koma á blað. Í
minningunni, þegar ég er lítil, sé ég
afa fyrir mér ganga um eldhúsgólfið,
hummandi einhvers konar lagstúf að
bíða eftir kaffinu, sem var alltaf sötr-
að svart með sykurmola. Svo rölti
hann upp í „afafjárhús“ hægum en
ákveðnum skrefum, með hendur fyrir
aftan bak.
Afi var rólegur maður, var heima-
kær og leið best heima með ömmu og
innan um fjölskylduna. Hann var
ekki mikið fyrir fjölmenn mannamót,
en þótti gaman að ferðast um landið.
Hann var fróður um margt, las mikið
og fylgdist alltaf vel með fréttum.
Mér finnst ég heppin að hafa fengið
að alast upp með afa og ömmu á
heimilinu, en það er eitthvað sem er
ekki algengt í dag. Bernskuárin átti
ég ein með óskipta athygli fjögurra
fullorðinna, eða svo fannst mér að
minnsta kosti. Afi kenndi mér ýmis-
legt. Við sátum oft við eldhúsborðið,
hann kenndi mér mannganginn í tafli,
kenndi mér að spila vist, leggja kapal
og margt fleira. Hann hlýddi mér yfir
með ýmislegt sem viðkom t.d. landa-
fræði eða nöfn helstu stjórnmála-
manna landsins þess tíma og hló sín-
um lága hlátri hvort sem ég svaraði
rétt eða rangt. Ef ég svaraði rangt
fékk ég rétta svarið um hæl. Svona
lærði maður ýmislegt. Á sumrin
komu barnabörnin í sveitina og þá
var alltaf fjör. Afi útbjó t.d. handa
okkur rólur og vegasalt í garðinn og
fleka sem við höfðum á „flekatjörn-
inni“ okkar. Í minningunni liðu heilu
sumrin hjá okkur á tjörninni góðu,
sem reyndar er bara smá pollur, og
afi var alltaf tilbúinn til að laga ef eitt-
hvað bilaði hjá okkur.
Afi var mikill áhugamaður um Ís-
lendingasögurnar. Þegar ég var í
framhaldsskóla fékk ég lánaða hjá
honum Brennu-Njálssögu, en hana
átti ég að lesa í íslensku. Það sást á
bókinni að hún hafði verið lesin
nokkrum sinnum, enda ein af uppá-
halds sögunum. Þegar ég skilaði hon-
um bókinni aftur, lét ég til gamans
fylgja með ýmis verkefni og gögn
varðandi söguna frá kennaranum
sem ég hafði fengið. Það leið ekki á
löngu þar til afi var búinn að finna
nokkrar staðreyndarvillur, kennar-
inn hafði greinilega ekki lesið Njálu
alveg nógu vel.
Afi var lengst af heilsuhraustur og
var ekki á því að láta aldurinn stjórna
því hvað hann gerði. Þegar heilsunni
fór að hraka neyddist hann þó til að
hætta með kindurnar. Það var erfitt
fyrir hann að þurfa að hætta að vinna,
enda alltaf verið mjög vinnusamur.
Ég vildi óska þess að afi hefði haldið
sjóninni betur, svo hann hefði getað
sinnt lestri og skriftum betur á sínum
síðustu árum. Það er skrítið að hugsa
til þess að maður eigi aldrei eftir að
sjá hann aftur, en ég veit að nú líður
honum vel. Takk fyrir allt afi minn,
kær kveðja
Berglind.
Kristinn Guðmundsson
✝ Sveinn ÞorbjörnGíslason fæddist á
Frostastöðum í Skaga-
firði 10. júní 1921.
Hann lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Ak-
ureyri 18. mars sl.
Foreldrar hans voru
Stefanía Guðrún
Sveinsdóttir, f. 29.7.
1895, d. 13.8. 1977, og
Gísli Magnússon, f.
25.3. 1893, d. 17.7.
1981. Systkini Sveins
eru Magnús Halldór, f.
23.3. 1918, Konráð, f.
2.1. 1923, d. 24.6. 2005, Rögnvaldur,
f. 16.12. 1923, Gísli Sigurður, f. 26.6.
1925, Frosti, f. 14.7. 1926, d. 18.12.
2001, Kolbeinn, f. 17.12. 1928, d. 15.1.
1995, Árni, f. 21.1. 1930, María Krist-
ín, f. 4.8. 1932, Bjarni, f. 8.8. 1933, og
Þorbjörg Eyhildur, f. 26.8. 1935.
Sveinn kvæntist 29. ágúst 1948
Lilju Sigurðardóttur, f. 12.10. 1923,
d. 13.1. 2007. Synir þeirra eru: 1)
Sveinn, f. 2.10. 1947, maki Anna Dóra
Antonsdóttir, f. 3.10. 1952. 2) Pálmi,
f. 26.11. 1948, maki Lilja Rut Berg, f.
12.11. 1952. 3) Sigurður, f. 27.2. 1955,
maki Jóhanna Þorvaldsdóttir, f. 7.2.
1963. Barnabörnin eru níu og barna-
barnabörn eru sex.
Sveinn stundaði nám í
tvo vetur við Héraðs-
skólann á Laugarvatni.
Á yngri árum vann
hann ýmis störf, að-
allega við akstur bæði
fólks- og vöruflutninga-
bifreiða. Eftir að Sveinn
kvæntist flutti hann
ásamt Lilju konu sinni í
Frostastaði í Skagafirði
og hóf þar fljótlega bú-
skap. Hann stundaði bú-
skap allt til ársins 1976
er hann flutti til Sauð-
árkróks. Meðfram búskapnum vann
hann oft utan heimilis, m.a. við akst-
ur og jarðvinnslu á vegum Rækt-
unarsambandsins. Hjá Vegagerð rík-
isins vann hann á þriðja áratug, þar
sem hann var lengst af við brúar-
smíði. Eftir að hann hætti búskap var
hann starfsmaður Vegagerðarinnar
til starfsloka. Sveinn var virkur fé-
lagi í karlakórunum Feyki og Heimi í
Skagafirði og síðast söng hann með
kór aldraðra á Sauðárkróki.
Sveinn verður jarðsunginn frá
Sauðárkrókskirkju í dag, 28. mars,
og hefst athöfnin kl. 14.
Jarðsett verður á Flugumýri.
Það er komið að kveðjustund,
Gamli-Sveinn tengdapabbi er allur,
fari hann í friði inn á lendur hins
ókunna. Þar stendur á ströndinni hin-
um megin góð kona sem bíður eftir
honum og kannski renna þar um ása
og hjalla hvítar fjárbreiður með
þykka ullarlagða og bíða eftir hirði.
Hver veit hvað tekur við? Enginn veit
það og engum er ætlað að vita það
fyrr en klukkan glymur. Við hin
stöndum hins vegar hnípin eftir, því
að dauðinn kemur okkur alltaf að
óvörum.
Tengdapabbi verður í dag borinn
til hinstu hvíldar í þá mold sem hann
hafði svo mikla trú á, mold íslenska
bóndans. Ég held að þrátt fyrir fjöl-
breyttan starfsvettvang um ævina
hafi bóndinn alltaf átt sterkasta þátt-
inn í eðli hans og sauðkindin var með
merkari skepnum guðs. Tengdafaðir
minn átti ef til vill ekki svo mikið sam-
merkt með Bjarti í Sumarhúsum en
eitt áttu þeir þó sameiginlegt, ástina á
sauðkindinni og trúna á hana. Hann
mundi líkt og Bjartur „hornalag
þeirra allra, brúskinn á einni, rílana á
annarri, féskúfinn á þeirri þriðju“.
Ein var stygg, önnur gæf og hver um
sig átti sinn fasta burðarstað ár eftir
ár. Ekki voru hrútarnir ómerkari.
Gamli átti þá marga og gat á ann-
atímum lánað hrúta fram í sveitir.
Hrútarnir eru hálf hjörðin, var hann
vanur að segja þegar undrast var yfir
fjöldanum í hrútastíunni. Hann hélt
bókhald yfir búfjárhaldið og búfjár-
ræktarfélög sveitarinnar nutu starfs-
krafta hans.
Mest var gaman að ræða við Gamla
um ættfræði og persónusögu. Hann
var fjölfróður, stálminnugur, las mik-
ið um ættfræði og enginn kom að
tómum kofunum þegar rekja þurfti
skyldleika og ættartengsl. Íslend-
ingaþættir Tímans voru í hávegum
hafðir og síðar minningargreinar
Morgunblaðsins, sem eru og voru
uppspretta þekkingar um Íslendinga.
Starf hans um áratugaskeið við brú-
arsmíði leiddi hann um allt Norður-
land, út að sjó og inn til fjalla. Hann
kynntist mörgum á þeirri leið og sat
sig aldrei úr færi ef kostur var, að
ræða við fólk og spyrja um ættir og
tengsl manna.
Tengdafaðir minn var vel hagmælt-
ur, en fór fremur hljótt með það. Mér
er í minni að hafa suðað í honum um
efni fyrir skemmtun. Hann lét lítið yf-
ir, allt fram á síðustu stundu, þá kom
hann úr húsunum og meðan hann
hafði fataskipti romsaði hann upp úr
sér heljarmiklum brag sem ég skrif-
aði niður jafnóðum. Æft var í skyndi
og flutt um kvöldið við góðar undir-
tektir. Ferskeytlurnar hans margar
urðu fleygar og þar gerði hann oft
grín bæði að sjálfum sér og öðrum því
að kímnigáfu hafði hann ríka.
Gamli var einn þeirra sem tóku
bjargfastri tryggð við Skagafjörðinn
og átti þar sitt heimili alla tíð, annað
var óhugsandi. Því er við hæfi að
kveðjuorðin komi frá Klettafjalla-
skáldinu, burtflutta Skagfirðingnum
sem alltaf þráði heimahagana:
Er kveldkul andsvalt aftur kæla tekur
mitt enni sveitt
og eftir dagsverk friðnum nætur fagnar
hvert fjörmagn þreytt –
(Stephan G. Stephansson)
Anna Dóra Antonsdóttir.
Í dag er til moldar borinn tengda-
faðir minn, Gamli-Sveinn.
Svenni var nægjusamur maður,
hagmæltur mjög og hafði mikinn
áhuga á ættfræði, landi og þjóð, og
sérstaklega á íslensku sauðkindinni.
Hans mesta yndi voru börnin, son-
arsynir og barnabarnabörnin og var
hann aldrei glaðari en þegar hann
hafði allan hópinn í kringum sig og
eiga þau eftir að sakna afa.
Svenni saknaði Lillu sinnar mikið
en hún lést fyrir tveimur árum. Eftir
það bjó hann einn og gat verið heima
til síðasta dags, rétt eins og hann ósk-
aði sér. Líkaminn var orðinn lúinn en
hugurinn í lagi.
Gamla-Svenna er best lýst í þessu
ljóði:
Umhyggju og ástúð þína okkur veittir
hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið yl frá þinni
hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta, gleðin bjó í
hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur var þitt
dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Hvíl í friði.
Minning þín mun ávallt lifa.
Lilja Ruth.
Nú er fallinn frá hann Gamli-
Sveinn, afi okkar bræðra. Við urðum
þeirrar gæfu aðnjótandi að njóta sam-
vista við hann langt fram á fullorð-
insár og erum þakklátir fyrir. Það er
erfitt að telja upp allar þær góðu
minningar sem við eigum um hann
eða öll þau gullkorn sem frá honum
komu. Þannig standa okkur lifandi
fyrir hugskotssjónum þau skipti sem
við fórum með honum í bíltúra á Löd-
unni og villtum um fyrir hverjum ein-
asta bílateljara sem á vegi okkar varð
með því að keyra fram og til baka yfir
snúruna sem lá þvert yfir veginn og
taldi bílana.
Í hanskahólfinu var svo ævinlega
kóngabrjóstsykur sem maulaður var
eftir prakkarastrikin. Þá var afi
óþreytandi að leika við okkur bræð-
urna og frændur okkar og tímunum
saman faldi hann hlut fyrir okkur,
venjulega tóbaksglasið sitt, eða spil-
aði við okkur ólsen-ólsen. Þegar við
urðum eldri og slíkir leikir urðu okkur
bræðrunum fjarlægari fundum við
engu að síður í honum góðan félaga,
sem hægt var að leita til með hvers
kyns vandamál og hugleiðingar. Vor-
um við bræður enda heimagangar
heima hjá honum og ömmu allan þann
tíma sem við stunduðum nám við
Fjölbrautaskólann á Sauðárkróki.
Enginn stóð honum á sporði þegar
ættfræði og örnefni voru annars veg-
ar og það kom ósjaldan fyrir að við
leituðum til hans, þegar við þurftum
að fá einhver atriði á hreint í
tengslum við ritgerðir eða önnur
skólatengd verkefni. Hjá afa lærðum
við líka margar vísur sem við munum
enn og inn á milli skaut hann gjarnan
vísum eftir sjálfan sig, enda vel hag-
mæltur.
Börn voru sérstaklega hænd að
honum, enda var hann barngóður
með afbrigðum. Þau sóttu í fé-
lagsskap hans og hann í þeirra. Fyrst
og fremst minnumst við þó afa sem
góðs manns, sem alltaf hafði tíma,
tíma fyrir okkur. Við lok samfylgd-
arinnar við afa kveðjum við með sökn-
uði en jafnframt þakklæti fyrir þann
tíma sem við fengum með honum.
Bless, afi.
Þorgeir og Teitur Sveinssynir.
Sumir menn eru eftirminnilegri en
aðrir og misjafnt er hvernig þeir
tengjast samferðafólkinu. Sumir eru
þannig gerðir að öllum þykir vænt um
þá og maður fer að brosa af því einu
að hugsa um þá. Þannig var Svenni
mágur minn, alls staðar aufúsugest-
ur, sem öllum þótti vænt um. Í kring-
um hann var glens og grín, sem æv-
inlega beindist að honum sjálfum og
Lillu hans. Svenni var dýrmætur
hlekkur í mannlífsflórunni á Frosta-
stöðum. Ég þakka honum samfylgd-
ina þar í 20 ár, fyrir alla hans vinsemd
og hlýju í minn garð og minnar fjöl-
skyldu. Hjá Svenna og Lillu var alltaf
tími fyrir smáfólkið. Það biður að
heilsa.
Söngurinn var Svenna í blóð bor-
inn, hann söng með karlakórnum
Heimi og Feyki í hálfa öld og nú síð-
ustu árin með Sönghópi eldri borg-
ara.
Svenni undi sér aldrei fyllilega á
Króknum, Blönduhlíðin átti hug hans
allan og nú er hann kominn heim í
Hlíðina sína aftur. Laus við þrautirn-
ar og hvílir við hlið Lillu sinnar í garð-
inum á Flugumýri þar sem Glóða-
feykir stendur um þau vörð.
Gengið hefur gæfuspor,
um grundir, tún og engi.
Senn mun aftur vita á vor,
og vökva hjartans strengi.
(Kolbeinn Konráðsson)
Guð blessi minningu hans.
Samúðarkveðjur.
Helga Bjarnadóttir
frá Frostastöðum.
Sveinn Þ. Gíslason
 Fleiri minningargreinar um Svein
Þ. Gíslason bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.