Embla - 01.01.1949, Síða 52

sem hún hafði sagt og gert eða látið gera. Og pabbi minntist oft
á það, þegar þan Torfi og Gnðlaug fluttust að Ólafsdal. Þá mætti
hann þeim á Beltunum fyrir ofan Brunná. Sagði hann, að sér
hefði orðið starsýnt á þessa stóru, gjörvulegu konu, sem reiddi
þá yngsta barn þeirra hjóna, af þeim, sem þá voru fædd, Ásgeir,
0 vikna. Pabba, sem þá var unglingur, fannst hún bera langt af
öllum konum, sem hann hafði séð. En Torfa þekkti hann áður,
því að hann var Saurbæingur.
Svo var það einn haustdag. Ég var þá á tíunda árinu. Þá kom
til okkar stúlka, frænka mín, sem var vinnukona í Ólafsdal.
Mamma og hún settust inn í hjónaherbergið, og ég heyrði, að
þær voru mikið að tala um nöfnu mína. Ég heyrði líka, að þær
nefndu mig. Stúlkan sagði, að nafna mín vildi, að ég kæmi inn
eftir, þegar ég væri orðin það þroskuð, að ég gæti tekið á móti
einhverri tilsögn. Morguninn eftir, þegar frænka mín kvaddi,
heyrði ég, að hún sagði við mömmu: „Láttu hana gera eitthvað,
prjóna vettlinga eða leppa, svo að nafna hennar sjái, hvað hún
getur.“
Ég var látin prjóna leppa. Þeir voru sendir inn eftir fyrir jólin.
Eftir hátíðar kom húsbóndinn frá Ólafsdal, en svo var Torfi
Bjarnason skóíastjóri alltaf kallaður. Ég þekkti liann vcl. Hann
kom oftast við heima, þegar hann fór út í sveit. Hann var vanur
að kippa í hárlokk minn og kalla mig litlu konuna sína. Oft
hafði hann komið með bækur og blöð og gefið mér, t. d. Barna-
gullið og Æskuna. Og ekki get ég lýst því, hvað mér fannst hann
bera af öðrum mönnum. En nú kom hann með ný tíðindi. Hann
sagði við mig: „Heyrðu, litla konan mín! Nú vill stóra konan mín
fá að sjá þig. Viltu ekki koma inn eftir og vera hjá okkur tíma í
vetur?“ Og það var fastmælum bundið, að ég kæmi með þorra.
Þetta voru nú meiri fréttimar. Ég gat ekkert um annað hugsað.
Ýmist var ég gagntekin af tilhlökkun eða hálf veik af kvíða. í
barnshuga mínum var Ólafsdalur eins og töfrahöll, þar sem allt
var svo fínt, bjart og hlýtt. Og þar áttu allir að vera alltaf hreinir,
en ég var stundum löt að þvo mér og greiða.
Það var einn bjartan þorradag. Fönnin glitraði í sólskininu.
Pabbi var búinn að leggja á hestana. Ég var komin í sparifötin,
50
EMBLA