Morgunblaðið - 07.11.2009, Blaðsíða 38

38 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 7. NÓVEMBER 2009
✝ Hákon GuðbergBjarnason fædd-
ist í Hnífsdal 28.1.
1928 og fluttist vi-
kugamall til Ísafjarð-
ar þar sem hann bjó
til æviloka. Hann
andaðist á Sjúkrahús-
inu á Ísafirði 27.10.
sl. Foreldrar hans
voru Bjarni Hansson
skipstjóri á Ísafirði, f.
7.4. 1901, d. 19.8.
1995 og Kristín Jó-
hannsdóttir, f. 18.8.
1896, d. 5.6. 1982. Al-
systkini Hákons eru Hermann Al-
freð, f. 28.1. 1928, d. 3.6. 1946,
Kristín Sveiney, f. 27.10. 1932 og
Oddur Jakob, f. 27.10. 1932, d.
9.10. 2004. Systkini hans sam-
mæðra eru Jóhann Sigurðsson, f.
15.6. 1913, d. 23.10. 1986, Páll Sig-
urðsson 15.5. 1917, Guðrún G. Sig-
urðardóttir, f. 21.5. 1924 og Guð-
mundur J. Sigurðsson, f. 21.5.
1924, d. 7.8. 1992.
Hákon kvæntist 12. febrúar 1950
Huldu Rósu Guðmundsdóttur, f.
12.2. 1930, d. 9.5. 1996. Foreldrar
hennar voru Guðmundur Kr. Guð-
mundsson skipstjóri á Ísafirði, f.
maki Heiðar Guðberg Jóhann-
esson, f. 1961. Börn þeirra eru:
Kristín Erla Kristjánsdóttir, f.
1980, Björgvin Þór Heiðarsson, f.
1985, Jóhannes Gunnar Heið-
arsson, f. 1987 og Hákon Guðberg
Heiðarsson, f. 1991, þau eiga 1
barnabarn. 5) Bjarni, f. 1963, maki
Guðríður Helga Gunnarsdóttir, f.
1965. Börn hans eru Adda, f. 1987,
Hulda, f. 1988, Kristey, f. 1992 og
Bjarni Haukur, f. 1999.
Hákon eða Konni eins og hann
var oft kallaður var munstraður 14
ára sem háseti hjá föður sínum
Bjarna Hanssyni á Valbirni Ís.
Hann lauk gagnfræðaprófi árið
1945 og vélstjóranámi nokkru
seinna. Hákon var einnig til sjós
með tengdaföður sínum Guðmundi
Kr. Guðmundsyni skipstjóra. Hann
vann hjá bandaríska hernum á
Straumnesfjalli en leið hans lá aft-
ur á sjóinn, á togarann Sólborgu.
Hákon var til fjölda ára á sjó með
Ásgeiri Guðbjartsyni (Geira á
Guggunni) og var hann samtals á
fjórum Guggum. Hann var vélstjóri
á Djúpbátnum Fagranesi í 24 ár og
kenndi einnig vélstjórn. Hann var
formaður Sjómannadagsráðs Ísa-
fjarðar til fjölda ára og sat í stjórn
Vélstjórafélags Ísafjarðar. Hákon
var stofnfélagi og virkur meðlimur
Kiwanisklúbbsins Bása á Ísafirði
og formaður Félags eldri borgara.
Útför Hákons fer fram frá Ísa-
fjarðarkirkju í dag, 7. nóvember,
og hefst athöfnin klukkan 14.
15.8. 1897, d. 12.1.
1961 og Sigurjóna
Jónasdóttir, f. 14.1.
1903, d. 9.9. 1954.
Börn Hákons og
Huldu eru: 1) Erna
Sigrún, f. 1947, maki
Herbein Fjallsbak, f.
1950. Börn hennar
eru: Hákon Við-
arsson, f. 1967, Sig-
urður Viðarsson, f.
1969, Elmar Við-
arsson, f. 1973 og
Martin Berg, f. 1984,
hún á 5 barnabörn. 2)
Hermann Alfreð, f. 1950, maki Sig-
urveig Gunnarsdóttir, f. 1953. Börn
þeirra eru: Unnar, f. 1973, Hákon,
f. 1980 og Dagný, f. 1986, þau eiga
7 barnabörn. 3) Stefán, f. 1953,
maki Elín Árnadóttur, f. 1962.
Dóttir þeirra er Rakel, f. 1999.
Önnur börn Stefáns eru Ármann
Kr., f. 1971, Hildur Þóra, f. 1972,
Hulda Rósa, f. 1974, Gunnar Haf-
steinn, f. 1979, Magnús Margeir, f.
1986, Halldóra, f. 1989. Fósturbörn
Stefáns eru Vilborg Þórey, f. 1984,
Árni Reynir, f. 1988 og Viðar Pét-
ur, f. 1993. Stefán á 7 barnabörn.
4) Hrafnhildur Konný, f. 1958,
Mágur minn Hákon, eða Konni
eins og hann var kallaður, var
traustur og góður maður. Mín
tengsl við Konna urðu dýpri þegar
ég varð svo lánsamur að fá að flytja
inn á heimili hans og Huldu systur
minnar. Þá var ég rúmlega 12 ára
gamall. Pabbi sem þá var orðinn
ekkill ákvað að flytja til Keflavíkur
og taka saman við konu sem var
gamall sveitungur hans og einnig
ekkja. Pabbi vildi að ég kæmi með
sér en ég gat ekki hugsað mér að yf-
irgefa Ísafjörð, vini mína og fjöl-
skyldu. Þá komu Hulda og Konni
meira inn í líf mitt. Það var ákveðið
að ég skyldi búa hjá þeim í Aðal-
strætinu. Ég var tekinn í fóstur af
þeim sjálfviljugur og ævinlega þakk-
látur fyrir að þurfa ekki að yfirgefa
Ísafjörð. Ég bjó hjá þeim þar til ég
fór suður til Reykjavíkur að læra
prentiðn um 19 ára gamall. Öll jól og
páska kom ég þó í heimsókn til
þeirra meðan á náminu stóð fyrir
sunnan. Ég var alltaf meira en vel-
kominn hjá þeim.
Það var gott að búa hjá Huldu
systur og Konna. Þau voru alltaf góð
við mig og komu fram við mig eins
og ég væri einn úr fjölskyldunni. Er
þau tóku við mér var Hulda aðeins
26 ára og Konni aðeins eldri. Það
segir manni hvað þau hafa verið
þroskaðar og góðar manneskjur.
Aldrei fann ég að ég væri eitthvað
fyrir enda héldu margir í bænum að
ég væri sonur þeirra.
Konni var duglegur sjómaður,
alltaf í góðu plássi og skaffaði vel.
Þegar hann hafði tíma las hann
bækur sem oft voru á dönsku eða
ensku. Stundum las hann líka
kokkablöð og var alltaf spennandi
þegar hann gaf sér tíma til að elda,
enda afbragðs kokkur þar á ferð.
Konni og Hulda voru samrýnd
hjón og einstaklega barngóð bæði
tvö. Börn hændust mjög að Konna.
Það var gaman að hlusta á hann
segja frá, hann hafði góðan húmor
og færði skemmtilega í stílinn. Ég
vil muna hann þannig, þótt hann hafi
verið veikur síðustu árin. Í gegnum
veikindi sín naut hann góðs stuðn-
ings sonar síns Hemma og Veigu
konu hans sem búa á Ísafirði. Þá ber
líka að nefna allt það góða starfsfólk
sjúkrahúss Ísafjarðar þar sem hann
bjó sín síðustu ár. Það gerði það
auðveldara að hugsa til hans, vitandi
af honum í góðum höndum.
Guð blessi minningu hans.
Gunnbjörn Guðmundsson.
Elsku afi minn, nú ert þú farinn
þína síðustu sjóferð. Það er heið-
skírt og sjórinn hefur sjaldan verið
jafn sléttur og fagur. Þú stendur
stoltur í stafninum á Fagranesinu.
Elsku afi, ég á svo margar góðar
minningar um þig, þú varst mér allt-
af svo góður. Ég var mikil afastelpa
og vildi helst hvergi annars staðar
vera en í fanginu á þér. Hlýjan þín
og stóru knúsin munu fylgja mér
alla tíð.
Ég hafði svo gaman af því að
skottast út um Ísafjörð með þér og
oftar en ekki endaði ferðalagið í
Gamla bakaríi í snúðaveislu. Ég man
skíðaferðirnar okkar upp á Selja-
landsdal, ég metershá með litla þol-
inmæði, sama hvað ég datt oft og
orgaði, þá vorkenndir þú mér ekki
neitt og sagðir mér bara að standa
upp og halda áfram að reyna. Og ég
reyndi og ég gat.
Ég man þegar ég tók upp á því að
safna styttum, þá lést þú þitt ekki
eftir liggja og gafst mér styttur í
tíma og ótíma og áttir það til að
senda mér pakka fullan af styttum.
Ég hefði getað opnað styttusafn fyr-
ir fermingu. Þú varst dellukall og
ein af dellunum voru eldhústæki
sem kom sér vel þegar ég fór að búa
því ég fékk fullan kassa af allskyns
dóti, sumar græjurnar svo furðuleg-
ar að ég veit ekki ennþá hvað á að
gera við þær. Við vorum góðir vinir,
ég og þú. Ég man allar stundirnar
þegar við hlógum saman, þú hlóst
svo hátt og innilega að það smitaði
alla í kringum þig. Þú varst sterkur
karakter, sjóari með risastórt
hjarta. Það var ekki hægt annað en
að taka eftir þessum reffilega
manni, hvort sem það var í hlutverki
sjómannsins, jólasveinsins, kokksins
eða á leiðinni á ball með silfurlituð
diskóaxlabönd. Þú hugsaðir mikið
um útlitið og varst alltaf vel til hafð-
ur með gel í silfruðu hárinu. Nær-
vera þín var kröftug eins og fjöllin
sem umvöfðu þig.
Elsku afi minn, nú er sjóferðin að
baki, þú stígur stoltur í land og
amma tekur brosandi á móti þér.
Þín,
Kristín Erla.
Elsku afi, nú er víst komið að
kveðjustund sem maður er aldrei
tilbúinn fyrir. Eftir sitja margar
góðar minningar um yndislegan afa.
Allar ferðirnar með Fagranesinu
þar sem þú tókst okkur á bakvið og
leyfðir okkur að horfa á teiknimynd-
ir og skoða vélarrýmið, heimsóknir í
Fjarðarstrætið og á Hlíf þar sem þú
virtist eiga endalaust klink og
nammi fyrir stelpurnar þínar, næt-
urnar sem við gistum hjá þér og
sváfum í bol af afa eða náttkjól af
ömmu með alla bangsana hjá okkur
og svo mætti lengi telja. Þú vildir
alltaf allt fyrir okkur gera og varst
alltaf svo stoltur af okkur barna-
börnunum. Þú vildir helst alltaf fá
að halda fast í okkur með stóru
mjúku höndunum þínum svo allir
vissu að þú ættir sko hluta í okkur.
Hlýja fasið og grínið var alltaf ein-
kennandi fyrir afa, sama hver staðan
var og það lét okkur alltaf líða vel.
Við eigum eftir að sakna þín en
þykjumst samt vita að þú sért sáttur
að vera loksins kominn til ömmu aft-
ur.
Með saknaðarkveðju,
hlunkurnar þínar þrjár frá Suður-
eyri,
Adda, Hulda og Kristey.
Elsku afi Konni
Afi okkar var yndislegur maður
sem hafði alltaf tíma fyrir okkur
barnabörnin. Það var alltaf líf og fjör
í kringum hann afa. Á Aðalstrætinu
hjá ömmu og afa, þegar við vorum lít-
il, voru alltaf allir velkomnir. Þar var
alltaf nóg af öllu fyrir alla, hvort sem
það var matur, gisting eða skíði.
Þetta var ævintýraheimur fyrir okk-
ur krakkana, að hlaupa yfir í gamla
bakaríið eða fá að fara um borð í
Fagranesið með afa.
Þegar amma og afi fluttu svo í
Stórholtið og við fluttum vestur í
næsta hús við þau, var svo gott að
vera hjá þeim. Afi að kokka eitthvað
sem okkur þótti framandi í eldhús-
inu, þó það hafi verið sem þjóðlegast
í flestum tilfellum. Alltaf var eldað
eins og 20 manns væru á leiðinni í
mat, þó þau hafi bara verið tvö. Afi
var svakalegur tækjakarl og alltaf sá
maður fyrst hjá afa nýjustu tækin,
sodastream og fótanuddtæki báru
því vitni.
Eftir að við urðum fullorðin kom
afi oft suður til Keflavíkur og heim-
sótti okkur. Þá á ferðum sínum í Bláa
lónið. Þá sá maður aftur afa sem
maður man eftir, komandi með litla
pakka úr dótabúðunum, en nú handa
barnabarnabörnunum. Þetta fannst
honum alltaf svo gaman og mundum
við ljóslifandi eftir þessu, 20 árum
eftir að hann hafði gert nákvæmlega
það sama fyrir okkur. Það þurfti alls
ekki að vera stórt, það var gleðin sem
skein úr augum hans sem skildi mest
eftir sig.
Elsku afi okkar, nú ertu kominn til
hennar ömmu sem þú saknaðir svo
mikið. Góðmennska þín og hjarta-
hlýja mun fylgja okkur um alla ævi.
Þín afabörn,
Hildur, Hulda, Gunnar,
Magnús og Halldóra.
Hann Hákon afi okkar er fallinn
frá. Glíma hans við veikindi var
ströng seinni árin, enda var afi með
hraustari mönnum, sannur sjóari. En
eins og allir á undan honum varð
hann að láta undan að lokum. Barátt-
una háði hann þó allt til enda með
reisn, enda var alltaf stíll yfir Konna
Bjarna.
Á erfiðum stundum sem þessum
hrannast upp minningar um afa og
Huldu ömmu, frá Aðalstrætinu sem
var mikill ævintýraheimur fyrir okk-
ur krakkana þar sem afi smíðaði
leikfangasverð og skildi fyrir strák-
ana úti í bílskúr, Stórholtinu þar
sem krakkarnir fengu að skjóta upp
flugeldum með afa og loks Pollgöt-
unni. Allt eru þetta ljúfar minning-
ar, enda Hákon afi með eindæmum
barngóður maður sem þótti fátt
skemmtilegra en að vera innan um
börn. Sérstaklega þótti honum gam-
an að gefa gjafir, og ekki var verra
ef dótið var hávaðasamt eða skapaði
fjör í afmælisveislum. Allt fram á hið
síðasta var afi að föndra til að gleðja
barnabarnabörnin.
Hákon afi var sjómaður, vélstjóri
sem eyddi allri sinni starfsævi til
sjós. Við munum nánast eingöngu
eftir honum sem Konna á djúpbátn-
um Fagranesi og fórum oftsinnis
með honum í ævintýrasiglingar um
djúpið. Það var viðeigandi að loka-
sigling afa hafi verið með Faggann
yfir hálfan hnöttinn í nýja heima-
höfn. Afi unni náttúru Íslands og
þótti fátt skemmtilegra en að renna
fyrir fisk eða skella sér á gönguskíði
á góðviðrisdegi.
Þrátt fyrir að hafa farið ungur til
sjós og snemma haft fyrir stórri fjöl-
skyldu að sjá, var afi fróðleiksfús og
virtist eiga auðvelt með t.d. að til-
einka sér erlend tungumál. Sagði
hann oft sögur af því þegar hann
sem ungur maður túlkaði fyrir
skipsfélaga sína í siglingum erlend-
is. Hann hafði alla tíð gaman af góð-
um bókum, og þessi lærdómshneigð
hans kom m.a. fram í því að hann
kenndi í allnokkur ár til vélstjóra-
réttinda á framhaldsskólastigi.
Afi var félagsvera sem hafði gam-
an af því að hafa fólk í kringum sig.
Það var honum því sérstaklega mik-
ið áfall þegar Hulda amma féll frá
fyrir aldur fram. Hann lagði hins
vegar áfram mikið á sig til að halda
góðu sambandi við fjölskylduna og
eftirminnilegar eru margar heim-
sóknir hans til höfuðborgarinnar,
þar sem hann heillaði barnabarna-
börnin með nærveru sinni.
Nú hefur hann hins vegar fengið
hvíldina, saddur lífdaga. Farinn í
sína hinstu siglingu til að hitta hana
Huldu sína aftur. Okkur er efst í
huga þakklæti. Þakklæti fyrir allar
samverustundirnar sem við áttum
með afa, þessum sterka manni með
stóra hjartað. Þakklæti fyrir allt
sem hann Hákon afi var okkur.
Minningin um afa og ömmu sam-
einuð á ný veitir okkur vonandi öll-
um styrk á þessum erfiðu tímum.
Guð blessi minningu Hákons afa.
Unnar og Sigríður, Hákon og
Sif Huld, Dagný og Jónþór.
Ég sé þau fyrir mér kornung sam-
an. Hún svo falleg, jafnvel framandi,
dökk yfirlitum, brúneyg, hann
snaggaralegur, glaðsinna strákur,
ljós yfirlitum. Hulda og Konni voru
bara 17 og 18 ára þegar þau eign-
uðust Ernu Sigrúnu sem kom í svo
beinu framhaldi af systkinahópnum
okkar að hún var eins og litla systir.
Fljótlega bættust í hópinn Her-
mann, Stefán, Hrafnhildur Konný
og Bjarni. Öll urðu þau mjög tengd
okkur yngstu systkinunum, Gunn-
birni, mér og Helgu. Við Helga pöss-
uðum systkinabörnin mikið og sótt-
um í litla heimilið frá fyrstu stund.
Eiginlega hafði Konni alltaf búið
með okkur. Pabbi leigði stýrimanni
sínum, pabba Konna, helming
neðstu hæðarinnar sem hann keypti
í Aðalstræti 26. Þarna bjuggu svo
fjölskyldurnar hlið við hlið hvor í
sinni tveggja herbergja íbúðinni þar
til við systkinin vorum orðin átta.
Seinna þegar Hulda og Konni fluttu
inn á æskuheimili hennar var grín-
ast með að þau kynnu vel við sig
hvort í sínum helmingi íbúðarinnar.
Konni hafði byrjað 14 ára til sjós
og sjómennskan varð hans ævistarf.
Hann vann sem háseti, kokkur og
vélstjóri bæði á bátunum og togur-
unum. Fór létt með þessi hlutverk.
Síðari hluta starfsævi sinnar var
hann á Fagranesinu og tengdist vel
ábúendum í Ísafjarðardjúpi. Mér
fannst fallegt að í nokkur ár brá
hann sér í jólasveinabúning í bátn-
um í desember og mætti með poka
með glaðningi fyrir krakkana í sveit-
inni, en Konni var mikill barnakarl,
sem allir krakkar hrifust af. Lengi
var hann á Guggunni með Geira
Bjartar. Við Sverrir eigum ljúfa
minningu frá sjómannadeginum fyr-
ir vestan í fyrra þegar Geiri vafði
Konna örmum fyrir framan minn-
ismerki sjómanna og rifjaði upp
gamla góða tíma saman. „Þetta er
besti maður sem ég hef verið með til
sjós og hann lét sig ekki muna um að
blóðga 30 tonn af fiski í túr,“ sagði
Geiri við okkur og það geislaði af
mági mínum undir klappinu og hrós-
inu. Ég trúði á þessu augnabliki að
hann myndi vel þessa löngu horfna
daga.
Það var okkur systkinunum og
pabba mikið áfall þegar mamma lést
aðeins 51 árs og Gunnbjörn yngstur
okkar aðeins 10 ára. Næstu þrjú ár-
in hélt Helga systir heimili fyrir
pabba og systkinin sem enn voru
heima, en þegar pabbi ákvað að fara
suður fékk hann Huldu og Konna til
að flytja inn á heimilið og hafa okkur
yngstu hjá sér. Fjórða barnið þeirra
fæddist þá um veturinn. Ég bjó því
enn í Aðalstrætinu þegar við Sverrir
byrjuðum saman en þeir Konni
höfðu verið saman til sjós og voru
góðir mátar. Hjá þeim eignuðumst
við Sigurjónu, fyrsta barn okkar, og
áttum þau alltaf að síðar enda mikill
samgangur milli heimila okkar og
ávallt fagnaðarfundir þegar þau
komu seinna suður til okkar. Ég
elskaði Huldu og Konna og sama
varð með börnin okkar Sverris sem
þótti afar vænt um Huldu og dáðu
Konna frænda. Hulda var eina
systkinið sem alla tíð bjó fyrir vest-
an og öll nutum við þess í ást og um-
hyggju.
Gunna og Marta senda sérstakar
þakkir á kveðjustund til mágs síns
fyrir það hve heimilið stóð alltaf opið
systkinunum sem nutu einstakrar
gestrisni og ljúfrar dvalar hjá þeim
gegnum árin. Hulda lést árið 1996
það var mikill missir fyrir Konna,
börnin og okkur öll.
Við Sverrir og börnin okkar, Jóna,
Orri og Jón Einar þökkum allar
góðu samverustundirnar gegnum
árin og vottum börnum Konna inni-
lega samúð. Blessuð sé minning
góðs vinar.
Rannveig Guðmundsdóttir.
Ísafjörður skartaði sínu fegursta
aðfaranótt 27. október sl. þegar
hann Konni mágur kvaddi og lagði
upp í hinstu för. Það kom okkur ekki
á óvart sem þekktum til því síðustu
ár hafa verið honum erfið. Hann
hvarf meira og meira inn í óminni
gleymskunnar. Hann þekkti okkur
samt alltaf og heilsaði okkur með
nafni en svo fann maður fljótlega að
hann fylgdi manni ekki eftir.
Hann var borinn og barnfæddur
Ísfirðingur og það var hans gæfa að
þegar hann var ennþá rólfær og var
einhversstaðar niðri í bæ og lenti í
ógöngum, þá var alltaf einhver, sem
vissi um hans hagi og leiðbeindi hon-
um eða hringdi í Hemma son hans
og lét vita af honum. Hann var líka
ótrúlega heppinn að Hemmi og
Veiga hafa verið búsett á Ísafirði
alla tíð og hafa þau verið honum
ómetanleg í veikindum hans, því
hvergi hefði hann viljað vera nema á
Ísafirði.
Það er margs að minnast eftir
rúmlega 60 ár. Ég var tíu ára þegar
hann kom inn í fjölskylduna okkar
og trúlofaðist Huldu systur. Þau
voru bara unglingar, hann 19 og hún
17 þegar þau áttu fyrsta barnið hana
Ernu, sem varð eins og litla systir
okkar og hann strax eins og bróðir
okkar. Hann var jafnaldri Möggu
systur og hún sagði mér að hann
hefði verið mikill töffari, mjög flink-
ur að dansa og heillað stelpurnar en
Hulda varð eina ástin hans. Mér
fannst hann aldrei samur eftir að
hún dó 1996.
Konni var sjómaður alla tíð, hann
byrjaði sjómennskuna ungur að ár-
um og var á bát með pabba okkar
um tíma. Hann virti foreldra okkar
mikils alla tíð. Um tíma var hann á
togara sem sigldi á Grænland og var
oft mánuð í burtu. Síðan komu þeir
heim og þá var stoppað í 3-4 daga.
Þá var mikið álag á heimilið til að
allt gengi upp. Hann var hörkudug-
Hákon Guðberg
Bjarnason