Morgunblaðið - 07.11.2009, Blaðsíða 39

Minningar 39
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 7. NÓVEMBER 2009
legur sjómaður og örugglega enginn
svikinn sem var með hann um borð.
Hann var vélstjóri að mennt en fór
oft samhliða því í kokkinn ef á þurfti
að halda og einhverntímann var
hann ráðinn í bæði störfin. Hann var
lengi á Guggunni og þar voru karlar,
sem kölluðu ekki allt ömmu sína og
komust oft í hann krappan. Síðast
var hann mörg ár á Fagranesinu og
var mjög vel liðinn hvort sem var af
samstarfsmönnum, farþegum eða
bændum í Djúpinu.
Þau hjónin eignuðust 5 börn svo
nóg var að gera hjá Huldu að passa
börn og bú og honum að sjá fyrir
stórri fjölskyldu. Á langri ævi breyt-
ist margt og auðvitað var lífið ekki
alltaf dans á rósum. Hulda missti
heilsuna á miðjum aldri og setti það
sín spor á fjölskylduna. Þau eiga
orðið marga afkomendur, allt mynd-
arfólk.
Konni var einstaklega barngóður
og börnin okkar systkina nutu góðs
af því. Við hjó. Þá beið maður
spenntur eftir vorinu til að hitta
Huldu og fjölskyldu eftir langan vet-
ur og var alltaf jafn velkomin.
Ég og fjölskylda mín vottum
börnum hans og fjölskyldum inni-
lega samúð. Við þökkum Konna af
alhug samveruna í gegnum lífið og
trúum því að nú hafi hann hitt
Huldu sína og þau gangi saman sæl
og glöð á grænum grundum.
Guð blessi minningu hans.
Helga Guðmundsdóttir og
fjölskylda.
Djúpbáturinn Fagranes þjónaði
Ísafjarðardjúpi, bændum þar og
búaliði um langa tíð á síðustu öld.
Áhöfn Fagraness skipuðu ávallt
mætir menn, sem voru yngri sem
eldri farþegum sínum til aðstoðar í
ferðum skipsins frá Ísafirði um
Djúpið. Allir þessir menn voru virtir
og dáðir af Djúpmönnum, einn
þeirra skipverja var Hákon Bjarna-
son vélstjóri sem nú er fallinn frá.
Ég fór með Fagranesinu mína
fyrstu ferð frá Ísafirði að Hallstöð-
um í Djúpi 1948 og passaði Láki
kokkur mig á leiðinni, Þorlákur
Guðjónsson. Synir mínir þrír, Heim-
ir Ólafur og Engilbert fóru með
Fagranesinu frá Ísafirði að Halls-
stöðum síðar þegar þeir höfðu aldur
til, skipverjar gættu þeirra þar sem
þeir voru oftast einir á ferð og ekki
háir í loftinu.
Hákon Bjarnason vélstjóri var
einstaklega hjartahlýr og vandaður
maður sem fær þakkir og kveðjur
frá okkur hjónum og sonum, sér-
staklega fyrir handleiðslu hans og
öryggi á ferðum drengjanna með
Djúpbátnum.Við sendum fjölskyldu
og vinum Hákonar Bjarnasonar
samúðarkveðjur.
Gylfi Guðjónsson og
fjölskylda, Mosfellsbæ.
Elskulegur vinur minn og starfs-
félagi til 24 ára, Hákon Bjarnason
vélstjóri, er fallinn frá. Hákoni eða
Konna eins og hann var alltaf kall-
aður kynntist ég árið 1975 er ég tók
við skipstjórn á m/s Fagranesi 2 en
hann var þar yfirvélstjóri. Mikill
vinskapur skapaðist strax á milli
okkar og fjölskyldna okkar og stóð
hann alla tíð.
Hákon var yfirvélstjóri hjá mér
allan þann tíma sem ég var skip-
stjóri á tveimur skipum Djúpbátsins
h/f, Fagranesi 2 og síðan bílaferj-
unni Fagranesi 3 sem við sóttum til
Noregs árið 1991. Samvera okkar
Konna stóð í 24 ár og ekki man ég
eftir því að nokkurn tímann félli
skuggi á vinskap okkar. Ekki grun-
aði mig að blessaður vinurinn ætti
svona skammt eftir ólifað þegar við
hittumst síðast. Lífið er ein skrítin
tilviljun, þannig að daginn áður en
hann lést, lést einnig Ísfirðingurinn
Vilhelm Annasson skipstjóri en með
honum sigldi Konni með sitt gamla
skip, Fagranes 3, til San Francisco
og held ég að þetta hafi verið síðasta
sjóferðin sem hann sigldi sem starf-
andi vélstjóri.
Hákon var ákaflega barngóður
maður og kom það best í ljós hvern-
ig börnin hændust að honum. Hákon
var mikill vinur vina sinna og hjá
mér kom það best í ljós þegar ég
veiktist alvarlega árið 2005 en þá bjó
hann á Hlíf, íbúðum aldraðra á Ísa-
firði, og varla leið sá dagur að Konni
kæmi ekki að heimsækja mig á spít-
alann.
Árið 1992 var ferjan leigð til Fær-
eyja í 2 mánuði en við Konni vorum
einu Íslendingarnir um borð, segja
má að vinskapurinn og traust okkar
hafi eflst enn frekar þann tíma sem
við vorum saman þar.
Mér og minni fjölskyldu finnst
erfitt að kveðja þennan góða dreng
sem og börnum okkar en þetta er
bara gangur lífsins og ég veit að þú
ert hvíldinni feginn. Nú ertu kominn
til Huldu þinnar og veit ég að þarna
líður þér best.
Elsku vinur, far þú í friði, friður
guðs þig blessi. Öllum ættingjum
votta ég samúð mína og minnar fjöl-
skyldu. Minning um góðan mann
mun lifa.
Hjalti Már Hjaltason, skipstjóri.
Hann Konni var mágur pabba en
aðeins meira en það. Pabbi flutti til
hans og systur sinnar Huldu aðeins
12 ára. Ég hitti Konna og Huldu
helst á ferðalagi með fjölskyldunni.
Á ég þar af góðar minningar, t.d.
þegar við fórum öll í siglingu á Jök-
ulsárlóni. Það var svo gaman að vera
með þeim, mér þótti alltaf vænt um
þau en sérstaklega þótti mér vænt
um hann Konna minn. Ég átti aldrei
neinn afa og hann var svo afalegur;
stór og mikill sjóari sem sagði
skemmtilegar sögur, hló hátt, var
barngóður og átti oftast nammi.
Í brúðkaupi dóttur Konna, þeirra
Konnýjar og Heiðars, hlýt ég að
hafa verið um 5 eða 6 ára gömul. Það
var haldið á Reykhólum, öll fjöl-
skyldan var samankomin, og gist
var á heimavistinni. Þarna var mikil
gleði. Ég man að Konni gaf mér
nammi og leiddi mig um, svo sýndi
hann mér nokkrar sjómannamedalí-
ur og gaf mér meira að segja eina.
Ég minnist þess að hafa setið í kjölt-
unni hjá honum og mér var svo hlýtt
til hans að ég spurði hann í minni
barnslegu einlægni hvort hann vildi
ekki vera afi minn. Jú, hann Konni
vildi sko alveg vera afi minn og hann
gleymdi þessu loforði aldrei.
Ég kveð þig þannig, Konni, takk
fyrir að vera afi minn.
Eva Guðrún Gunnbjörnsdóttir
Hákon Bjarnason og Hulda Guð-
mundsdóttir eða Hulda og Konni
verða alltaf nefnd sem eitt hjá okkur
bræðrum. Við fluttum í Silfurgötuna
árið 1968 og kynntumst þá fljótlega
Bjarna syni þeirra og urðum hálf-
gerðir heimalningar hjá þeim hjón-
um eftir það.
Við munum eftir Konna sem vél-
stjóra á Víkingi III og á Fagranes-
inu og átti hann virðingu okkar frá
fyrsta degi. Hann leyfði okkur að
vasast í bílskúrnum og nota verk-
færin sín sem sum voru okkur það
framandi að við höfðum ekki hug-
mynd um notagildi þeirra eða
hvernig væri best að fikta með þau.
Við vorum hugmyndaríkir félagarn-
ir og var framkvæmdin oft yfirstað-
in áður en hugmyndin var að fullu
mótuð. Það leiddi stundum til þess
að hlutirnir fóru ekki á réttan veg,
en þá sýndi Konni okkur mikla þol-
inmæði og leiðbeindi frekar en
skammaði. Konni þurfti örugglega
oft að telja upp að tíu vegna uppá-
tækja okkar og jafnvel stundum upp
í fimmtíu en aldrei lét hann okkur
finna fyrir því.
Við bræðurnir tengjum sjó-
mannadaginn alltaf við Konna enda
gegndum við lengi þeirri ábyrgðar-
stöðu að hjálpa honum að gera
kappróðrabátana klára. Ferðir með
Fagranesinu voru margar þar sem
við fórum með foreldrum okkar í
Hornstrandaferðir eða í Aðalvík og
þótti litlum púkum ekki slæmt að
þekkja yfirvélstjórann á skipinu.
Mesti spenningurinn var þó alltaf í
kringum ferðirnar með Fagranesinu
á haustin við að sækja fé til bænda
inn í Djúp en Konni tók okkur með í
margar slíkar ferðir. Á kveðjustund
hugsum við bræður til Konna með
þakklæti fyrir þær stundir sem við
áttum með honum.
Bjarna og fjölskyldunni allri vott-
um við innilega samúð.
Heimir og Snorri Már.
✝ Kristín Friðriks-dóttir fæddist á
Rauðhálsi í Mýrdal 4.
maí 1910. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Hjallatúni í Vík í Mýr-
dal 23. október 2009.
Foreldrar hennar
voru hjónin Friðrik
Vigfússon bóndi á
Rauðhálsi, f. á Ytri-
Sólheimum í Mýrdal
1871, d. 1917 og kona
hans Þórunn Sigríður
Oddsdóttir húsfreyja
á Rauðhálsi, f. í
Pétursey í Mýrdal 1875, d. í Vest-
mannaeyjum 1959. Börn Friðriks
og Þórunnar voru 17. 14 komust
upp: Fædd á Ytri-Sólheimum: Vig-
fús, f. 13.2. 1897, d. í Vest-
mannaeyjum 3.6. 1918, Sigurður, f.
22.8. 1898, d. á Stokkseyri 7.5.
1980, og Þorbergur, f. 10.12. 1899,
fórst með bv. Sviða 2.12. 1941.
Fædd á Rauðhálsi: Þórunn, f. 28.4.
1901, d. í Reykjavík 13.6. 1972,
Ragnhildur, f. 12.6. 1902, d. í
Reykjavík 1977, Oddsteinn, f. 7.6.
1903, d. í Reykjavík 1987, Árþóra, f.
23.12. 1904, d. í Stykkishólmi 1990,
Högni, f. 2.6. 1907, d. í Vest-
mannaeyjum 17.6. 1929, Sigríður, f.
3.7. 1908, nú íbúi á Hrafnistu í
Reykjavík, Kristín, f. 4.5. 1910, d. í
Vík í Mýrdal 23.10. 2009, Ólafur, f.
f. 26.10. 1932, K. 27.12. 1958 Auður
Sigurðardóttir húsmóðir í Rvík., f.
20.10. 1933, þau eiga 3 börn og 11
afkomendur alls. 5) Magnús banka-
maður í Vík í Mýrdal, f. 19.9. 1938,
K. 17.8. 1958 Tordis A. Leirvik hús-
móðir í Vík, f. í Noregi 20.4. 1934 ,
þau eiga 3 börn og 10 afkomendur
alls. 6) Þórarinn framkvæmdastj. á
Akureyri, f. 1.12. 1945, K. 16.12.
1967, (skildu) Guðrún Hallgríms-
dóttir, f. 27.5. 1948 (látin), þau áttu
3 börn og eru afkomendur þeirra
nú 6 alls. 7) Sigríður Kristín veit-
ingakona og húsmóðir í Reykjavík,
f. 27.11. 1946, M. 12.2. 1966 (skildu)
Gunnar Kristinn Þorvaldsson raf-
virki, f. 5.8. 1945 ( látinn ), þau áttu
2 börn og 9 afkomendur alls. Sam-
býlismaður nú er Guðmundur Ant-
onsson málarameistari. 8) Sigurður
vélamaður í Volberg í Svíþjóð, f.
20.5. 1951, K. Alfa V. Sigurð-
ardóttir Hjaltalín, f. 4.1. 1960, þau
eiga 3 börn. Alls urðu afkomendur
Kristínar 95 og eru allir á dögum.
Kristín ólst upp á Rauðhálsi til 7
ára aldurs, en fór þá að Norður-
Hvoli í Mýrdal þar sem hún dvaldi
til ársins 1972. Kristín var hús-
freyja á Norður-Hvoli frá 1930 til
1972 er hún gerðist ráðskona á
Laugardælum við Selfoss, en því
starfi sinnti hún til starfsloka.
Kristín bjó síðan á Kirkjuvegi 8 á
Selfossi og loks á hjúkrunarheim-
ilinu Hjallatúni þar til hún lést.
Útför Kristínar fer fram frá
Víkurkirkju í dag, 7. nóvember og
hefst athöfnin klukkan 14.
29.8. 1911, d. á Sel-
fossi 26.1. 1984,
Ragnheiður, f. 6.8.
1912, d. í Vest-
mannaeyjum 1984,
Þórhallur, f. 4.11.
1913, d. á Selfossi
1999, og Þórhalla, f.
15.4. 1915, d. í Kefla-
vík 1999. Af börnum
Friðriks og Þórunnar
er Sigríður ein eftir,
en hún dvelur nú á
Hrafnistu í Reykja-
vík, 101 árs að aldri.
Kristín giftist 30.
nóvember 1929 Kristjáni Bjarna-
syni bónda á Norður-Hvoli, f. þar 9.
maí 1901, d. á Norður-Hvoli 13. júní
1983. Börn þeirra eru : 1) Bjarni,
verkfræðingur og, f.v. rektor
Tækniskóla Íslands, f. 18.5. 1929, K.
3.1. 1953 (skildu) Snjólaug Bruun
húsmóðir og ljósmyndari í Reykja-
vík, f. 23.9. 1931, þau eiga 6 börn og
25 afkomendur alls. 2) Elínborg
húsmóðir í Reykjavík, f. 10.9. 1930,
M. 23.10. 1954, Baldur Jóhannesson
verkfræðingur í Reykjavík, f. 17.4.
1932, þau eiga 3 börn og 10 afkom-
endur alls. 3) Ester hjúkrunarkona
og húsmóðir á Akureyri, f. 30.9.
1931. M. 31.8. 1956 Bjarni Gestsson
vélstjóri á Akureyri, f. 26.2. 1930,
þau eiga 4 börn og 13 afkomendur
alls. 4) Friðrik rafvirki í Reykjavík,
Amma fæddist á Rauðhálsi í Mýrdal
og var tíðrætt um bernskuheimilið og
andlát Friðriks langafa sem fór úr
lungnabólgu þegar hún var sjö ára.
Hann veiktist illa og þegar loksins
virtist vera að brá af honum lést hann
skyndilega. Það var mikið áfall. Eftir
það var fjölskyldunni sundrað. Systk-
inin fjórtán fóru hvert í sína áttina,
amma að Norður-Hvoli og giftist þar
síðar bóndasyninum. Börnin urðu átta
en loks fékk amma nóg af hjónaband-
inu og reif sig burt og flutti að Laug-
ardælum þar sem hún gerðist mat-
ráðskona á búinu. Síðar flutti hún á
Selfoss og svo aftur austur og bjó í
mörg ár á Dvalarheimilinu í Vík.
Við Gunnar bróðir vorum í sveit á
Norður-Hvoli á sumrin meira og
minna frá sex ára aldri fram yfir ferm-
ingu. Utan dyra stjórnaði afi en innan
dyra réð amma. Hún var stórlynd,
þótti mikil hannyrðakona og stýrði
lengi stóru heimili, var röggsöm sumir
sögðu ströng, að minnsta kosti hafði
hún skap og kímnigáfuna í lagi. Með
okkur voru frændsystkinin og reynd-
ar fleira sumarfólk. Teitur og Ella
vinnufólkið og Sigurður yngsti sonur-
inn. Teitur var manna sterkastur og
svo lystugur á mat að við höfðum aldr-
ei kynnst öðru eins. Ella hafði fóstrað
föður okkar og studdi okkur í einu og
öllu. Hún var trúuð og fór með bæn-
irnar með okkur, á veggnum í her-
bergi hennar uppi á lofti hékk stór
mynd af Jesú Kristi. Þetta trúboð
skildi reyndar mismikið eftir sig, en
hvað um það. Dagarnir liðu með reglu-
bundum hætti, í matartímum er salt-
aður fýll minnisstæðastur og saltfisk-
urinn sem við gátum borðað
endalaust. Við vorum og erum enn
miklir matmenn og það kunni amma
vel að meta. Við tókum þátt í öllu utan-
dyra og byrjuðum ungir að stýra
dráttarvélum í heyskapnum, tíndum
egg, fórum á fýlaveiðar og lærðum að
vaða jökulárnar, fórum í fjöru þar sem
margt nýtilegt rak á land, brimhljóðið
barst alveg upp að bæ og var nokkurs-
konar undirleikur sérstaklega á
kvöldin. Taugarnar til Mýrdalsins,
útiveran og náttúruskoðunin á þess-
um árum fylgir manni sennilega alla
ævi.
Amma var skarpgreind og hafði
læknishendur. Lækningar og reyndar
líka lækningar að handan vöktu alltaf
áhuga hennar. Hún byrjaði að vinna í
tré á Selfossárunum og þótti lífsglöð
og ferðaðist upp á jökla og víðar þegar
kom á níræðisaldurinn. Hún fagnaði
innilega þeim sem heimsóttu hana,
alltaf með fjölda afkomenda á hreinu
og alltaf jafn stolt af öllum hópnum.
Kristján Bjarnason
Kristín Friðriksdóttir
✝ Sigurbjörg Guð-mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
11. janúar 1934. Hann
lést 23. október 2009.
Foreldrar hennar
voru Marta Þorleifs-
dóttir, f. 22.1. 1901, d.
30.11. 1987 og Guð-
mundur Guðmunds-
son, f. 6.11. 1892, d.
16.9. 1966.
Eiginmaður Sig-
urbjargar var Jóhann-
es Ágústsson, f. 26.1.
35, d. 20.2. 2007. Börn
þeirra eru Svavar Þór, f. 23.7. 1959,
Sigrún, f. 7.5. 1962 og
Styrkár, f. 30.11.
1966, kvæntur Erlu
Júlíu Viðarsdóttur, f.
12.6. 1972. Sonur
þeirra er Brynjar Elí,
f. 25.10. 2006.
Börn Styrkárs og
fyrrverandi sambýlis-
konu, Þórdísi Maríu
Ómarsdóttur, eru
Erna Ýr, f. 12.2. 1989,
Írena Líf, f. 20.10.
1991, og Heiðar Atli, f.
1.11. 1995.
Útför Sigurbjargar
fór fram í kyrrþey.
Sigurbjörg Guðmundsdóttir eða
Dídi eins og hún var oftast kölluð,
varð bráðkvödd á heimili sínu 23.
október og hefur útförin farið fram í
kyrrþey.
Margs er að minnast eftir ævilanga
vináttu. Jóna og Dídí ólust upp á
Baldursgötunni. Gatan var þá eins og
einn stór leikvöllur. Mikið var um
skemmtilega boltaleiki og þegar
snjór var á jörðu léku börnin sér á
sleðum. Bílaumferð var ekki að angra
okkur í þá daga.
Dídi var mikill fyrirliði í leikjunum
og afar vinsæl stelpa. Hún ólst upp í
stórum systkinahópi.
Sirrý kom í hópinn 16 ára gömul og
eftir það voru Jóna, Dídí og Sirrý vin-
kvennahópur. Góður hópur.
Árið 1958 giftist Dídí Jóhannesi
Ágústssyni og eignuðust þau 3 börn
og 4 barnabörn.
Dídi valdi að vera heima meðan
börnin voru lítil en vann síðar mörg
ár í skóbúð og við ýmis störf í Barna-
skóla Vesturbæjar.
Heimilið var Dídí heilagt og var
alltaf mjög fínt og fágað hjá henni.
Hún sagði stundum í gríni, að hún
hefði svo dýran smekk, og var það
satt hvort sem það voru föt, húsbún-
aður eða annað. Allt var vandað og
fallegt, eins og hún var sjálf.
Sumarbústaðurinn á Laugarvatni
var þeirra líf og yndi. Þar naut hún
útiverunnar við gróðursetningu og
fleira.
Það var margt brallað á yngri ár-
um en síðustu ár hefur verið fastur
liður í tilverunni að fara út að borða á
afmælum okkar og í sumarbústaða-
ferð til Jónu. Þó við hittumst ekki oft
þá var alltaf eins og við hefðum hist í
gær og notalegt að vera saman.
Það er með sárum trega, sem við
kveðjum okkar góðu vinkonu til
margra ára. Hún sofnaði í sófanum
sínum með bók í hendi og fékk hvíld-
ina.
Við vottum börnum hennar Svav-
ari, Sigrúnu, Styrkári og fjölskyldum
okkar dýpstu samúð.
Far þú í friði
friður Guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V.Briem.)
Jóna og Sigríður.
Sigurbjörg
Guðmundsdóttir